କଳ୍ପିତା ଆଜି ନୀରବ – ଦିନେଶ ଅଗ୍ରୱାଲ ସମୟର ସ୍ପନ୍ଦନେ ହଜିଯାଏ ଅତୀତ ଧୋଇହୋଇଯାଏ ସ୍ବପ୍ନ ଅଥଚ ମୋ ହୃଦୟର ଭଙ୍ଗା କାନ୍ଥରେ ଦପ୍ ଦପ୍ କରୁଥାଏ କଳ୍ପିତାର ମୁହଁ l ଏକ ନିବୁଜ କୋଠରୀ ସମୟ ରାତି ବାରଟା ନଭେମ୍ବର ଚଉଦ ପୁଣିଥରେ ପୂର୍ବପାଠର ପୁନରାବୃତ୍ତି ହୁଏ l ଅତୀତର ଇତିହାସ ପୃଷ୍ଠାରେ ସତେଜ ଦିଶେ କଳ୍ପିତାର
ଦେ ଜବାବ ଦେ ହେ ମୋର ମାତୃଭୂମି ଭାରତ ମା ଦେ ଜବାବ ଦେ ତୋ ବକ୍ଷରେ ବହିଯାଉଛି ଅୟୁତ ପବିତ୍ର ଚିରସ୍ରୋତା ଯୁଗ ଯୁଗ କାଳ କାଳଧରି ସେ ତ କେବେ ବିଲୁପ୍ତ ହୋଇନାହିଁ କିନ୍ତୁ କାହିଁକି ବିଲୁପ୍ତ ହୋଇଯାଉଛି ସେ ନିଃସହାୟ ନାରୀର ଲୁହ ଆଉ ଲହୁ l ବାରମ୍ବାର ଧର୍ଷିତ ହେବା ପରେ ପୁଣି
କଳ୍ପନାର ମାନସ ପଟରେ କଳ୍ପିତା ସେଦିନର ଶାନ୍ତିମୟ ପ୍ରେମପୂର୍ଣ୍ଣ ପରିବେଶ l ନିର୍ଜନ ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ରାସ୍ତାକଢର ଆଶ୍ରୟ ସ୍ଥଳେ ତୁମେ ଆଉ ମୁଁ l ତମ ଗୌରବର୍ଣ୍ଣ ଦେହସାରା ମରକ୍ୟୁରୀର ଝାପ୍ସା ଆଲୁଅ କିଛି ସ୍ପଷ୍ଟ କିଛି ଅସ୍ପଷ୍ଟ l କଳ୍ପିତା ମୋର କଣ ଦୋଷ ଥିଲା? ତମେ ହିଁ ତ ପାଦରେ ନୂପୁର ବାନ୍ଧି ପ୍ରେମର ରୁଣୁଝୁଣୁ
ପ୍ରିୟତମା ! କାଚର ଆଇନା ଘରେ ସାଇତି ରଖିଛି ତୁମରି ନାଁ ରେ ଗହମ ରଙ୍ଗର ମହମ ପ୍ରତିମା l ଅଦିନିଆ ଖରାବେଳେ ଡରମାଡ଼େ କାଳେ ତୁମେ ବହିଯିବ ମୋ ଦେହର ଝାଳପରି ଉପରୁ ତଳକୁ l ପ୍ରିୟତମା ମନ ଜଳେ ଦେହ ଜଳେ ମହମ ତରଳେ ହୃଦୟ ସଳିତା ହୋଇ ପ୍ରେମ ଦୀପ ଦପ୍ ଦପ୍ ଜଳେ
(କଳ୍ପିତା ତୁମେ କେଉଁଠି ) ମୋ କବିତାର ସମୁଦ୍ରରେ ଶବ୍ଦର ଢେଉ ସବୁ ବାରମ୍ବାର ଲହଡା ଭାଙ୍ଗୁଥାନ୍ତି ଅତର୍କିତେ ମୋ ଆଡକୁ ମାଡି ଆସୁଥାନ୍ତି ଅସଂଖ୍ୟ ପ୍ରଶ୍ନ ଧରି କଳ୍ପିତା ତୁମେ କିଏ? କାହା ଅଗଣାର ଫୁଲ ନା ମୋ କବିତାର ନାୟିକା କଳ୍ପିତା / ଅଦିନିଆ କବିତାର ଝିପି ଝିପି ବର୍ଷାରେ ପ୍ରଶ୍ନ ସବୁ ପାଣିଫୋଟକା ପରି
ପ୍ରିୟତମା -3 ରାତ୍ରିର ଗହମ ନିଦରେ ସ୍ବପ୍ନ ସବୁ ପଇଁତରା ମାରୁଥାନ୍ତି ମୋ ଅଗଣାରେ । ମୁଁ ବି ନିଜକୁ ନାୟକକରି ଦେଖୁଥାଏ, ଲେଖୁଥାଏ, ଅଭିନୟ ବି କରୁଥାଏ ଅବଚେତନରେ । ଦେହ ସାରା ଉତ୍ତେଜନା ମନର ସାଦା ଲଫାପାରେ ଏକଲାପଣର ଇସ୍ତାହାର । ଏଇ ସବୁ ସ୍ୱପ୍ନମାନେ ନିର୍ଜନ ନିବୁଜ କୋଠରୀରେ ଗହଳି କରନ୍ତି । ମୁଁ
ପ୍ରିୟତମା -2 କାହିଁକି କେଜାଣି ଇଚ୍ଛାହୁଏ ପୁଣିଥରେ କଲମ ଧରିବାକୁ ନିସ୍ତବ୍ଧ ରାତିର ନିରୋଳା ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ କେହି ଜଣେ ବାରମ୍ବାର ଆସୁଥାଏ ମୋ ପାଖକୁ, ମୋରି ପାଖକୁ । ଅବାନ୍ତର କଥା ବି କହୁଥାଏ ଅସ୍ପଷ୍ଟ ଭଙ୍ଗୀରେ ଅବାଧରେ ସେସବୁକୁ ଗ୍ରହଣ କରିବାକୁ ହୁଏ ମୋର ଇଚ୍ଛା ଅନିଚ୍ଛାର ପ୍ରତୀୟମାନ ମୁହୂର୍ତ୍ତମାନଙ୍କୁ । ଦୈନନ୍ଦିନ ଜୀବନ ଚର୍ଯ୍ୟାରୁ କିଛି
ପ୍ରିୟତମା -1 ପ୍ରିୟତମା ଏଠି ଭାବ ବେଶୀ ଅର୍ଥ ବେଶୀ ଶବ୍ଦ ସବୁ ଫୁଲକଷି ଫୁଟିବାର ଅପେକ୍ଷାରେ / ଏଠି ନିଦ ବେଶୀ ସ୍ବପ୍ନ ବେଶୀ ଆଶା ସବୁ ଆକାଶୁ ଖସି ଆଞ୍ଜୁଳାର ଅପେକ୍ଷାରେ / ପ୍ରିୟତମା ତୁମେ ନୀରବ ନିର୍ଜନ ଭିତରେ ଶବ୍ଦହୀନ କୋଳାହଳ ମୁଁ ଏକୁଟିଆ ଅନ୍ଧାରିଆ ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ତୁମ ଆସିବାର ସୁଖଦ ଅନୁଭବକୁ ସଙ୍ଖୋଳି