ସ୍ବାର୍ଥୀମଣିଷ ମଣିଷ କୂଳରେ ଯେତକ ଜନ୍ମିଲେ ସଭିଏଁ ହୋଇଲେ ସ୍ଵାର୍ଥୀ ପରଧନ ଦେଖି ଇର୍ଷାରେ ଡୁବିଣ ହରାଇଲେ ଭାଵ ପ୍ରିତୀ। କର୍ମଠ ହେବାକୁ ମନ ନ ବଳାଇ ରଚିଲେ କୁଟିଳ ପନ୍ଥା ଇର୍ଷା ଅଂହଙ୍କାର ଶୋଷଣ ଲୁଣ୍ଠନ ଗୋଟେସାଥେ ଗୋଟେ ଗୁନ୍ଥା। ସହନଶୀଳତା ନାହିଁ କାହା ପାଖେ ପରସେବା ମନୋବୃତ୍ତି ଲୋକ ଦେଖାଣିଆ ସଂସ୍କାର ନିତୀରେ ବଖାଣନ୍ତି
ମକର ସଂକ୍ରାନ୍ତି କର୍କଟ କ୍ରାନ୍ତି ରୁ ମକର କ୍ରାନ୍ତି କୁ ସୂର୍ଯ୍ୟଙ୍କ ହୋଇବ ଗତି ଦିବସର ଆୟୁ ବଢି ଧିରେଧିରେ ଛୋଟ ହୋଇବ ଏ ରାତି। ଉତ୍ତରାୟଣ ଗତିରେ ସୁରୁଜ ବଢାଇବେ ତାଙ୍କ ତେଜ ପ୍ରକୃତିର ଏଇ ଋତୁଚକ୍ର ପରେ ବିଳମ୍ବିତ ହେବ ସଞ୍ଜ। ସ୍ବଛ ମନନେଇ ପୂଣ୍ୟ ତିଥିରେ ଦାନଧର୍ମ କଲେ ବ୍ୟକ୍ତି ଅକାଳ ମୃତ୍ୟ
ସୁହାଗିନୀ କେବେ ଭରିଦେବ ମଥାରେ ସିନ୍ଦୁର ସୁହାଗ ହୋଇକି ମୋର ତୁମ ଏରୁଣ୍ତି ମୁଁ ଡେଇଁ ଯିବି ଯେବେ ନିଜର ହୋଇବ ଘର। ଶଙ୍ଖା ସିନ୍ଦୁର ମୋ ହେବ ପୂଜାମନ୍ତ୍ର ହୋଇବି ମୁ଼ଁ ପୂଜାରିଣୀ ଛାଇଟିଏ ପରି ତୁମ ଚଲାପଥେ ଫୁଲଶେଜ ଦେବି ବୁଣି। ଶାଶୂ ଶଶୂରଙ୍କ ହୃଦୟକୁ ଜିଣି ହୋଇବି ମୁଁ ତାଙ୍କ ଝିଅ ସକାଳ
ପଡୁଅଛି ମନେ ଆଜିକାହିଁ ଭାରି ପଡୁଅଛି ମନେ ଜହ୍ନ ଦେଖି ଦେଲା ପରେ ତୁମେ ତ ରହିଛ ପୁଅଙ୍କ ଭିଡରେ ଅବା କାହିଁ କେତେ ଦୂରେ। କାହାସାଥେ ପୁଣି ଦେବି ମୁଁ ଖବର କହିବ ସେ ପାଶେ ଯାଇ ପ୍ରେମିକା ରଖିଛି ସାଇତି ତୁମକୁ ମନେ ମନେ ଭଲ ପାଇ। କଳ୍ପନାରେ ସବୁ ଗଢି ସେ ଦେଇଛି
କ୍ଷୁଦ୍ରଗଳ୍ପ ଅସହଜ କଲେଜରେ ଗୋଟିଏ କ୍ଲାସ୍ ରେ ପଢିଲା ବେଳେ ମୋ ଆଖିରେ ଥରୁଟିଏ ବି ଆଖି ମିଶାଇ ପାରୁ ନଥିଲା ପ୍ରିୟା।ଶହେ ମିଟର ଦୂରରୁ ବି ତା ନଜର ପଡିବା କ୍ଷଣୀ ସେ ସଯତ୍ନରେ ସଜାଡି ନେଉଥିଲା ତାର ଅନବ୍ୟସ୍ତ କେଶ ହାଲକା ଓଢଣୀକୁ।ପାଦକୁ ଚିପିଚିପି ଭାରୀ ନମ୍ର ଭାବରେ ଲାଜ ଜରଜର ଆଖିରେ ମୋତେ ଅତିକ୍ରାନ୍ତ
ମନର ମଣିଷ ………….. ଭଲପାଅ ଯଦି ସତରେ ଆଜିବି ଆସିବ ଗୋ ତୁମେ ଫେରି ସେଦିନ ଯେମିତି ମନ ହୃଦୟକୁ କରି ନେଇଥିଲ ଚୋରି। ବାନ୍ଧିଥିଲ ବେଣୀ ତାସାଥେ ଗଜରା କରି ପ୍ରେମ ନିବେଦନ ଭୁଲି ଯିବନାହିଁ ଦେଇଥିଲ ରାଣ ସାଇତିବ ଚିର ଦିନ। ଭୁଲିକି ପାରୁଛି ସେଇ ମୁହୂର୍ତ୍ତ କୁ ନିରୋଳାରେ ଥିଲେ ବସି ଆଖି ପଲକରେ
ପ୍ରେମଚିଠି ସରୋଜ କୁମାର ସାହୁ ଗୋପନେ ଲେଖିଛି ଗହନ ବନର ଚୋରା ପୀରତିର କଥା, ସଙ୍ଗିନୀ ମେଳରେ ପଢିବ ଯଦିଓ ମନରେ ଲାଗିବ ବ୍ୟଥା। ଅକ୍ଷର ଦେହରେ ଭିଜେଇ ଦେଇଛି ମୋ ପ୍ରେମର ସବୁ ଭାବ, ପଢୁଥିବ ଯେତେ ଭିଜୁଥିବ ସେତେ ଆଖି ଓଠ ସାକ୍ଷୀ ଥିବ। ଚିଠି ମଧ୍ୟେ ପୁଣି ମାଗିଛି
ଫୁଲ ବଗିଚା …………… ଘର ଅଗଣାର ପାଚେରୀ ମଧ୍ୟରେ ରହିଛି ସୁନ୍ଦର ଫୁଲ ବଗିଚା ସୁରୁଜ ଉଇଁଲେ ସକାଳ ପ୍ରହରୁ ଫୁଲ ଫୁଟିଥାଏ ଗୋଛାକୁ ଗୋଛା। ଦେଖିଲେ ଥରୁଟେ ଲାଖିଯାଏ ଆଖି କ୍ଷଣିକେ ହୃଦୟ ମୋହି ସେ ନିଏ ଯେତେ ଦୂରେ ଥିଲେ ଚତୁର ଭ୍ରମର ନିତି ଆସି ତାକୁ ଘଡିଏ ଛୁଏଁ। ଛନଛନ ବେଶ କଅଁଳ ବୟସ
ଭାବଗ୍ରାହୀ ଭକତ ଭାବକୁ ବୁଝିପାରୁ ବୋଲି ନାଁ ତୋର ଭାବଗ୍ରାହୀ ସେହିଭାବ ନେଇ ଦେଖୁଛୁ ଜଗତ ରତନ ବେଦୀରେ ରହି। ନ ମାଗିଲେ ପରା ଯାଚିକରି ଦେଉ ଦୁଃଖରୁ ସୁଖକୁ ବାଛି ତୋତେ ଝୁରିଝୁରି ହେଲିଣି ଆତୁର ମୋ ଭାଗ୍ୟରେ ନାହିଁ କିଛି। ଧନଜନ ନୁହେଁ ମାଗୁଛି ତୋତେ ଦରଶନ ଟିକେ ମିଳୁ ସେହି ଦରଶନ ପାଇଁ
“ନୂଆଚୂଡା” ………. ନୂଆଁଖାଇ ପରଠୁ ବଜାରକୁ ଆସୁଥିବା ନୂଆଚୂଡାକୁ ନେଇ ଢେର୍ ଉତ୍କଣ୍ଠା ଥାଏ ମନରେ।କେବେ ଚାଖିବ ଏ ପାଟି ଆଉ ମେଣ୍ଟିବ ତାର ଆଶା।ଥରୁଟିଏ ନ ଚାଖିଲା ଯାଏଁ ତାର ଆଗ୍ରହ ଭରେନି।ଯେମିତିକି ନୂଆ ଘର ନୂଆ ପଡୋଶୀ ନୂଆ ଫଳ ନୂଆ ବୋହୂ ନୂଆ ଜାମାକୁ ନେଇ ସମସ୍ତଙ୍କର ଆକର୍ଷଣ।ସାନମାନେ ଟିକେ ଅଧିକ
ଗଳ୍ପ:- “ସବୁଜ ହୀରା” ଜୀବନର ଅପରାହ୍ନ ଆସି ଉପନୀତ । ୭୮ବର୍ଷରେ ବି ଶ୍ରୀହର୍ଷ ବାବୁଙ୍କ ଚେହେରା ଏବଂ ଦେହର ଚମଡ଼ା ଚିକ୍କଣ ଆଉ ସତେଜ । ତାଙ୍କ ସୁସ୍ଥ ଶରୀରର ରହସ୍ୟ ହେଲା ପରିଶ୍ରମ କରିବା ଓ ସତେଜ ପନିପରିବା ଖାଇବା । ସେଥିପାଇଁ ସେ ଖୁବ୍ ଯତ୍ନରେ ତାଙ୍କ ବିଶାଳ ବାଡ଼ି ଔଷଧ ଗଛରେ ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ
ବିଷୟ:- ବୁନ୍ଦାଏ ଲୁହ ପ୍ରାପ୍ତ କରିବାର ଦୁର୍ବାର ପ୍ରୟାସ ତଥାପି ଏ ମନ ହାରେ, ଝୁଣ୍ଟି ସମ୍ଭାଳିବା ଆଗକୁ ବଢ଼ିବା ମହାଶିକ୍ଷା ସଂସାରରେ ।। ଦୁଃଖ ଯେବେ ଆସେ ମନ ବି ବୁଝେନା ଆପେ ଆସି ଯାଏ କୋହ, ମନ ଦହନରେ ନେତ୍ର ପଥ ଦେଇ ଝରେ ଦୁଇ ବୁନ୍ଦା ଲୁହ ।।
ବିଷୟ:- ପ୍ରେମ ହିଁ କେବଳମ୍ ସମୟ ବଦଳେ ସ୍ଥିତି ବି ବଦଳେ ବଦଳଇ ରାତି ଦିନ, ମନ ତ ବଦଳେ ଲକ୍ଷ୍ୟ ବଦଳିଲେ ବଦଳି ଯାଏ ଜୀବନ ।। ଦୁର୍ଲଭ ଜୀବନେ ନୈସର୍ଗିକ ପ୍ରେମ ପ୍ରାପ୍ତିକୁ ନରଖେ ଆଶା, ପ୍ରେମେ ପ୍ରଭାବିତ କଠୋର ହୃଦୟ ଦୁଃଖର କରେ ମୀମାଂସା ।।
ମାଟିଚୁଲି ମାଟିର ଦେହେ ହୋଇବି ଗଢା ସୁନ୍ଦର ଦିଶେ ଭାରି ଧନୀ ଗରିବ ସ୍ନେହ ଆଦର ସଭିଁଙ୍କ ଅଛି ପୁରି । ରାନ୍ଧେ ଦରବ ସହଜେ ନିତି କାଠ ଘସିରେ ଜଳି ବାସନା ସାଥେ ସୁଆଦ ପରା ସଭିଁଙ୍କୁ ଯାଏ ବଳି । ଭାତ ତିଅଣ ପିଠାପଣା ର ସୁଆଦ ଆଗ ଚାଖେ ଜଳାଏ ଯାହା ଚୁଲି ଭିତରେ
ବସନ୍ତର ଆଗମନେ ଯାଉଥିବ ପୁଣି ଆସୁଥିବ ଦିନ ନୂଆଁ ନୂଆଁ ଆଶା ନେଇ ଆଗତ ଦିନକୁ ଅନ୍ତରୁ ସ୍ଵାଗତ ଆନନ୍ଦେ ବଞ୍ଚିବା ପାଇଁ ।। ପ୍ରକୃତି ସାଙ୍ଗରେ ଆମର ଜୀବନ ଅଙ୍ଗାଙ୍ଗୀ ଭାବେ ଜଡ଼ିତ ଖରା,ବର୍ଷା,ଶୀତ,ଶରତ,ହେମନ୍ତ ଋତୁ ରାଜ ଯେ ବସନ୍ତ ।। ପ୍ରେମର ପୀୟୂଷ ବାଣ୍ଟି ଦିଏ ସିଏ ହତାଶ ଆମ ଜୀବନେ
ଅସୁମାରୀ ଇଚ୍ଛା ତୁମରି ପାଇିଁକି ଅସୁମାରୀ ଇଚ୍ଛା ଜାଗିଥିଲା ଏଇ ମନରେ ପାଇଲିନି ଖୋଜି ତୁମେଗଲ ହଜି କେଉଁ ଅପାନ୍ତରା ବନରେ । ହସ ଖୁସି ମୋର ଯାହା ପାଇଥିଲି ଧିରେଧିରେ ଦେଲି ହଜେଇ କ୍ଷଣିକ ଭେଟରେ ସାଉଁଟି ନପାରି ମନକୁ ପାରେନା ବୁଝେଇ । ସବୁତ ଲାଗଇ ମରୀଚିକା ପରି ଫୁଲକୁ ପାଖରେ ଦେଖିବି ପାଏନା
ବିସ୍କୁଟ ସରୋଜ କୁମାର ସାହୁ . *****//*****//***** ଜୀବନ ନିର୍ବାହେ ବସ୍ତ୍ର ବାସଗୃହ ଖାଦ୍ୟ ଅବଶ୍ୟ ଲୋଡ଼ନ୍ତି, କ୍ଷୁଧାର୍ତ୍ତ ପେଟକୁ ମିଳିଗଲେ ଅନ୍ନ ଅନ୍ତରାତ୍ମା ହୁଏ ଶାନ୍ତି ।। ପେଟ ପାଇଁ ଚିନ୍ତି ବିକଳ୍ପ ସାଧନ ସୃଷ୍ଟି ଅଟେ ନାନା
ଟିପେ ପୃଥିବୀର ମୋହ ସରୋଜ କୁମାର ସାହୁ ****//****//****//****//**** ସତ୍ୟର ଆକଟ ଅସତ୍ୟର ଖେଳ ମାୟା ବନ୍ଧନର ଭାର, ଦୋଦୂଲ୍ୟମାନ ଏ ଜୀବନର ଗତି ବିବେକ କରେ ବିଚାର ।। ସଙ୍କଟରେ ହରି ହରି ଡାକ ଛାଡେ ସ୍ୱାର୍ଥରେ ସାଉଁଟା ମନ , ସ୍ବାର୍ଥ ସରିଗଲେ କିଏ ବା କାହାର ସବୁ ମିଥ୍ୟା ପ୍ରଭଞ୍ଜନ ।।
ଗାଁ କୋଠଘର …………….. ସରୋଜ କୁମାର ସାହୁ ***************** ଆମ ଗାଁର ମନ୍ଦିର ପାଖ ସୀମାରେ କୋଠଘର ଲାଗି ରହିଛି ହତାକୁ ତାର ବିଶାଳ ଗଛ ବର । ମନ ମୋହଇ ସଭିଁଙ୍କୁ ନିତି ଗୋଲାପ ଚମ୍ପା ଜୁଇ ଭେଟ ହୁଅନ୍ତି ସନ୍ଧ୍ୟା ପ୍ରହରେ ଗାଁ ପଡୋଶୀ ଭାଈ। ନିତୀ ନିୟମ ଶୃଙ୍ଖଳା ଜ୍ଞାନ ରହିଛି ସେଠି ଭରି
ପାହାନ୍ତି ସପନ ଦେଖିଛି ନୟନ ପାହାନ୍ତି ସପନ ସତ ହୋଇପାରେ ଦିନେ, ବିଶ୍ଵଗୁରୁ ହୋଇ ଏ ଭାରତ ଦେଶ ରହିଛି ପ୍ରଥମ ସ୍ଥାନେ ।। ବିଜ୍ଞାନ କ୍ଷେତ୍ରରେ ରହିଛି ଆଗରେ ଇତିହାସେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ପଦ, ଭୌଗଳିକ ସତ୍ତା ଫେରି ପାଇଅଛି ହଟିଛି ସବୁ ବିପଦ ।। ମାତୃରୂପୀ ସେହି ନାରୀ ନାରାୟଣୀ ପାଉଛି ସମ୍ମାନ କେତେ, ଶୃଙ୍ଖଳିତ