ସନ୍ଥକବି ଦେଖ ତବ ଭୂଇଁ ଆଉଥରେ ତୁମେ ଆସନ୍ତକି ଫେରି ଦେଖନ୍ତ ସନ୍ଥ ମଣିମା କେମନ୍ତେ ଚାଲିଛି ଜଗତଟା ଏବେ ସତେ କି ଦେବା ଉପମା?? ବଖାଣି ମହିମା ଧ୍ୱନିକୁ ସ୍ଥାପିବା ଶ୍ରୀମୁଖରେ ଆଜ୍ଞା ଦେଲେ ସପ୍ତ ପୁରୁଷ ମୋ’ଉଦ୍ଧାର ହେଉ ହେ କିଯାଏ କେ ମଲେ ଗଲେ।। ତାତ ମାତ କରୁଛନ୍ତି ଯେ
ହଜିଲା ଦରବ:—–୫ ଜିନିସ୍ ଟପ୍ ତ ଘର ଠୁ ମନ୍ଦିର ଶାଢ଼ୀ ଓଢ଼ଣୀ ଉଠିଲାଣି ସ୍ତନ୍ୟପାନ କାଳେ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ତ ହାନୀ ଡବା କ୍ଷୀର ଜମି ଗଲାଣି।୧। ପ୍ରଣାମ କରିଲେ ଅଣ୍ଟା ବ୍ୟଥା ହୁଏ ନମସ୍କାର ଠିଆ ଠିଆରେ ଯୋଡ଼ା ବେଣିକୁ ତ ରିବନ ସାଜୁନି ଚ଼ିବୁକେ ସୁନେଲି ଆହାଃରେ।୨। କଜ୍ଜଳ ନାସିକା
ଲଲାଟ ଲିଖନ ଲଲାଟ ଲିଖନ କେ କରିବ ଆନ ଯାହା ଲେଖିଅଛି ବିହି ଲେଖନୀ ଧରିଛି ସେ ଅଦୃଶ୍ୟ ଶକ୍ତି ଜଠରେ ଥିଲି ମୁଁ ରହି।। ଭୂମିଷ୍ଠ ହୋଇଲି କୁଆଁ ରାବଦେଲି ନଅମାସ ଦଶଦିନ ଯେବେ ସଂଚରିଲି ମାତୃ ଗର୍ଭେ ମୁଁ ହିଁ ଯେସନେ ଜଳରେ ମୀନ।। ଜନମ ଦେଇଛି ମାତା ସିନା
ଗୁହାରୀ କାଳିଆ ପାଦେ ପା’ ପୋଛ ମୋତେ କରିଦେ କାଳିଆ ବାଇଶି ପାହାଚ ତଳେ ଥିବି ତୋ ଭକ୍ତ ପାଦର ରେଣୁ ପାଇଁ ସଦା ଛାତି ପ୍ରସାରି ମୁଁ ଶୋଇଥିବି।। ଅପଲକ ନେତ୍ରେ ଚାହିଁ ରହିଥିବି ନୀଳଚକ୍ର ତୋର ଦେଖୁଥିବି ତୋର ଶ୍ରୀମୁଖକୁ ମୋ’ପାପ ନୟନେ ନିଶି ଦିନ ପ୍ରଭୁ ଆଙ୍କୁଥିବି।। ତୋ ଭକତ
ଗ୍ରୀଷ୍ମ ଗୋଧୂଳି ଗ୍ରୀଷ୍ମର ଗୋଧୂଳି ଚନ୍ଦନ ପରାଏ ଗୋଳି ଅଙ୍ଗେ ବୋଳି ପ୍ରାୟ ଅନ୍ଧର ଲଉଡ଼ି ବିସିକେଶନକୁ ବିଳମ୍ବେ ପ୍ରାଣ ଅଥୟ।। ବସନ୍ତ ମଳୟ ଗଲାଣି ତ ହଜି ଚଇତି ଯାଇଛି ଭାଜି ଭଗ୍ନ ହୃଦ ନେଇ ଖୋଜୁଛି ଧରଣୀ କେବେ ସେ ଭିଜିବ ଛାତି।। ଗୋଧୂଳି ଲଗନ ମୋହେ ଜନ ମନ ଅପ
ବନ୍ଧୁ ବଧୁଟିଏ ସିନା ହୋଇ ପାରିଲିନି ପାରିବିତ ହୋଇ ବନ୍ଧୁ ତତଲା ମରୂର ଚ଼ଲାପଥେ ତୁମ ସାଜିବି ଶିଶିର ବିନ୍ଦୁ।। ନଦୀ ନୁହେଁ ମୁଁ ଜଙ୍ଗଲି ଝରଣା ଲଙ୍ଘି ପାରିବିକି ରେଖା ତଥାପି ଅପେକ୍ଷା ଶହେ ଜନମକୁ ତୁମ ସାଥେ ହେବ ଦେଖା।। ଜହ୍ନର ଶୀତଳ ପରଶ ପାଇବା ମୋ’ପାଇଁ ସାତ ସପନ
ଛନ୍ଦା ଚରଣରେ ବନ୍ଧା ଏ ପରାଣ ତୋ ଛନ୍ଦାଚରଣେ ବନ୍ଧା ମୋ’ପରାଣ ଆଉଵା କିସ ମାଗିବି ଦୁର୍ଲ୍ଲଭ ଜନମ ଦେଇଛହେ ନାଥ ଅନାଥ କିଆଁ ଭାବିବି।। ଜୀବନ ଦେଇଛ ମରଣ ଲେଖିଛ ବିନ୍ଧାଣି ସାଜି ଗଢ଼ିଛ ଛନ୍ଦା ଚରଣରେ ପଶିଲି ଶରଣ ରଖିବ ଅବା ମାରିବ।। ସଂସାର ନାଆରେ ତୁମେତ ନାଉରୀ ମୁଁ
ବିଧବା ଫୁଙ୍ଗୁଳା ହାତକୁ ଫୁଙ୍ଗୁଳା ପାଦ ଗଳାରେତ ନାହିଁ ମଙ୍ଗଳସୂତ୍ର ସିନ୍ଥିର ସିନ୍ଦୂର ଗଲ ଲିଭେଇ ଦୁଃଖର ସଂସାରେ ଦେଇ ଭସେଇ ।। ମଙ୍ଗଳ କୃତରେ ଅଶୁଭ ମୁହିଁ କାନ୍ଦୁଅଛି ଝୁରି ମୁହଁ ଲୁଚେଇ ନାଲି ଶାଢ଼ୀ ନାଲି ଅଳତା ନାହିଁ କି ଦୋଷ କରିଲି ନେଲ ଛଡ଼େଇ।। ବିଧବା ବୋଲିତ