Odia Poem
*ଭଉଣୀ ବୋଲି ତୁ ଡାକିଥିଲୁ ଯେଵେ* ଭଉଣୀ ବୋଲି ତୁ ଡାକିଥିଲୁ ଯେଵେ ଲୁହ ପଡିଥିଲା ଝରି, କହୁଛି ଆଜି ମୁଁ ତୋର ସେ’ ଭଉଣୀ ଆ’ରେ ପୁଣି ତୁ ଫେରି.।। କଉଠି ଲୁଚିଛୁ ଭାଇ ମୋ’ର ଆଜି ପାଉନି ତୋତେ ମୁଁ ଖୋଜି, ଯାହା ତୁ’ କହିବୁ ସଵୁ ମୁଁ, କରିଵି ତୋ’ କଥାରେ ହେବି ରାଜି.।।
କୁନି ଫୁଲ ମାନବ ରୂପରେ ଧରାପୃଷ୍ଟେ ଆଗମନ କୋମଳ ପିତୁଳା ସୁରମ୍ୟ ବଦନ ନିରୀହ ଚାହାଣୀ କୁନି ଓଠର ଗୁଞ୍ଜନ ସାର୍ଥକ କର ମାତୃତ୍ୱ ଜୀବନ….. ଶିଶୁ ହୋଇ ଆସ ହସ ହସ ମୁଖ ପ୍ରେମ ଆଉ ଅମାପ ଲୋଭ ର ଭଣ୍ଡାର ଛୋଟ ରୁ ବଡ ସଭିଙ୍କ ଆଦର ଶିଶୁ ରୂପେ ଆହା ସୁନ୍ଦର
ଅପେକ୍ଷା ଅପେକ୍ଷା ର ଅନ୍ତ ହେବ କୀ ନହେବ ତାହା ଜଣା ନାହିଁ ମତେ ତଥାପି ରହିଛି ତୁମ ବାଟ ଚାହିଁ ଅମାନିଆ ମନ ସତେ ଦେଇଛ ଗଭୀର ଯନ୍ତ୍ରଣା ଯେ ମତେ ଉପଶମ ତାର ନାହିଁ ବିଦିର୍ଣ୍ଣ କରିଛ ଆତ୍ମାକୁ ମୋହର ନିଆଁ ରେ ଘିଅ କୁ ଢାଳି ଅପେକ୍ଷା ମୋହର ଅଶାନ୍ତ ସମୁଦ୍ର ଅନ୍ତ
ଏକତା ହିଁ ବଳ ଏକତା ହିଁ ବଳ ବାନ୍ଧିବାକୁ ଥଳ ଯୋଗାଏ ସାହସ ଶକ୍ତି ବିଶ୍ବାସ ରଜ୍ଜୁରେ ଅସୀମ ଧୈର୍ଯ୍ୟରେ ଭରି ଉତ୍ସାହ ଜାଗୃତି ଅସାଧ୍ୟକୁ ସାଧନ ସେଥିପାଇଁ ପରା ସର୍ବେ ହୋଇ ତୋରା ସମାଜ ହିତରେ ଧ୍ୟାନ ଶୁଭ ଫଳ ଲାଭ ନିତିଦିନ । ଅରି ଦର୍ପ ଚୂନା ଜାଗେ ସଦ୍ଭାବନା ତୋଳିଲେ ଏକତା
ଆତ୍ମା ନନ୍ଦିଘୋଷେ ଶ୍ରୀ ଜଗନ୍ନାଥ ଆତ୍ମା ନନ୍ଦିଘୋଷ ଅଦୃଶ୍ୟ ଅଟ ଇ ତହିଁ ବିଜେ ଜଗନ୍ନାଥ ଭାବର ଠାକୁର ଭକ୍ତିର ପରୀକ୍ଷା ନେଇଥାନ୍ତି ଅବିରତ। ଭାବ ର ରଜ୍ଜୁ ରେ ଭିଡି ଦ ଉଡ଼ି କୁ ଆତ୍ମା ରେ ଥାପି ବିଗ୍ରହ କାମନା ବାସନା ଏଡାଇ ଦୂରରେ ଭଜେ ତାଙ୍କୁ ଅହରହ। ଯେହୁ ଗୂଢ ଜ୍ଞାନୀ
ଉଠ ଉଠ ନୀଳମଣି ପ୍ରାଚୀ ଗଗନ ରେ ଉଦେ ହେଲେ ଦିନମଣି କାକ ପୀକ ରାବିଲେ ଣୀ ଉଠ ଉଠ ନୀଳମଣି ଉଠ ଉଠ ନୀଳମଣି,,,, ଝରି ରେ ରଖିଛି ସୁବାସିତ ଜଳ ଶ୍ରୀ ମୁଖ ଦେବି ପଖାଳି କ୍ଷୀର ସର ସଙ୍ଗେ ଖଣ୍ଡ ଶାକର କୁ ରଖିଛି ମୁଁ ସରପୁଳି ନିଧନ ସଙ୍ଖାଳି ମୋର ଗଳା
ପ୍ରକୃତି ଈଶ୍ବର ରଚିଲେ ଏ ସୁନ୍ଦର ଧରା ପ୍ରକୃତି ତାଙ୍କର ଦାନ ପ୍ରକୃତି ଆମର ଜୀବନର ଗାଥା ଆମ ପାଇଁ ବରଦାନ। ତା’ପାଣି ପବନ ଆମର ଜୀବନ ଫଳ ପୁଷ୍ପ ଶସ୍ଯ ପ୍ରାଣ ତାହାର ସୁରକ୍ଷା ଆମର କର୍ତ୍ତବ୍ଯ ତା’ବିନା ଆମେ ନିଷ୍ପ୍ରାଣ। ଅରଣ୍ଯ ବନାନୀ ପର୍ବତ ନିର୍ଝର ଶୋଭା ସତେ ଭରପୁର ବିହଙ୍ଗ କାକଳୀ ସୁମନ
କାଳିଆ ଭରଷା କେତେ ଡାକିବି ରେ ତୋତେ କହ କାଳିଆ, ଆରେ ନୀଳା ଚଳିଆ,ସଜ ଫୁଲ ରସିଆ ଶୁଣୁ ଯଦି ସବୁ କଥା ଥରେ ତୁ ଆ ।0 ତୋ ପାଦ ପଡ଼ିଲେ ଘର ପବିତ୍ର ହେବ, ତୁଳସୀ ଦୟଣା ସମ ଏଠି ଵାସିଵ, ନୁହେଁ ଏ ଶ୍ରୀମନ୍ଦିର, ଭଙ୍ଗା ମାଟି କୁଟୀର ଥରେ ବୁଲି
କାମନାର ବିନାଶରେ ଦୁଃଖର ବିନାଶ ସଂସାରରେ ମାୟା ବିସ୍ତାରିଛି କାୟା ସୁନ୍ଦର ଦିଶେ ସଭିଙ୍କୁ ପଡ଼ି ତା ପଛରେ ଜୀବନ କାଳରେ ଇଚ୍ଛାକରେ ପାଇବାକୁ। ଆଶାର ସେ ନଈ ବୈତରଣୀ ସେହି ପାରିହେବା କଷ୍ଟକର ପଶି ତା ଭିତରେ ପଡ଼ି ଭଉଁରୀରେ କରଇ ଖାଲି ଚିତ୍କାର। ଛଟପଟ ହୋଇ ଜୀବନ ତେଜଇ ହୋଇ ଅତ୍ୟନ୍ତ ବିକଳ ଉଦ୍ଧାରିବା
ସେ ତ ଭକତ ଭାବରେ ବନ୍ଧା ଭକ୍ତର ଭାବରେ ବନ୍ଧା ଯେ ଠାକୁରେ ଯୁଗେ ଯୁଗେ ପ୍ରମାଣିତ , ଦିଅନ୍ତି ଭକ୍ତରେ ସ୍ଥାନ ଅନ୍ତରରେ ଏକଥା ଜନ ବିଦିତ । ଭକ୍ତଗଣ ଭାବ ପ୍ରହଲ୍ଲାଦ ଧୃବ ସ୍ବୟଂ ସମର୍ପିତ ହୋଇ , ପ୍ରଭୂଙ୍କ ହୃଦରେ ସ୍ଥାନ ପାଇବାରେ ହୋଇଛନ୍ତି ମୃତ୍ଯୁଞ୍ଜୟୀ । ଆଉ ଜଣେ ଭକ୍ତ ବଳରାମ
ଝିଅ ଜନମ ପର ଘରକୁ ଅତି ସୁକୁମାରୀ ଦୁହିତା କୁମାରୀ ଦୁଇ କୁଳକୁ ସେ ହିତ କନ୍ୟାଦାନ ଅଟେ ସବୁଠାରୁ ପୁଣ୍ୟ ଭାଗ୍ୟବନ୍ତେ କନ୍ୟା ପ୍ରାପ୍ତ। ବାପ ଘରର ସେ କୁଳ ଚନ୍ଦ୍ରମା ଶାଶୁ ଘର କରେ ସ୍ବର୍ଗ ସମୟ ଆସିଲେ ପରଘର ଯାଏ ଭଲ ଶାଶୁଘର ଭାଗ୍ୟ। ଶିକ୍ଷା ଲାଭେ ଯୋଗ୍ୟା ହେଲେବି ଝିଅଟି ବିବାହ
ଅପରା଼ହ୍ନ ଅପରାହ୍ନ ତୁମେ ଦିବସ କାର୍ଯ୍ୟର ବେଳ ଲେଉଟାଣି ଦୃଶ୍ୟ ଅପରାହ୍ନ ତୁମେ ଯୌବନ ପର ଶିଥିଳ ଅବସ୍ଥା ବେଶ। ଅପରାହ୍ନ ତୁମେ ବିଷର୍ଣ୍ଣ ବିଷାଦ କର୍ମରେ ଅନାସକ୍ତ ତୁମେ ଅପରାହ୍ନ ଜୀବନ ଦର୍ଶନ ନିରୁତା ଗୂଢ ତତ୍ତ୍ବ। ଅପରାହ୍ନ ତୁମେ ଜାଗତିକ ସତ୍ୟ ମ ଉଳା ଖରାର ଛାଇ ଉଦ୍ଦୀପନା ହୀନ ଯୌବନ ପରେ ଥୁଣ୍ଟା
କବିତା ଗହନ ବନର ବହଳିଆ ଚାଷ ଉତୁରି ଆସିଲେ ଭାବ କଲମ ମୁନରେ ସାଦା କାଗଜରେ କବିତା ର ଆବିର୍ଭାବ। ଶବ୍ଦକୁ ଶବ୍ଦ ସହିତ ଯୋଡିବା କବି ସିଏ ପଟୁକାର କେତେ ପରକାରେ ସଯତନେ ଦିଏ ରୂପ ତାହାର ସାକାର। କବି ମନ ଗଢା ସୁକୁମାରୀ ଝିଅ ନାଁ ତା’ର ଅପରୂପା ଛନ୍ଦ ଅଳଙ୍କାର ଖଞ୍ଜି ତା
ତିନି ରୂପେ ଏକ କାୟା ଜନନୀ ଭଗିନୀ ଜାୟା ତିନି ରୂପେ ତୁମ କାୟା ଜନନୀ,,ଭଗିନୀ,,,ପୁଣି ଜାୟା। ପାଳନ କାରିଣୀ,,, ସଂହାର କାରିଣୀ ସୃଷ୍ଟି ସ୍ଥିତି ସଂହାର କାରିଣୀ ତୁମେ ଯୋଗମାୟା। ଜନନୀ, ଭଗିନୀ,ଜା ୟା,,, ସ୍ନେହ ର ପାରାବାର ଶ୍ରଦ୍ଧା ର ଗନ୍ତାଘର ଉଦର କଷ୍ଟ ସହି ପାଳିଛ,,,,ପୋଷିଛ ହୃଦୟରେ ରଖି ଦୟା। ଜନନୀ ,,,
ମା’ତୁମେ ମମତାର ସାଗର ମାଆ ଶବଦଟି ମଧୁର ସେ ଅତି ଅମୃତ ନୁହେ ସମାନ କେତେ ଦୁଃଖ ସହି ଜନମକୁ ଦେଇ କରେ ଲାଳନ ପାଳନ। ସନ୍ତାନର ପାଇଁ ଜୀବନକୁ ସେହି ବାଜିରେ ଲଗାଇ ଦେଇ ସାଜି ରଣଚଣ୍ଡି ମୋଡ଼ି ମୁଣ୍ଡ ଗଣ୍ଡି ସଂହାର କରଇ ସେହି। ବୁଝିପାରେ ଦୁଃଖ ସୁଖିଥିଲେ ମୁଖ ତା
ହସିବ ପ୍ରକୃତି ରାଣୀ ଉଗ୍ର ରୂପ ଧରି ନିଦାଘ ଆସିଛି ଅଗ୍ନି ବର୍ଷେ ଆକାଶରୁ , ପବନ ଲୁଚିଛି ପ୍ରକୋପରେ ତା’ର ଦେଖି ଗୁଳଗୁଳି ଦୂରୁଁ । ବୃକ୍ଷଶୂନ୍ଯ ଏହି ଧରଣୀ ଲାଗଇ ନିଆଁର ପିଣ୍ଡୁଳା ପ୍ରାୟ , ତଡ଼ାଗ ତଟିନୀ ହୋଇ ଜଳ ଶୂନ୍ଯ ଲାଗେ ମରିଚୀକା ମୟ । ପଶୁ ପକ୍ଷୀ ଗଣ ଡହଳ
ମହାପ୍ରଭୁ ତୁମେ ମହାପ୍ରଭୁ ତୁମେ ଜଗତ ପାଳକ ଜଗନ୍ନାଥ ପରଂବ୍ରହ୍ମ ତୁମ ହିଁ ତ ଆଦି ତୁମେ ହିଁ ଅନାଦି ତୁମେ ହିଁ ତ ସାର୍ବଭୌମ। ଚରାଚର ସୃଷ୍ଟି ତୁମରି ଭିଆଣ ସ୍ଥାବର ଜଙ୍ଗମ୍ କୀଟ ମୂକ ମୁଖେ ଭାଷା ଅନ୍ଧର ନୟନ ଛୋଟା ପାଇଁ ତାର ବାଟ। ଯେତେବେଳେ ଯିଏ ଡାକିଛି ତୁମକୁ ତା ପାଖରେ
ସମୟ ବଡ଼ ବଳବାନ ମହାଭାରତରେ ପାଣ୍ଡବ ପକ୍ଷରେ ଆଦ୍ୟରୁ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ରହି ବିଷ ଲଡ଼ୁ ଖାଇ ଭୀମ ନମରଇ ଜଉଘରୁ ବଞ୍ଚି ଯାଇ। ପଶାଖେଳେ ହାରି ସମ୍ପତ୍ତି ସେ ହାରି ହାରିଲେ ଦ୍ରୌପଦୀ ନାରୀ ସଭାସ୍ଥଳେ ନେଇ ଉଲଗ୍ନ କରନ୍ତି କଉରବ ପାପାଚାରୀ। କରିବାକୁ ରଣ ହୋଇଲେ ଉଚ୍ଛନ ସକଳ ପାଣ୍ଡୁ ନନ୍ଦନ ଏକା ସେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ
ଶାନ୍ତି ମିଳୁ ଜୀବନେ ଶାନ୍ତି ଜୀବନରେ ନ ମିଳିଲା ଦିନେ ହେଲା ମୋ ସତୁରୀ ବର୍ଷ ଗୃହର ଜଞ୍ଜାଳେ ଘାଣ୍ଟି ହେଇ ଅଛି ଜୀବନେ ନାହିଁଁରେ ହର୍ଷ !! ଶାନ୍ତି ଜୀବନରେ………. ସବୁତ ଜାଣିଛୁ ତୁହିରେ କାଳିଆ କିଅବା କହିବି ମୁହିଁ ଏ ଜୀବନ ତୋର ଭାଗ୍ୟ ଲେଖିଅଛୁ କିଛି କହିବାର ନାହିଁ !!
କର୍ମ ଭୂଇଁ ଏହୁ କିପରି ଜୀବନ ଦେଲୁରେ ଠାକୁର ଜନ୍ମରୁ କଷ୍ଟକୁ ଭୋଗେ ଡାକେ ଦିବାରାତ୍ରୀ କାଳିଆ ତତେରେ ଯନ୍ତ୍ରଣା କିପରି ଲାଗେ। ଅତି କଷ୍ଟକର ହେଉଛି ଅସହ୍ୟ ଯନ୍ତ୍ରଣାରେ ମୁଁ ପୀଡିତ, ତଥାପି ନଜର ନପଡେ କାଳିଆ କରେ ତ୍ରାହି ତ୍ରାହି ଆର୍ତ୍ତ। କର୍ମ ଯାତନଟା ଜୀବନେ ଅସଲ ଆଉତ ସବୁ ନକଲ,