କରିବ ନାହିଁ ଅଭାବ ମୃତ୍ୟୁଞ୍ଜୟ ସାହୁ ****************************** ଏ ଧରା ଶ୍ରାବଣେ ଆଖି ଶ୍ରାବଣୀରେ ଧୋଇ ମୁଁ ତୁମ ପୟର, ଆହେ ଭୋଳାନାଥ ହୋଇ ମଥାନତ କରୁଛି ଗୁହାରି ମୋର | ତୁମେ ପରା ପ୍ରଭୁ ଶ୍ମଶାନରେ ରହି ବିଭୁତିକୁ ଅଙ୍ଗେ ଲେପ, ସେଥିପାଇଁ ତୁମେ ମହାକାଳ ନାମେ ଦେଖାଅ ତୁମ ପ୍ରକୋପ | ମୋ ଦେହ
*ମୁଁ ଏକ ଜୀଅନ୍ତା ଶବ* ନିଶ୍ୱାସ ପ୍ରଶ୍ୱାସ ଚାଲୁଥିବା ଏକ ଯନ୍ତ୍ର ମାନବ ମୁଁ….. କାରଣ ଏଠି ଗଧ ଭଳି କଳଙ୍କର ଭାରକୁ ବୋହି ବୋହି ପାଲଟି ଯାଇଛି ଏକ ବାଲୁକା ରାଶିର ବାଲିକଣା ପରିବାର, ସାଙ୍ଗ, ସାଥି, ବନ୍ଧୁ ବାନ୍ଧବ, ଆତ୍ମୀୟ ସ୍ୱଜନ ଠାରୁ ଆରମ୍ଭ କରି ସମାଜ ଓ ପ୍ରତିବେଶୀ ମାନଙ୍କ ପାଦର ଚାପରେ ମୁଁ
*ସ୍ମୁତିର ସ୍ୱାଦ* ସ୍ମୁତି ତୁମେ ଅତୀତରେ ଯନ୍ତ୍ରଣାର ଫର୍ଦ୍ଦ ହୋଇ କେବେ ଦେଇଥାଅ ଆଗକୁ ବଢିବାର ପ୍ରେରଣା ତ କେବେ ମିଠା ମିଶା ଆବେଗଟେ ହୋଇ ମନରେ ଭରିଥାଅ ନୂତନ ସମ୍ଭାବନା ସେଥିପାଇଁ ତ ତୁମର ସ୍ୱାଦକୁ ଖଟା କହିବି ନା ମିଠା କ’ଣ ତୁମର ସ୍ୱାଦ ତୁମକୁ ହସର ଜୁଆର କହିବି ନା ଦୁଃଖର ସାଗର ପ୍ରୀତିର
**ଜାଣିନଥିଲି** ଦୁନିଆର ସବୁ ଝଡଝଞ୍ଜାକୁ ସହି ତୁମରି ହାତକୁ ଧରିଥିଲି ହେଲେ ତୁମେ ସେଇ ଝଡ଼ ବୋଲି ଜାଣିନଥିଲି, ଭାବିଥିଲି ଆକାଶର ଛାତିରୁ ମୃଦୁ ମଳୟ ହୋଇ ମୋ ଉଷ୍ମତାରେ ଶୀତଳତାର ସ୍ପର୍ଶ ଦେବ ବୋଲି ହେଲେ ଜାଣିନଥିଲି ତୁମେ ବୈଶାଖର ଗରମ ବାଆ ବୋଲି, ଭାବିଥିଲି ଚନ୍ଦ୍ରର ଶୀତଳ ଜ୍ୟୋତ୍ସ୍ନାରେ ବିମୋହିତ କରିବ ବୋଲି ହେଲେ ଜାଣିନଥିଲି
**ସାହିତ୍ୟ** କେବେ ତୁମେ ସୃଜନର ସୃଷ୍ଟିଧାରାରୁ ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଥିବା ଅଦ୍ୱିତୀୟ ମନ୍ଦିର, କେବେ ପୁଣି ପରାଜୟରେ ଆଖିଲୁହରୁ ବହିଯାଉଥିବା ସୂକ୍ଷ୍ମ ଏକ ଗଙ୍ଗାଧାର | କେବେ ତୁମେ ପାରିଜାତ ଫୁଲରେ ଗୁନ୍ଥି ହୋଇଥିବା ଫୁଲହାର, କେବେ ପୁଣି ଗଙ୍ଗଶିଉଳି ପରି ଝରିପଡ଼ ପାଇ ସ୍ପର୍ଶ ଅନ୍ଧାରର | କେବେ ତୁମେ ପୁଲ୍ଲକିତ ହୋଇଉଠ ପାଇ ହାତେ ଚାନ୍ଦ ଆକାଶର,
ପ୍ରଶ୍ନରେ ଜୀବନ ଏ ମେଘୁଆ ଆକାଶକୁ ଦେଖି ମୋ ମନରେ ସୃଷ୍ଟି ହେଉଛି ଅନେକ ପ୍ରଶ୍ନ, ଅନେକ କାହାଣୀ ଏ ଜୀବନକୁ ନେଇ | କେବେ ଯେ ଏ ଜୀବନରେ ଘନ ଅନ୍ଧକାର ଘନେଇ ଆସିବ କିଏ ଜାଣିଛି ? କିଏ ଜାଣିଛି ଏ ଜୀବନ ବି ହେଇଯିବ ଏକ ନିଃସଙ୍ଗ ବାଟୋଇ ଠିକ ଏଇ ତାରା ବିହୀନ