ବୋଉର ସୁଉକି ମାଳ ହଠାତ୍ ଘର ଭିତରୁ ବାସନ ଧଡ୍ ଧଡ୍ ଶବ୍ଦ ହେଲା। ଗୋଲକ ବାବୁ ଭିତରକୁ ପଶି ଯାଇ ଦେଖନ୍ତି ବୋଉ ତାଙ୍କର କଚଡା ଖାଇ ପଡ଼ିଛି, ଆଉ ସୁମତୀ ଦେବୀ ମୁହଁ ବୁଲେଇ ଗାରୁ ଗାରୁ ହେଉଛନ୍ତି। ବୋଉକୁ ତଳୁ ଉଠାଇ ଭିତରକୁ ନେଇଗଲେ ଓ ବିଛଣାରେ ଶୁଆଇ ଦେଲେ। ଉପରକୁ ଚାହିଁ
ମାତୃଶକ୍ତି ବାପା ମାଆଙ୍କର ଅତି ଆଦରର ଗେହ୍ଲୀ ଝିଅଟିଏ ମୁଁ। ବିଶେଷ କରି ମୋ ମାଆଙ୍କ ସହିତ ମୋର ସମ୍ବନ୍ଧ ଅତି ଘନିଷ୍ଠ। ପ୍ରିୟ ବାନ୍ଧବୀଟେ ପରି ସେ ମୋ ମନର ଅବ୍ୟକ୍ତ ଭାବକୁ ଖୁବ ସହଜରେ ବୁଝିପାରନ୍ତି। ଶୈଶବ କାଳରୁ ମୋର ସମସ୍ତ ଅଳିଅର୍ଦ୍ଦଳିକୁ ମୋ ମାଆ ନିର୍ବିକାର ଭାବେ ପୂରଣ କରିଛନ୍ତି। ମୋ ମାଆ
ବନ୍ଧୁତ୍ୱ ଆଜକୁ ୨୫ବର୍ଷ ତଳେ କେତେ ଖେଳକୁଦ,କେତେ ହସ ମଜା…ସବୁକୁ ଗଣ୍ଠି କରି ରଖିଛି ଗାଁ ମୁଣ୍ଡ ଆମ୍ବତୋଟା, ବିଲବାଡ଼ି,ପାହାଡ଼-ପର୍ବତ-ଝରଣା । କିନ୍ତୁ ଚଗଲା ସମୟ ବଦଳି ଯାଇଛି ବିନା ନିର୍ଦ୍ଦେଶରେ, ସତେ ଯେମିତି କେହି ଲୁଚି ଛପି ସମୟକୁ ଈଶାରା ଦେଇ ଛଡେଇ ନେଇଛି ପିଲାଦିନର ଦୁଷ୍ଟାମୀ ସବୁକୁ । ଏମିତି ଅନେକ କିଛି ଭାବୁଥିଲା
ଜୀବନ କାହାଣୀ ଢୋଲ ମହୁରୀ ର ତାଳେ ତାଳେ ଘୁମରି ଉଠୁଥିଲା ଚଉଁରାପାଲି ଗାଁ l ଚିକମିକିଆ ଲୁଗାପଟାରେ ଚମକୁଥିଲା ସେ ଅଞ୍ଚଳ l ଝିଅଟି ନବବଧୂର ପରିଚୟ ନେଇ ଆସିଲା ଶାଶୂଘରକୁ, ମୁହଁଲୁଚା ଓଢଣୀ ସହିତ ଲାଜରେ ମଥା ନଇଁଯାଉଥାଏ l ସର୍ବଗୁଣସମ୍ପର୍ଣ୍ଣା ବୋହୂଟିଏ ପାଇଛୁ ଶାଶୂଘରେ ଖୁସିର ଲହରୀ ଖେଳୁଥାଏ l ନୂଆ ଘର
ଆଶା ଅନ୍ଵେଷଣ ବାହାଘରକୁ ଅନେକ ବର୍ଷ ବିତିଗଲାଣି। ଏଯାଏଁ କୋଳକୁ ଛୁଆଟିଏ ଦେଲେନି ଭଗବାନ। କୋଉ ଜନ୍ମରେ କି ପାପ କରିଥିଲି କେଜାଣି। ଏ ଜନ୍ମରେ ଏତେ ସବୁ ଭୋଗିବାକୁ ପଡୁଛି। ଜାଣିନି ଆଉ କେତେ ଦିନ ଗଲେ ଏ ଦୁଃଖରୁ ମୁକ୍ତି ମିଳିବ। ୟାଙ୍କୁ କହିଲେ ସେ ମଧ୍ୟ କିଛି ବୁଝୁ ନାହାଁନ୍ତି। କେତେ ଆଉ
ବିଜୟ ସେଦିନ ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ପ୍ରଥମ ଥର କରି ଦେଖା ହୋଇଥିଲା ରାମବାବୁଙ୍କ ସହିତ ଦିଗପହଣ୍ଡି ବଡ଼ ବଜାରର ଛାତି ଉପରେ। ସେ କାହାକୁ ଗୋଟେ ତାଗିଦ୍ କରୁଥିବାର ସ୍ୱର ଭାସି ଆସୁଥିଲା ମୋ କନାର ଦରଜା ପାଖକୁ। ଲାଗୁଥିଲା ଯେପରି ଏ କଣ୍ଠ ସ୍ୱର ସହିତ ମୁଁ ଖୁବ୍ ପୂର୍ବରୁ ପରିଚିତ। ମନ ଭିତରେ ସୃଷ୍ଟି
ରୁଦ୍ଧ ଦ୍ୱାର ଏଠି ସବୁ ଶୂନ୍ୟ ,ମହାଶୂନ୍ୟ ଚିତ୍କାର କରୁଥାନ୍ତି ଡ଼ ମହେଶ।ଏପରି ପ୍ରତୀତ ହେଉଛି ଯେପରି ଶବ୍ଦ ସବୁ ତାଙ୍କଠୁ ସୃଷ୍ଟି ହୋଇ ପୁଣି ତାଙ୍କ ଠାରେ ବିଲୀନ ହେଇଯାଉଛି।ମନେ ପଡିଯାଉଛି ଜୀବନରୁ ମୃତ୍ୟୁ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଘଟି ଯାଇଥିବା ଘଟଣା ସମୂହ।କଣ ଏଠି ଜୀବନ ଧାରଣ ସମ୍ଭବ?ଶରୀରର ପ୍ରତ୍ୟେକ କ୍ରିୟା ଅଣୁକ୍ରିୟା ର ଅନୁଭବ। ଡ଼
ପୂର୍ଣ୍ଣମୀରେ ଅମାବାସ୍ୟା କୁଆଁରୀ ମନର ଢେର୍ ସ୍ବପ୍ନ ନେଇ ସିପ୍ରା ଆସିଥିଲା ସୁଜିତ ଘରକୁ।ଅଜଣା-ଅଦେଖା ପରିବାର ଟି ଖୁବ୍ ସ୍ନେହ ଆଉ ଆପଣାପଣରେ ନିଜର କରିନେଇଥିଲେ ତାକୁ।ସେ ବି ତାର ଶାନ୍ତ ଆଉ ଆମାୟିକ ବ୍ୟବହାରରେ ତୃପ୍ତ କରିଥିଲା ସଭିଙ୍କୁ। ସୁଜିତ ଥିଲେ ଆଜି କାଲିର ପୁଅଙ୍କଠୁ ବହୁ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ବରେ। ନା ଥିଲା ତାଙ୍କର କୌଣସି ବଦ୍
ସାଧୁବାବା ମଦନପୁର ଗ୍ରାମର କୁମ୍ଭାର ସାହିରେ ଏକ ଗରିବ ଦମ୍ପତ୍ତି ବାସ କରୁଥିଲେ। ଗୋପାଳ ଓ ଚମ୍ପା। ମଣିଷ ହିସାବରେ ଦୁହେଁ ବହୁତ ଭଲ ଆଉ ଦୟାଳୁ ସ୍ୱଭାବର ଲୋକ। ମାଟି ହାଣ୍ଡି ବିକ୍ରି କରି ଯାହା ପଇସା ହୁଏ ସେଇଥିରେ ଦୁହେଁ ଚାଳିଯାଉଥିଲେ। ଓଳିଏ ଖାଇଲେ ଦୁଇ ଓଳି ଉପବାସ ରହିବାକୁ ପଡୁଥିଲା। ଅଭାବ
ବଦଳୁଥିବା ସମୟ ନରହରିପୁର ଛୋଟ ଗାଁ ଟିଏ,ଦଶ କି ବାରଟି ଘର ମାତ୍ର। ଏଠାକାର ପ୍ରାକୃତିକ ପରିବେଶ ଖୁବ୍ ମନୋ ମୁଗ୍ଧକର ହେଲେ ମଧ୍ୟ, ଗାଁ ର ପ୍ରାୟ ଲୋକ ଅଶିକ୍ଷିତ। ସେମାନଙ୍କ ମତରେ ଶିକ୍ଷିତର ଅର୍ଥ ହେଉଛି ନାଁ ଦସ୍ତଖତ ଯିଏ ଶିଖିଥାନ୍ତି । ହାତ ଗଣତି ଆଠ,ଦଶ ଜଣଙ୍କୁ ଛାଡିଦେଲେ କେହି ଦସ୍ତଖତ ବି
ଚମତ୍କାରୀ ସାଧୁବାବା ଭୈରବପୁର ଗାଁ। ପ୍ରାୟ ସତୁରୀ ଉପରେ ଘର ହେବ। ବଡ ଗାଆଁଟିଏ ହେଲେ ମଧ୍ଯ ଲୋକମାନେ ଭାରି ଶାନ୍ତିପ୍ରିୟ। ଗାଆଁର କୌଣସି ବି ଲୋକ କିଛି କଥା ନେଇ କୋର୍ଟ କଚେରୀ ଯାଇଥିବାର ନଜିର୍ ନାହିଁ। ଯଦି ବା କେବେ କେମିତି ଲୋକମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଛୋଟମୋଟ ଝଗଡ଼ା ବା ମନୋମାଳିନ୍ୟ ହୁଏ, ଗାଆଁର ମୁରବୀମାନେ
ବିଶ୍ୱାସ ରାମଚନ୍ଦ୍ରପୁର ନାମରେ ଗୋଟିଏ ଗାଁ ଥିଲା। ବଳରାମ ନାମ ରେ ଜଣେ ଜମିଦାର ଥିଲେ ତାଙ୍କର ଧନ ସମ୍ପତି କୋଉଥିରେ ଅଭାବ ନଥିଲା। ହେଲେ ସେ ଅପୁତ୍ରିକ ଥିଲେ। ତାଙ୍କର ପତ୍ନୀଙ୍କ ନାମ ଥିଲା ସ୍ନେହମୟୀ। ବିବାହର ଦଶ ବର୍ଷ ବିତିଯାଇଥିଲେ ମଧ୍ୟ ସେମାନେ ସନ୍ତାନ ସୁଖରୁ ବଞ୍ଚିତ ଥିବାରୁ ସେ ସବୁବେଳେ ଚିନ୍ତାଗ୍ରସ୍ତ
ସହିଦ ର ଚିଠି *” ପ୍ରିୟ, ମାଧବ ସ୍ନେହ ନେବ । ଆଶା ,ପତ୍ରଟି ପାଇ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହେବ । ବର୍ଷ ପ୍ରତିପଦା ନବ ବର୍ଷର ଅଭିନନ୍ଦନ ନେବ । ତୁମ ପାଖକୁ ହଠାତ୍ ଚିଠି ଲେଖିବାର ଆଗ୍ରହ ହେଲା, ଲେଖିଲି । ଦେଶ ପ୍ରେମର ଯେଉଁ ଦୀପଟିଏ ଭୋଦଳ ଗାଁରେ ଜାଳୁଛ,ତାର ଆଲୋକରେ ସେ ଅଂଚଳ
ଇତିହାସ ପୢଷ୍ଠାଟିଏ; ଫରାସୀଙ୍କ ନାମରେ କୁହନ୍ତି ନା ଏକତା ହିଁ ବଳ। ବାସ ଏଇ କଥାକୁ ଫରାସୀମାନେ କାହିଁ କେଉଁ କାଳରୁ ସାତ ତାଳ ପାଣି ଭିତରେ ଥିବା ମସ୍ତିଷ୍କକୁ ଉଦ୍ଧାର କଲେ। ସ୍ବେଚ୍ଛାଚାରୀ, ରାଜତନ୍ତ୍ର ତଥା ଏକଛତ୍ରବାଦ ଶାସନର ବିରୋଧାଚରଣ, ବେବୋଁମାନଙ୍କ ମେରୁଦଣ୍ଡକୁ ବଙ୍କା କରିଦେଉଥିଲା ଯେପରି! ଚତୁର୍ଦ୍ଦଶ ଲୁଇଙ୍କ ଉକ୍ତି, “ମୁଁ ହେଉଛି