ନର ରାକ୍ଷାସ *********** ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଜୀବ ବୋଲି ଜାଣେ ଏ ଦୁନିଆ ଏଡିକି ନିଷ୍ଠୁର ହେଲୁ, ପଶୁ ଠାରୁ ହୀନ ବିବେକ କୁ ଭୁଲି ପଶୁର ମାଂସ ଖାଇଲୁ। ନିରିହ ଜୀବ ସେ ଉଜାଡି ତା ଘର ଜଙ୍ଗଲ ପଦା କରିଲୁ, ପଇସା ଲୋଭରେ ଏତେ ତଳକୁ ତୁ କେମିତି ରେ ଖସିଗଲୁ । ମଣିଷ ନୁହେଁ ତୁ
ବଦଳୁଥିବା ସମୟ ନରହରିପୁର ଛୋଟ ଗାଁ ଟିଏ,ଦଶ କି ବାରଟି ଘର ମାତ୍ର। ଏଠାକାର ପ୍ରାକୃତିକ ପରିବେଶ ଖୁବ୍ ମନୋ ମୁଗ୍ଧକର ହେଲେ ମଧ୍ୟ, ଗାଁ ର ପ୍ରାୟ ଲୋକ ଅଶିକ୍ଷିତ। ସେମାନଙ୍କ ମତରେ ଶିକ୍ଷିତର ଅର୍ଥ ହେଉଛି ନାଁ ଦସ୍ତଖତ ଯିଏ ଶିଖିଥାନ୍ତି । ହାତ ଗଣତି ଆଠ,ଦଶ ଜଣଙ୍କୁ ଛାଡିଦେଲେ କେହି ଦସ୍ତଖତ ବି
ମୋର ଭୁଲ୍ କ’ଣ ******************** ନ ଅରୀ ନାରୀ ପ୍ରିୟ ଯେ ସବୁରି, ତଥାପି କାହିଁକି ଏ ମଣିଷ ଜାତି ସାଜୁଛି ମୋର ବଇରୀ । ମାତା ଗର୍ଭେ ହେବା ଦିନଠୁ ସଞ୍ଚାର ମନ ଦୁଃଖ ଯେ ସବୁରି, ଶାଶୁଘର ତାର ଶତୃ ପାଲଟିଲେ ସ୍ଵାମୀ ଦିଏ ପର କରି । ପରିବାର ମଧ୍ୟେ ପାତର ଅନ୍ତର ଶିକ୍ଷା
ସାଂମ୍ପ୍ରତିକ ସମୟ✍️ ******************** ସମୟ ବଦଳିଛି ବଦଳିଛି ମନ ସଂସ୍କାର ଚୁଲିକି ଗଲା ମୋବାଇଲ୍ ଦିନ । ମାନବିକତା ଠାରୁ ଅନେକ ଦୂରରେ ଅବାସ୍ତବ ଦୁନିଆରେ ବିଚରଣ କରେ । ବାପା ମାଆ ପରିବାର ସବୁ ହେଲା ପର ସମ୍ପର୍କ ବୁଝୁଛି କିଏ ମୋବାଇଲ୍ ନିଜର । ଫେସବୁକ,ଇନ୍ଷ୍ଟାଗ୍ରାମ ଟୁଇଟର ପାଇଁ, ଖାଇବାକୁ କାହାର ମନେ ପଡୁନାହିଁ ।
ଯେବେ ତମେ ଆସ ************* ଯେବେ ତମେ ଆସ ଆକାଶ ଛାତିରେ ବାଦଲ ଓଢଣି ଟାଣି, ଦୂର ପାହାଡରେ ନୃତ୍ୟରତା କେକୀ ତୁମ ଆଗମନ ଜାଣି । ନିଗାଡିଲେ ତମେ ଆଖିରୁ ତମର ଟୋପା ଟୋପା ବର୍ଷା ପାଣି, ଅତୀତ ବୋଇତେ ଭାସି ଯାଏ ମନ ପିଲା ଦିନ ଆଡେ ପୁଣି। କାଗଜର ଡଙ୍ଗା ଓଳଛିଆ ପାଣି ବେଙ୍ଗ
ଅସରା ପଥ ************* କାହିଁ କେତେଦୂର ଲମ୍ବିଛି ଏ ପଥ କାହାକୁ ବା ଅଛି ଜଣା, କେବେ ପାଇଥାଏ ବାଟୋଇ ତା ବାଟ କେବେ ହୁଏ ବାଟବଣା । ଖାଲଢିପ କଚ୍ଚା ଉଠାଣି ଗଡାଣି କେବେ ପାଦ ପଡ଼େ ଝୁଣ୍ଟି , ଥକିଗଲେ ଥରେ ଚାଲି ପାରିବୁନି ଚାଲିବା ସଳଖି ଅଣ୍ଟି । ଆଗରେ କୁହୁଡି ସମସ୍ୟା ପାହାଡ଼
ଅଦୃଶ୍ୟର ଇଙ୍ଗିତ✍️ ****************** ଜୀବନର ଡୋରି ହାତରେ ଧରି, ସଭିଙ୍କୁ ନଚାଏ କଣ୍ଢେଇ ପରି । ତା ଇଙ୍ଗିତରେ ଚାଲେ ଜଗତ, ଦେଖିହୁଏ ନାହିଁ ଥାଏ ସର୍ବତ୍ର । କର୍ମ ଦେଖିଣ ସେ ଦିଅଇ ଫଳ, ବୁଡାଏ କାହାକୁ କାହାକୁ ଦେଖାଏ କୂଳ । ଦିନ,ରାତି ସବୁ ତାହାର ସୃଷ୍ଟି, ଖରା,ଶୀତ ବାୟୁ ଫଗୁଣ,ବୃଷ୍ଟି । ସଭିଏଁ କହନ୍ତି
ଭିନ୍ନ ଏକ ସାଥୀ *************** ଉଷା ଆଗମନ ପ୍ରଥମ ସଂଦେଶ କହି ସବୁରି କାନରେ, ଅଳସକୁ ଛାଡି କର୍ମେ ଚଳିବାକୁ ଚଞ୍ଚଳତା ଦିଏ ମନରେ । ଶୁଣିଥିଲି ଦିନେ ଜେଜେମା ପାଖରୁ ଚିଠି ଦିଆନିଆ କରୁ, ସେ କାଳେ ନଥିଲା ଡାକର ବ୍ୟବସ୍ଥା ଡାକବାଲା କାର୍ଯ୍ୟ କରୁ । ନୁଆଁଣିଆ ଚାଳ ଘର ମଥାଣରେ କା କା ଡାକଦେଲେ
ଆଲୋକର ଠିକଣା ✍️ *************** ଅନ୍ଧକାର ଦୂରକରେ ଭରିଦିଏ ପୁଲକତା । ଆଣିଦିଏ ନୂତନତା ସମ୍ଭାବନା ଉଜ୍ଜ୍ୱଳତା ନାଆଁ ମୋର ଆଲୋକ ମୁଁ ରୂପରେ ମୋ ଅନେକତା ଡିବି,ଲଣ୍ଠନ ମୁଁ ଦୀପ ବଲ୍ ,ଟିଣା ,ଟର୍ଚ ଧୂପ ବିଦ୍ୟୁତ୍ ମୁଁ ଦିଆସିଲି ଜଳି ହସେ ଖିଲି ଖିଲି ନାଆଁ ମୋର ଆଲୋକ ମୁଁ କରେ ଝିଲିମିଲି । ସମସ୍ତଙ୍କ
ସମୟ ଚକ୍ର ************* ଇସାରାରେ ତୋର ଚାଲେ ଏ ଜଗତ ସମସ୍ତେ ତୋହର ଦାସ, କୀଟ ଠାରୁ ବ୍ରହ୍ମ ଦେବତା ବି ନିଜେ ହୁଅନ୍ତି ତୋହର ବସ । ତୋର ଚକତଳେ ବୟସ ସହିତ ଧୀରେ ଧୀରେ ଘୁରିଗଲି, ଶୈଶବ କୈଶୋର ଯୌବନକୁ ଡେଇଁ ବୃଦ୍ଧାବସ୍ଥା ପ୍ରାପ୍ତ ହେଲି । ଆପଣାରେ ଯେତେ ପର କରିଦେଲେ ଭାବିଣ ମତେ
ଚାଷ ଅଛି ଯାହାର ମୁଣ୍ଡ ଝାଳକୁ ତୁଣ୍ଡରେ ମାରି କ୍ଷେତରେ ଫଳାଏ ଧାନ, ସୁନାଫସଲ ଦେଖିଲେକ୍ଷେତେ ଆନନ୍ଦ ହୁଏ ମନ । ସକାଳୁ ଉଠି ପଖାଳ ଖାଇ ହଳ ଲଙ୍ଗଳ ଧରି, କଷ୍ଟରେ କେତେ ଉପୁଜାଇଛି ମନ ତା ଉଠେ ପୁରି । ବରଷା ଗଲା ଶୀତ ଆସିଲା ଆସିଲା ମାର୍ଗଶିର, ଫସଲ ରୂପେ ସ୍ଵୟଂ କମଳା ବିଜେ
ଆମେ ଓଡ଼ିଆ **************** ଓଡ଼ିଆ ବୋଲି ଗରବ କରି ଚାଲରେ ଫୁଲାଇ ଛାତି, ଭାରତ ନୁହେଁ ସାରା ବିଶ୍ଵରେ ପ୍ରସିଦ୍ଧି ଆମ ସଂସ୍କୃତି । କଳା, ଭାସ୍କର୍ଯ୍ୟ ଉତ୍କର୍ଷ ତାର ପରମ୍ପରା ମହିୟାନ, ଭାଷାଟି ତାର କେଡେ ମଧୂର କର ତା ଜୟଗାନ । ଓଡ଼ିଆ ପୁଅ ଲଢୁଆ ଭାରି ବୀର ମଉଡ ମଣୀ, ସଜବାଜରେ, ସ୍ନେହପ୍ରେମରେ ଭରା
କିଛି କଥା ହୃଦୟର ହୃଦୟରେ ତାକୁ ସାଇତି ରଖ ଯିଏ ତମକୁ ନିଜଠୃ ଅଧିକ ଭଲପାଏ । ସମ୍ମାନ ତାକୁ ଦିଅ ,ଯିଏ ତମ ସମ୍ମାନ ପାଇଁ ଦୁନିଆ ସହିତ ଲଢିପାରେ । ତା ଠାରୁ ଦୂରରେ ରୁହ, ଯିଏ ତମ କଥା ଭାବେ ନାହିଁ। ତାର ସବୁ ଭୁଲ୍ କୁ କ୍ଷମା କର, ଯିଏ ତମ