ଶିଶୁ ଦିବସ ଅରୁଣ କୁମାର ମହାପାତ୍ର ହୋଇପାରେ ସିଏ ଆକାରରେ କ୍ଷୁଦ୍ର ପ୍ରସ୍ଫୁଟିତ ହେବ ଅଳ୍ପ ଦିନେ, ଆଶା ଅସୁମାରୀ ସ୍ବପ୍ନ ଅଛି ଭରି ସାକାର ତା’ ପ୍ରତିଭା ଚୟନେ । ଶିଶୁ ଅମାୟିକ କପଟ ରହିତ ଓଠେ ଥାଏ ତାର ସଦା ହସ, ଜଞ୍ଜାଳ ବିହୀନ ସଂସାର ତାହାର ଶତ୍ରୁ ହୁଏ ତା’
ଫେରିବ ମୁଁ ଜାଣିଥିଲି କହିଥିଲି ଶୁଣୁଥିଲ ହୋଇ ନିର୍ବିକାର ଅବିଚଳ ଭାବମୂର୍ତ୍ତି ନଥିଲା ଉତ୍ତର ରହିଗଲା ବାକି ତୁମ ସେ ଅକୁହା କଥା ଆଜି ବି ଅପ୍ରକାଶିତ ସେ ଅବ୍ୟକ୍ତ ବ୍ୟଥା ଗଲ ଚାଲି ସମ୍ମୁଖରୁ ଦୂରେ ବହୁଦୂରେ ଅଭିନୟ କରି ଆଉ ନ ଦେଖିବ ଥରେ ଯନ୍ତ୍ରଣା କଳିକା ଢ଼ାଙ୍କିଥିଲ ଓଢଣୀରେ ପ୍ରସ୍ଫୁଟିତ ହୋଇ ଭରି
ମୁଁ ରାବଣ କହୁଛି ସକାଳୁ ସକାଳୁ ମର୍ଣିଂ ୱାକ୍ ରେ ବାହାରିଲେ ଦୁର୍ଯୋଧନ ମାଛି ଅନ୍ଧାରିଆ ଧିମା ଆଲୁଅରେ ସତେକି ପାଇଲେ ଧନ? ଦୂରୁ ଦେଖି ଆଖି ଆଗରେ ଚମକ ବଢାଇଲେ ପାଦ ଗତି ମନ ମଧ୍ୟେ କିନ୍ତୁ ଟିକେ ଟିକେ ଭୟ ବଢୁଛି ନିଃଶ୍ୱାସ ଗତି। ପହଞ୍ଚି ପାଖରେ ଚମକି ପଡ଼ିଲେ ଦେଖି ଉଭା ଦଶାନନ
ତୁମେ ଅଜ୍ଞାତ କେଉଁ ମରୁବାଲି ପରେ ରୁକ୍ଷ କ୍ଷୀଣ ଜଳଧାର କଦାଚିତ ତୁମେ ଅସମୟେ ସୃଷ୍ଟି କରିପାର ମରୁଝଡ। କୃଷ୍ଣ ମସୃଣ ଗ୍ରୀଷ୍ମ ସଡକରେ ମୃଗତୃଷ୍ଣା ଅବତୀର୍ଣ୍ଣ ବିଶାଳ ନିର୍ଜୀବ ପାଷାଣ ସମଷ୍ଟି ଧରାରେ ଦଣ୍ଡାୟମାନ। କ୍ଷୁଦ୍ର ବୀଜ ସୁପ୍ତ ଅବା ଅବାଞ୍ଛିତ ଆବୋରି ମୃତ୍ତିକା କୋଳ ହୁଏ ଅଙ୍କୁରିତ ଶାଖା ପ୍ରସାରିତ ପ୍ରସ୍ଫୁଟିତ ପୁଷ୍ପ ମାଳ।
*ବିଦ୍ୟାଳୟ* ********* ଅରୁଣ କୁମାର ମହାପାତ୍ର ************** ଶିଶୁର ଜୀବନ ଏଠି ହୁଅଇ ମାର୍ଜିତ ଗଢି ଉଠେ ଇମାରତ ସୁଖ ଭବିଷ୍ୟତ ବିଦ୍ୟାଳୟ ନାମ ତାର ମିଳେ ଏଠି ଉନ୍ନତ ଆଚାର ବ୍ୟବହାର। ଦେଖ ଆଜି ହୋଇ ଉଠେ ସେ ଚଳ ଚଞ୍ଚଳ ସବୁଆଡେ ଆନନ୍ଦରେ ଶୁଭେ କୋଳାହଳ ବିଦ୍ୟାଳୟ ଆମ ଏହି ଗଣପତି ଉଭା ଧରି
ଶେଷ ସ୍ପର୍ଶ ଅରୁଣ କୁମାର ମହାପାତ୍ର ଜୀବନର ଚୀର ସତ୍ୟ ଜନମ ଓ ମୃତ୍ୟୁ ଏକ କ୍ରିୟା ସଞ୍ଚାରିତ କରଇ ଆନନ୍ଦ ଆରେକ ବିବ୍ରତ ଆଉ ହୃଦ ବିଦାରକ ମୁଁ ଆଉ ମୋର ଶବ୍ଦ କରି ପରିତ୍ୟାଗ ବାହୁଡ଼ିବ ଜୀବ ତାର ଉତ୍ପତ୍ତି ସ୍ଥଳକୁ। ତୁଟିଯିବ ସବୁ ମାୟା ବନ୍ଧନର ଡୋରି ଶରୀରରୁ ଛିନ୍ନ ହେବ ସାଉଁଟା
ଝରକା ଉନ୍ମୁକ୍ତ ସେ ଅବୋରିଛି କେତେ ଅନୁଭୂତି ସାମ୍ପ୍ରତିକ ପରିସ୍ଥିତି ଅବା ରାଜନୀତି ସୂକ୍ଷ୍ମ ଫାଙ୍କ ଦେଇ ଦୃଶ୍ୟମାନ ଭବ୍ୟ ଚିତ୍ର ସାଉଁଟିଛି ମୁଠା ମୁଠା ଅବାଞ୍ଛିତ ତଥ୍ୟ। ଜନ୍ମ ତାର ମାନବ ହିତରେ ଯୋଗାଇବ ଶିତଳତା ବାୟୁର ପ୍ରବାହ ତା ମଧ୍ୟରେ ଆଲୋକର ଧାରା ବିଛୁରିତ ମୁଁହ ଲୁଚାଇଲେ ଗୃହେ ଖେଳିଯାଏ ଅନ୍ଧାର ରାଜୁତି। ଭୀତତ୍ରସ୍ତ ହୁଏ
ଗ୍ରୀଷ୍ମ ଆସିଛି ଗ୍ରୀଷମ ତୀକ୍ଷ୍ଣ କିରଣ ଆସୁଛି ଧରିତ୍ରୀ ପରେ ସତେ କିବା ଅଗ୍ନି ବରଷା ହେଉଛି ଜୀବ ହାହାକାର କରେ। ବୈଶାଖ ମାସର ଉତ୍ତପ୍ତ ଧରିତ୍ରୀ ଆକାଶକୁ ଚାହେଁ ଦୂରୁ ଝରିବକି ବାରି ବହିବକି ବାୟୁ ଉଦ୍ଧାରି ଅଗ୍ନି ବର୍ଷାରୁ। ସବୁଜ ବନାନୀ ରୁକ୍ଷ ଦିଶଇ ବାଟୋଇ ଖୋଜଇ ଆଶ୍ରା ବହୁଛି ଝାଞ୍ଜି ବୈଶାଖୀ ପବନ
ସତ୍ୟ ଜୀବନର କୁଆଁ କୁଆଁ ଡାକ ପୁଙ୍ଗୁଳା ଶରୀର ନେଇଛୁ ଜନମ ଏଠି ସରିଗଲେ ଅଭିନୟ ଜୀବନର ଭୂଇଁରେ ପଡ଼ିବୁ ଲୋଟି। ମୁଁ ଓ ମୋହର କହି ଅବୋରିଛୁ ଯେତେ ଧନ ଦଉଲତ ଖେଳ ସରିଗଲେ ବୁଜି ଦେଲେ ଆଖି ଚାଲିଯିବ ଅନ୍ୟ ହାତ। ସୁନା ରୂପା ଥାଳି କରି ବ୍ୟବହାର ଆଜି ପରଶିଲେ ଭାତ ଶେଷ ଶଯ୍ୟା
ଖାଣ୍ଟି ଓଡ଼ିଆ ଝିଅ ଅରୁଣ କୁମାର ମହାପାତ୍ର ତୁଳସୀ ମୂଳରେ ଢାଳେ ପାଣି ସକାଳ ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ମଥାରେ ଟାଣି ଓଢଣୀ ଜାଳେ ନିତି ସଞ୍ଜବତୀ ଠାକୁର ପାଖରେ ନିଏ ମୁଁହି ନାମ ନିତି ଇଷ୍ଟ ଦେବୀଙ୍କର। କାମନା ମୋ ଶୁଭ ଚିନ୍ତା ସଂସାର ମଙ୍ଗଳ ପୂଜେ ଶାଶୁ ଶଶୁରଙ୍କୁ ମଣି ମୁଁ ଦେବତା କାର୍ତ୍ତିକର ସକାଳ
ଖାଣ୍ଟି ଓଡ଼ିଆ ଝିଅ ତୁଳସୀ ମୂଳରେ ଢାଳେ ପାଣି ସକାଳ ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ମଥାରେ ଟାଣି ଓଢଣୀ ଜାଳେ ନିତି ସଞ୍ଜବତୀ ଠାକୁର ପାଖରେ ନିଏ ମୁଁହି ନାମ ନିତି ଇଷ୍ଟ ଦେବୀଙ୍କର। କାମନା ମୋ ଶୁଭ ଚିନ୍ତା ସଂସାର ମଙ୍ଗଳ ପୂଜେ ଶାଶୁ ଶଶୁରଙ୍କୁ ମଣି ମୁଁ ଦେବତା କାର୍ତ୍ତିକର ସକାଳ ସ୍ନାହାନ ପ୍ରତିଦିନ ମାହାତ୍ମ୍ୟ
ଖେଚୁଡ଼ି ଅରୁଣ କୁମାର ମହାପାତ୍ର ଓଡ଼ିଆର ପ୍ରାଣ ଠାକୁରଙ୍କ ପ୍ରିୟ ଖାଦ୍ୟ ରୁପେ ପରିଚିତ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ଭାବେ ପ୍ରସିଦ୍ଧ ଖେଚୁଡ଼ି ହୁଅଇ ପରା ପ୍ରସ୍ତୁତ। ସ୍ବାସ୍ଥ୍ୟ ପାଇଁ ଉପଯୁକ୍ତ ଅଟେ ଖାଦ୍ୟ ଖାଦ୍ୟସାର ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ ସେ ଖେଚୁଡ଼ି ଖାଇ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ଲଭଇ ଲାଗଇ ସବୁ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ। ଏକାକୀ ଜୀବନ ବିତଇ ଯେ ଦିନ ନିଶ୍ଚେ
ମଧୁ ଅରୁଣ କୁମାର ମହାପାତ୍ର ସୁପ୍ତ ଥିଲା ଯାହା ଗୁପ୍ତ ଭାବରେ ଫୁଲର କୋମଳ ସ୍ପର୍ଶେ ମହୁମାଛିଟିଏ ଘୂର୍ଣ୍ଣାୟମାନ ବାଛି ବାଛି ଫୁଲେ ବସେ। ଧ୍ରୁବ ତାର ଲକ୍ଷ୍ୟ କ୍ଷୀପ୍ର ତା ଗତି କେତେ ଯେ ଦୂରୁ ଆସିଛି ଶୋଷି ନେବ ରସ ଝରିବ ପୀୟୂଷ ସାଇତି ରଖିବ କିଛି। ଫୁଲକୁ ଆଦର ଦେଇଛି ମଧୂପ ତା
ଆଜି ବି ପଡେ ମନେ ଅରୁଣ କୁମାର ମହାପାତ୍ର ମନର କେଉଁ ନିଭୃତ କୋଣେ ଚିତ୍ରିତ ସେଇ ଛବି ଦୂର ପାହାଡ ଉହାଡୁ ଉଇଁ ଆସେ ସୁନେଲି ରବି। ସକାଳ ସୂର୍ଯ୍ୟ କିରଣେ ଭିଜେ ନୂଆ ବୋହୂର ଦେହ ଗାଧୋଇ ସାରି ଫେରେ ଘରକୁ ଲୁଚାଇ ତାର ମୁଁହ। ବରଷା ହେଲେ ଗାଁ ଦାଣ୍ଡରେ ଭାସେ କାଗଜ
*ମଣିଷ * “ଅରୁଣ କୁମାର ମହାପାତ୍ର” ****************** ସୂକ୍ଷ୍ମ ମନରେ ହୁଏ ଆହ୍ଲାଦିତ ସାଉଁଟି ସ୍ଥୂଳ ସଂସାର ହୋଇ ହନ୍ତସନ୍ତ ପାପେ ସନ୍ତାପିତ କନ୍ଧେ ବୋହି ଚାଲେ ଭାର। ନଗ୍ନ ଶରୀରେ ପ୍ରବେଶି ଧରାରେ ଆବୃତ୍ତ ଛଳନା ଖୋଳ ସର୍ବ ଶକ୍ତିମାନ ବୋଲଇ ସମାଜେ ମଣିଷର ଶୂନ୍ୟ ରୋଳ। ଡିଣ୍ଡିମ ପିଟଇ କରିଛି ଆୟତ୍ତ
ଜୟ ବିଜ୍ଞାନ ବିଜ୍ଞାନ ଅଟେ ଅତି ମହାନ ସରଳ କରେ ଜୀବନ ଗରବେ ପରା କହନ୍ତି ସର୍ବେ ବିଜ୍ଞାନ ତୁମେ ମହାନ। ଜୟ ବିଜ୍ଞାନ ଦାନ ତୁମରି ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ଅତି ଉତ୍ତମ ରକେଟ ଚାଲେ ଜାହାଜ ଚାଲେ ବୁଡଇ ଗଭୀରତମ। ତୁମରି ଦାନେ ବଢ଼ିଛି କୃଷି ଛୁଟିଛି ଦୁଗ୍ଧର ଧାର ବିଜ୍ଞାନର କରାମତିରେ ଆଜି ସର୍ବେ ଅଗ୍ରସର। ଚିକିତ୍ସା
ଶୀତ ଲହରୀ ଫେରିଗଲା ଧିରେ ପୁଣ୍ୟ କାର୍ତ୍ତିକ ଛାଡ଼ିଦେଇ ମଗୁଶିର ଧିମା ଧିମା ଶୀତ ବଢ଼ିଯାଇ ଆଜି ଆସେ ଲହରୀ ଶୀତର।୧। ଶୀତ ଲହରୀର ପ୍ରକୋପ ବଢୁଛି ଥରି ଯାଉଛି ଶରୀର ହରି ସାହୁ କିନ୍ତୁ ସକାଳ ପହରୁ ଚାହା ପାଇଁ ତରତର।୨। ମୁଣ୍ଡରେ ପଗଡ଼ି ଶରୀର ଆବୃତ୍ତ ବସିଛନ୍ତି ସର୍ବେ ଘେରି ଧିକ୍ ଧିକ କରି ଧୁନିଟା
ଦିଅ ହେ ଆଶିଷ କେବେ ଜ୍ୟେଷ୍ଠ ଅବା କେବେ ଯେ କନିଷ୍ଠ କେବେ ଭ୍ରାତା ଭଗ୍ନୀ ସଙ୍ଗେ ରଚିଅଛ ଲୀଳା ଏ ମହୀ ମଣ୍ଡଳେ କି ବର୍ଣ୍ଣିବି ସେ ପ୍ରସଙ୍ଗେ। ସୁଦାମା ଯାହାର ଅଟେ ସହଚର ବନ୍ଧୁ ମହାନ୍ତି ଯା ବନ୍ଧୁ ଦାସିଆ ହାତରୁ ନେଇଛ ନଡ଼ିଆ ବହି ନାମ କୃପା ସିନ୍ଧୁ। ଲକ୍ଷ୍ମୀ ସାଆନ୍ତାଣୀ ପ୍ରସ୍ତୁତ ଭୋଗରେ
ଜଗତ ଠାକୁର ଜଗତ ଠାକୁର ନୀଳାଦ୍ରି ଈଶ୍ୱର ଶୁଣିଲ ଡାକ ଭକ୍ତର କେତେ ଦିନ ଆଉ ରହିବ କନ୍ଦରେ ଫିଟି ଗଲା ତ ଦୁଆର। କେତେ ଦିନୁ ଭକ୍ତ ଦେଖିନି ଶ୍ରୀମୁଖ ଯୋଡ଼ି ଦିଏ ହାତ ଦୁଇ ସଙ୍କଟ ପଡିଛି ଫେରି ଆସେ ସିନା ଦୁଆର ପାଖକୁ ଯାଇ । ଜାଣେ ମୁଁ ନିଶ୍ଚିତ ଖୋଜୁଥିଲ ଭକ୍ତ ଖାଲି
ଅତ୍ୟାଚାରୀ ଅରୁଣ କୁମାର ମହାପାତ୍ର ସଜ୍ଞାହୀନ ମଣିଷଟି ଅମର୍ଯ୍ୟାଦା କରିବସେ ପଦ ମର୍ଯ୍ୟାଦାକୁ ଶାଣିତ ଶବ୍ଦର ସମ୍ଭାର ମୁଖୁତା ନିସୃତ । ବୁଝେନା ସେ କର୍ମର ମହତ୍ତ୍ବ ନୀଚ ନୁହେଁ କେଉଁ କାର୍ଯ୍ୟ ଛିଣ୍ଡିଯିବ ତା ପଦର ଶୃଙ୍ଖଳା ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ କାର୍ଯ୍ୟ ସବୁ ମିଳିତ ପ୍ରୟାସେ । ଯୋଗ୍ୟ ନୁହେଁ କହିପାରେ ଯିଏ ଅବା