Odia Poem
ସମୟ ଚକ୍ର ************* ଇସାରାରେ ତୋର ଚାଲେ ଏ ଜଗତ ସମସ୍ତେ ତୋହର ଦାସ, କୀଟ ଠାରୁ ବ୍ରହ୍ମ ଦେବତା ବି ନିଜେ ହୁଅନ୍ତି ତୋହର ବସ । ତୋର ଚକତଳେ ବୟସ ସହିତ ଧୀରେ ଧୀରେ ଘୁରିଗଲି, ଶୈଶବ କୈଶୋର ଯୌବନକୁ ଡେଇଁ ବୃଦ୍ଧାବସ୍ଥା ପ୍ରାପ୍ତ ହେଲି । ଆପଣାରେ ଯେତେ ପର କରିଦେଲେ ଭାବିଣ ମତେ
ସକାଳର ଅର୍ଘ୍ୟ ହେ ବିଶ୍ଵପିତା ଘେନ ନିବେଦନ ହୃଦୟରୁ ଆଜି କହେ, ମଣିଷଟେ କରି ପଠେଇଲ ମତେ ମୁଁ କିନ୍ତୁ ମଣିଷ ନୁହେଁ l ମୋ’ରି ମାଧ୍ୟମେ ବିଶ୍ୱର ମଙ୍ଗଳ ହେଉବୋଲି ତୁମେ ଚାହଁ, ପାଶୋରୀ ଦେଇଛି ତୁମରି ଇଛାକୁ ଆଚ୍ଛନ୍ନ କରିଛି ମୋହ l ପଞ୍ଚଭୂତେ ଗଢ଼ା ଶରୀର ଟି ମୋର ପଞ୍ଚଭୂତେ ହେବ ଲୀନ, ସଜେଇ
ତୁମେ ମୋ ଆଖିର ସତ ସପନ ହେ ଚକାନୟନ ଦୀନ ଦୁଃଖ ନାଶନ ତୁମେ ମୋ ଆଖିର ସତ ସପନ । ଅଖିଳ ନିଦାନ ରଙ୍କନିଧି ହେ ବିଶ୍ୱମୋହନ ଗୋପପୁର ମଣି ହେ ଯଶୋଦାର ଧନ । ତୁହି ପରା ସତ୍ୟ,ଶିବ,ସୁନ୍ଦର ଜନାର୍ଦ୍ଦନ କାଇଞ୍ଚମାଳିଆ ହେ ନନ୍ଦ ନନ୍ଦ ନନ୍ଦନ । ବ୍ୟାପ୍ତ ଚରାଚାର ହେ ବ୍ରଜ
ଆରାଧନା ଆରାଧନା କିବା ପୂଜା ଅରଚନା ଉପାସନା ନୀରାଜନା, କୋରାନ ଆଜାନ ଗୁରୁବାଣୀ ତତ୍ତ୍ୱ ଗୁଞ୍ଜିତ ଭୂମି ରୁ ଭୁମା. ଓଁକାର ନିନାଦ ବେଦ ମନ୍ତ୍ର ଧ୍ୱନି ପ୍ରାର୍ଥନା ବନ୍ଦନା ସ୍ତୋତ୍ର, ହୋମ ଯଞ୍ଜ ବ୍ରତ ଧୂପ ଦୀପ ଦାନ ପରିଧାନ ଶୁଦ୍ଧ ବସ୍ତ୍ର. ପଞ୍ଚଭୂତେ ଗଢା ମାନବ ଶରୀର ପାଞ୍ଚଭୂତ ର ସଂସାର, କୀଟ ଠାରୁ
ହିସାବ ନିକାଶ ଦୁର୍ଲଭ ଜନମ ହେବ ଅକାରଣ ସମୟ ଦେଉଛୁ ସାରି କେତେ ଅରଜିଲୁ କେତେ ହରାଇଲୁ କହ ତୁ ସମୀକ୍ଷା କରି। କେତେ ତୋ ସୁ କର୍ମ କେତେ ତୋ କୁ କର୍ମ କହରେ ତାହା ବିଚାରି ଆଜିତ ବରଷ ହେଉଅଛି ଶେଷ ହିସାବ ଦେଏ ତୋ ସାରି। ଲାଭ କ୍ଷତି କେତେ କରିଲୁ ଜଗତେ
ଜନ୍ମ ଓ ମୃତ୍ୟୁ ଆରେ ଗୋପାଳ, ମିଛ ଟାରେ କାହିଁ ହେଉ ବ୍ୟାକୁଳ, ଜନମ ମରଣ , ଲାଗିଛି ସଂସାରେ ସଂସାରଟା ଜନ୍ମ ମୃତ୍ୟୁର ଖେଳ ।0 ଜନ୍ମ କାଳେ ପରିଵାରେ ଵଢେ ହରଷ, ମିଷ୍ଟାନ୍ନ ବଣ୍ଟନେ ମନ କରନ୍ତି ତୋଷ, ଜନମ ଲଭିଲା ,କୁଆଁ ରାବ ଦେଲା ଆତ୍ମା ପରମାତ୍ମା କରନ୍ତି ରୋଳ।1
ଜୀବନ ଗୁଡ଼ି ଗୁଡିଟି କିଣିଲି ବଜାରରୁ ମୁହିଁ ତହିଁରେ ସୂତା ଲଗାଇ ଲଟେଇରେ ସୂତା ଗୁଡ଼ାଇ ଦେଇ ମୁଁ ଛାତ ଉପରକୁ ଯାଇ ।। ଦେଖିଲି ଅନେକ ଗୁଡି ଉଡୁଅଛି ଦିଶୁଅଛି କେଡେ ସୁନ୍ଦର ପୁଣି ଦେଖିଲି ମୁଁ ଗୋଟେ ଗୁଡି କଟି ପଡ଼ିଲା ଭୂମିର ଉପର ।। ମନରେ ଭାବିଲି ଏଇ ତ ଜୀବନ ଗୁଡିର
ପଡୁଅଛି ମନେ ଆଜିକାହିଁ ଭାରି ପଡୁଅଛି ମନେ ଜହ୍ନ ଦେଖି ଦେଲା ପରେ ତୁମେ ତ ରହିଛ ପୁଅଙ୍କ ଭିଡରେ ଅବା କାହିଁ କେତେ ଦୂରେ। କାହାସାଥେ ପୁଣି ଦେବି ମୁଁ ଖବର କହିବ ସେ ପାଶେ ଯାଇ ପ୍ରେମିକା ରଖିଛି ସାଇତି ତୁମକୁ ମନେ ମନେ ଭଲ ପାଇ। କଳ୍ପନାରେ ସବୁ ଗଢି ସେ ଦେଇଛି
ହାରିଲି କେତେ ଜିତିଲି କେତେ ଖେଳାଳି ହୋଇ ଖେଳୁଛି ରହି ଖେଳାଉଥାଏ ଜଣେ ସବୁ ଖେଳକୁ ଖେଳାଏ ତାକୁ ନେଇ ବିଭିନ୍ନ ସ୍ଥାନେ। ଖେଳ ପଡ଼ିଆ ଲାଗେ ବଢ଼ିଆ ଖେଳଇ ତହିଁ ଯାଇ କେବେ ପଡ଼ଇ କେବେ ଉଠଇ ଆଗକୁ ଧାଉଁଥାଇ। ଆଣ୍ଠୁ ଛିଡ଼ଇ ଗଣ୍ଠି ଛିଡ଼ଇ ଥୋମଣି ଫାଟି ଯାଇ ତଥାପି ମୋତେ ନଛାଡ଼େ ସତେ
ଆଜିର ଏ ଅପରାହ୍ଣେ ଆଜିର ଏ ଅପରାହ୍ଣଟାରେ ସମୟର ନଳୀ ପିନ୍ଧି ତମାମ ଶୁଦ୍ଧ ଅମ୍ଳଜାନକୁ ସେ ଶୋଷାଡି ନିଏ ଆଉ କିଛି ଦିନ ବଞ୍ଚିବା ଆଶାରେ ପୁଣି ଭାବିନିଏ ଘରୁ ବେଘର ହେବା ପରେ ବଞ୍ଚିବାର ଲାଭ ବା କ’ଣ? କାଲି ର ଅପରାହ୍ଣରେ ଯେ ଲାଭର ଅଙ୍କ କଷୁନଥିଲା ଆଜି ସେ ବଞ୍ଚିବା ପାଇଁ ଅଙ୍କ
ବୟସ ର ଅପରାହ୍ନ ଆହତ ଅପରାହ୍ନ ରେ ଆଖିରୁ ଲୁହ ଯେତେବେଳେ ବହିଥାଏ, ନିର୍ଲଜ ଦିବାସ୍ଵପ୍ନ ର ପ୍ରହାର ରେ ବ୍ୟର୍ଥତା ର ଶେଫାଳୀ ହୋଇ, ମାଟି ତଳେ ପୋତି ହେଇ ରହିଥିବା ମଞ୍ଜି ସବୁ ଗଜରି ଉଠନ୍ତି, ମଧ୍ୟାହ୍ନ ର ଗୁଞ୍ଜରଣ ରେ ଯେବେ ବୟସ ରେ ଅପରାହ୍ନ ଆସେ, ସେତେବେଳେ ଅଳିଆ ଲାଗିଯାଏ ଏଇ ହୃଦୟ
ସମୟ ଏକ ଔଷଧ ସବୁ ଦୁଃଖର ଆରମ୍ଭ ଥାଏ କିନ୍ତୁ ନଥାଏ ଅନ୍ତ ତଥାପି ଦୁଃଖ ସରିଯାଏ ଅବା ଅପସରି ଯାଏ ସମୟର ଢେ଼ଉରେ।। ସମୟ ହିଁ ସାହା ହୁଏ ଅସହାୟର ସମୟ ହିଁ ଦୁଃଖ ହଜାଏ ଦୁଃଖି ମଣିଷର।। ସମୟ ହାତରେ ନଥାଏ ସବୁ କିଛି ସଜାଡି ଦେବାର ପ୍ରତିଶ୍ରୁତି କିନ୍ତୁ ଥାଏ ସଜାଡି ଦେବାର ସମ୍ଭାବନା
ହେମ ହରିଣୀ ପ୍ରସନ୍ନ କୁମାର ମେହେର କେଉଁ ଶିଳ୍ପୀ ହସ୍ତେ ଗଢ଼ଣ ହୋଇଛ ସୁନ୍ଦରୀ ହେମହରିଣୀ ଗୋରା ଚାହାଣୀ କୁ ନିରେଖି ଚାହିଁଲେ ମନଲାଖି ଯିବ କ୍ଷଣି ।। ବିଧାତା ର ଖେଳ କେଡ଼େ ମନୋହର କୋଟିଏ ରେ ଗୋଟି ହୀରା ନିଶା କାଳେ ସତେ ମେଘମାଳେ ତୁମ୍ଭେ ଝଟକିବ ଜହ୍ନ ତାରା ।। କେଉଁ
ମୋ ଗାଁ ମୋ ଗାଁ ଛୋଟ ତାର ସୀମା ପିଲାଦିନୁ ଦେଖିଛି ରୂପ, ଯୌବନ, ମାଦକତା ରଙ୍ଗ ବେରଙ୍ଗ ରେ ଦେହ ନକ୍ସାରେ ଛବିଟି ପ୍ରତୟ ଯାହା ଦେହେ ବହୁଛି ଗୋବରୀ ନଦୀର ଜଳ l ମୋ ଗାଁ ଭାରି ସୁନ୍ଦର ଲାଗେ ପାଖେ ପାଖେ ଲାଗିଛି ବିସ୍ତିର୍ଣ୍ଣ ଚାଷ ଜମିର ପସରା ସୁଜଳା ସଫଳା ମାଟିରୁ
ନିଶା ନିଶା ତ ନିଶା ଅନେକ ନିଶା କିଛିଭଲ କିଛିମନ୍ଦ, ଭଲନିଶା ପାଇଁ ସମାଜେ ମଙ୍ଗଳ ମନ୍ଦ ସୃଷ୍ଟିକରେ ଦ୍ଵନ୍ଦ l ପଢିବା ନିଶା ଜ୍ଞାନର ଆଶା ଦେଖାଏ ନୂଆବାଟ, ଖାଇବା ନିଶା କୁମାର୍ଗେ ନିଏ ଫୁଲଏ ପରା ପେଟ l ଦେଖିବା ନିଶା ଭଲ ଦେଖିଲେ କିଛି ସମସ୍ୟା ନାହିଁ, ମନ୍ଦ ଦେଖିଲେ ଜୀବନ ବ୍ୟର୍ଥ ପ୍ରତି
ଶିକ୍ଷା ଓ ଜ୍ଞାନ ~~~~~~~~ ଶିକ୍ଷାରୁ ମିଳଇ ସଂସ୍କାର ଆଉ ମାର୍ଜିତ ହୁଏରେ ଜୀବନ ଅମା ଅନ୍ଧକାର ଦୂର ହୁଅଇ ବଢୁଥାଏ ଯେ ଯଶ ଜ୍ଞାନ । ଶିକ୍ଷା ଦେଖାଏ ନୂତନ ରାହା ଜୀବନ ନିଶ୍ଚୟ ଧନ୍ୟ ହୁଏ ସମାଜରେ ଭଲ ମଣିଷ ଭାବେ ମୁଣ୍ଡ ଟେକି ସେ ଚାଲୁଥାଏ । ଶିକ୍ଷାରୁ ମିଳେ ସୁନ୍ଦର ସଭ୍ୟତା ଜ୍ଞାନର
ଖବର କାଗଜ ଖବର କାଗଜ ସବୁ ଖବରକୁ ତା ମଧ୍ୟରେ ଧରିଥାଏ ସକାଳ ହୋଇଲେ ଖବର କାଗଜ ଖବର ବାଲାଟି ଦିଏ।। ଖବର କାଗଜେ ଦେଶ ବିଦେଶର ଖବର ଯେ ରହିଥାଏ ଘଟଣା ଦୁର୍ଘଟଣା ପର୍ବ ପର୍ବାଣୀର ସୂଚନା ପୁଣି ଜଣାଏ।। ସାହିତ୍ୟ ଓ ଜ୍ଞାନ ବିଜ୍ଞାନ ସହିତ ନୂଆ ନୂଆ କଥା କହେ ମହାପୁରୁଷଙ୍କ ଜନ୍ମ ମୃତ୍ୟୁ
ଜୀବନ ପ୍ରଭାତେ ସମସ୍ତେ ଆସନ୍ତି ସମସ୍ତେ ଯାଆନ୍ତି ଖେଳିଏଠି ପୁଣି କେତେଖେଳ କ୍ରୀଡା ମଇଦାନ ଏ ଜୀବନ କ୍ଷେତ୍ର ଜୟ ପରାଜୟ ମେଳ l ଅଭିନୟ ମଞ୍ଚେ ରାତିଟିଏ ପାଇଁ କିଏରାଜା କିଏପ୍ରଜା, କିଏ ଭିଲିୟାନ କିଏ ନୀରବରେ ପାଉଥାଏ ପୁଣିସଜା l କିଏମାରେ ଏଠି ମିଥ୍ୟା ବାହାସ୍ଫୋଟ କିଏ ରହିଥାଏ ତୁନି, ପାରିବାର ପଣ କିଏସେ ଦେଖାଏ
ଆମରି ଚାଷୀ ଭାଇ ************ ଖରା ବରଷା ଏଇ ଶୀତ କାକରେ କେବେ ସେଇ ଜହ୍ନ ମାମୁଁ ଆଲୋକରେ ଖାଇ ଯେ ଶାଗ ପଖାଳ ଯେ କରେ ଶସ୍ୟ ଅମଳ ସେ ନୁହେଁରେ ଅନ୍ୟ କେହି ସେ ଆମରି ଚାଷୀ ଭାଇ ll ମଠ ନକରି ପାହାନ୍ତି ଅନ୍ଧାରୁ ଉଠି ଜହ୍ନ ଆଲୋକେ କେତେ କଚଡ଼ା ପିଟି ଧାନ
ମୁଁ କୃଷି ***** ଖରା ବରଷା ଶୀତ କାକର ପାସରି ଦିଏ ମୁହିଁ, ଶସ୍ୟକୁ ଯେବେ ଅମଳ କରେ ଦୁଃଖ ମୋ ଯାଏ କାହିଁ।। ବରଷ ସାରା ମୋହରି ପାଖେ ନ ଥାଏ ବିଶିରାମ, ଜଗତ ପାଇଁ କର୍ମଠ ବୀର ନିତି ଯେ କରେ ଶ୍ରମ।। ଆଖିର ଲୁହ ଛାତିର ଲହୁ ନିଗାଡି କରେ କାମ, ଟାଙ୍ଗରା କ୍ଷେତେ