ଗଳ୍ପ – ନେଡ଼ିଗୁଡ଼ କହୁଣୀକୁ ବୋହି ଯିବା ପରେ
ଶାନ୍ତିଦେଵୀ ନିଛକ୍ ମଣିଷପ୍ରେମୀ । ସରଳଵିଶ୍ବାସୀ, କର୍ଭଠ ମହିଳା ।ତାଙ୍କର ତ୍ୟାଗ ଯିଏ ଦେଖିଛି ବାଃ ବାଃ ନ କହି ରହି ପାରିନି ।
ବାହାହେଇ ଆସିଲା ପରେ ସିଏ ଆଉ ତାଙ୍କ ସ୍ଵାମୀଙ୍କୁ ନେଇ ତାଙ୍କ ପରିବାର । ସ୍ବାମୀ ବିଦେଶରେ । ଏକା ରହିବାକୁ ଭଲ ଲାଗେନା ତାଙ୍କୁ । ଖୁଡିଶାଶୁଙ୍କୁ ଶାଶୁଠୁ ଵଳି ଭକ୍ତି କରନ୍ତି । ଖୁଡିଶାଶୁ, ଦାଦା ଶ୍ବଶୁର, ଯାଆ ଦେଢଶୁରଙ୍କ ସିଏ ପ୍ରିୟ *ଛୁଆ ବୋଉ* ପାଲଟି ଯାଆନ୍ତି । ଗୋଟେଇପାଟେଇ ସବୁ କାମ ବଡ଼ି ଭୋରରୁ ରାତିରେ ଶୋଇବା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଅନାୟାସରେ କରିଯାଆନ୍ତି ।
ଦେଢଶୁରଙ୍କ ପିଲାମାନଙ୍କର ଛୁଆ ବୋଉ ପ୍ରୀତି ବି ବହୁତ । ଏମିତି କିଛି ଦିନ ବିତିଯାଏ । ଆସନ୍ତି ସ୍ବାମୀଙ୍କ ସହ କଟକ ସ୍ବାମୀଙ୍କ ଚାକିରି ଯାଗାକୁ । ଇତିଅଵସରରେ ବଡ଼ ନଣନ୍ଦଙ୍କ ଦେହାନ୍ତ ପରେ ଭାଣିଜୀଭଣଜାଙ୍କୁ ନିଜ ପିଲା ପରି ପାଳନ୍ତି । ଛୁଆମାଇଁକୁ ସେମାନେ ହୃଦୟରୁ ଭଲ ପାଆନ୍ତି ।
ସେ ସମୟରେ ଗାଁ ର ଲୋକଙ୍କ ସଂଖ୍ୟା କଟକ ଟାଉନରେ କମ୍ ଥାଏ । ଶାନ୍ତି ଦେବୀଙ୍କ ଭାଇ ଆସି ରହନ୍ତି ପାଠ ପଢ଼ିବାକୁ କଲେଜରେ । ସେଇଠୁ ହିଁ କହିବାକୁ ଗଲେ ଅଶାନ୍ତିର ମଞ୍ଜି ଲାଗେ । ରହି ପାଠ ପଢ଼େ, ଚାକିରୀ କରେ, ବାହା ହୁଏ, ଶାଶୁଘରଠୁ ଆରମ୍ଭ କରି ତିନି ଭାଇଙ୍କ ପୁଅଝିଅ ଗାଆଁ ର ଚିହ୍ନା ପରିଚୟ ଭାଇସାହିଙ୍କୁ ଆଣି ପୁରାଏ । ଡାକ୍ତର ଦେଖା, ବାହାଘର, ନାନାଦି କାମ ଏଇ ଶାନ୍ତି ଦେବୀଙ୍କ ଘରେ ହୁଏ । ତାଙ୍କ ସ୍ବାମୀଙ୍କ ଛୋଟ ଚାକିରି ରେ ପାଞ୍ଚଟି ଛୁଆ । ଭଡ଼ାଘରେ ରହି ସବୁ କିଣି ଖାଇବା କାଠିକର ପାଠ ହୁଏ । କଳାଟଙ୍କାକୁ ଘୃଣା କରୁଥିବାରୁ ଟଙ୍କା ପାଇଁ ଟାଣଟୁଣ । ସତ୍ୟବାଦୀ ସ୍ବାମୀ ସିଧାସଳଖ ବାରମ୍ବାର ଵଡଶଳାଙ୍କୁ ଚିଠିରେ ଏସବୁ ଜଣାନ୍ତି ।
ସଂସାରରେ ସୁବିଧାବାଦୀ ଗୋଷ୍ଠୀଙ୍କ ଚାଲାକି ସରଳ ଶାନ୍ତି ଦେବୀଙ୍କ ମୁଣ୍ଡରେ ପଶେନି । କେତେବେଳେ ପୋଇ ଦି ଖଣ୍ଡ, ନାଉ ଗୋଟେ, ସାରୁ ଦି’ଟା, ଚାଉଳ କୋଡ଼ିଏ କିଲୋ ଥୋଇଦେଇ ୟାଙ୍କ ଘରକୁ ଲଜ୍ ହୋଟେଲ ପରି ବ୍ୟବହାର କରନ୍ତି । ପାଣିରେ ସରପକା କଥାରେ ଭଳିଯାନ୍ତି ଶାନ୍ତି ଦେବୀ । ଭାଇଙ୍କର ପକ୍ଷ ନେଇ ସ୍ଵାମୀଙ୍କ ସହିତ କଳି କରନ୍ତି । ଦୁଇଜଣଙ୍କ କଳିରେ ତୃତୀୟ ଜଣଙ୍କ ଲାଭ ପରିବର୍ତ୍ତେ ଏଠି କ୍ଷତି ହୁଏ । ଅର୍ଥାତ୍, ଯେତେବେଳେ ପଙ୍ଗପାଳ ଥାଆନ୍ତି ଅଳ୍ପ ଘର ହେତୁ ପିଲାଙ୍କ ପାଠ ବ୍ୟାଘାତ ହୁଏ, ପୁଣି ଏମାନେ ଗଲାପରେ କଳି ପାଇଁ ପିଲାଙ୍କ ପାଠ ନଷ୍ଟ ହୁଏ ।
ସ୍ଵାମୀ କହନ୍ତି, ସେମାନେ ଅଲଗା ଭଡ଼ାରେ ରୁହନ୍ତୁ । କିନ୍ତୁ ଶାନ୍ତିଦେବୀଙ୍କୁ ଫୁସୁଲାଫୂସୁଲି କରି କାମ ହାସଲ କରି ଏମି ଯାଇଛାତା ତାଙ୍କ ସ୍ଵାମୀ ଚିଠି ଦେଇଛନ୍ତି ବୋଲି ଲଗେଇ ଦେଇ ଯାଆନ୍ତି ।
ନିଜ ଛୁଆଙ୍କ ପେଟରୁ କାଟି, ସମୟରୁ କାଟି ଯେଉଁ ବାପଘର, ଭାଇ, ଝିଆରିପୁତୁରାଙ୍କର କରନ୍ତି ସେମାନେ ଶାନ୍ତି ଦେବୀ ବିଛଣାରେ ପଡ଼ିଲା ପରେ ଦିନେ ଆସନ୍ତି ନାହିଁ ।
ଅମାୟିକ ସ୍ନେହୀ ଶାନ୍ତି ଦେବୀ ସ୍ବାମୀଙ୍କ ପାଇଁ ସବୁଆଡେ ଭୁଲ୍ ମାଗୁଛନ୍ତି ବୋଲି କହନ୍ତି । ତାଙ୍କ ସତ ର ସ୍ଵତନ୍ତ୍ର ସ୍ଵଛ ହିତକୁ ତାଙ୍କ ମୂର୍ଖ ବୁଦ୍ଧିରେ ବୁଝିପାରନ୍ତି ନାହିଁ । ତାଙ୍କୁ ଭଲପାଉଥିବା ଭାଣିଜୀଭଣଜା, ଦେଢଶୁରଙ୍କ ଝିଅପୁଅ ଆଉ ଶାଶୁଘର ସମସ୍ତ ବନ୍ଧୁବାନ୍ଧବ ଶାନ୍ତି ଦେବୀଙ୍କ କଥାକୁ ବିଶ୍ୱାସ କରି ରୋକ୍ ଠୋକ୍ କଥାବାର୍ତ୍ତା କରୁଥିବା ସ୍ବାମୀଙ୍କୁ ଖରାପ ଭାବନ୍ତି ।
ସ୍ବାମୀଙ୍କ ହରିରାମ ପ୍ରୀତି, ସତ୍ୟନିଷ୍ଠା, ପରୋପକାର ଗୁଣ ପିଲାମାନଙ୍କ ଉପରେ ପ୍ରଭାବ ପକାଏ । ସେମାନଙ୍କୁ ସାରା ଶୁଭେଚ୍ଛୁ ଭଲପାଆନ୍ତି, ସେହି ସ୍ଵାର୍ଥପର ଲୋକଙ୍କୁ ଛାଡି ।
ଶାନ୍ତିଦେବୀ ତାଙ୍କ ପିଲାମାନଙ୍କୁ କହନ୍ତି, ତୋ ବାପାକୁ ମୁଁ ବଞ୍ଚେଇ ଚାଲିଛି, କିନ୍ତୁ ସିଏ ଜାଣନ୍ତି ନି ସ୍ବାମୀଙ୍କ ସତ୍ୟନିଷ୍ଠପଣିଆ ହିଁ ତାଙ୍କୁ ବଞ୍ଚେଇ ଚାଲିଛି । ଛନ୍ଦକପଟହୀନ, ହରିପ୍ରେମୀ ସ୍ବାମୀ କଥା କହୁ କହୁ ଚାଲିଯାନ୍ତି ।
ପତି ପରମେଶ୍ବର । କିଏ କହିଥିଲେ ଜଣାନାହିଁ । ମାତ୍ର ଶାନ୍ତି ଦେବୀଙ୍କ ଜୀବନୀକୁ ଦେଖିଲେ ଜଣାପଡେ ଏହି ଉକ୍ତିଟି ଶତପ୍ରତିଶତ ଠିକ୍ । ପତିଙ୍କୁ ଗାଳିଦେଇ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ପାପ, ପତିଙ୍କ ନା ରେ କହିବା, ଶୁଣିବା ପରୋକ୍ଷ ପାପ ରେ ଭାଗି ବୋଧହୁଏ ଶାନ୍ତି ଦେବୀ । ବିଛଣାରେ ପଡି ପଡି ବାପଘର ଲୋକଙ୍କ ବ୍ୟବହାର ଦେଖି ତାଙ୍କୁ ଚିହ୍ନି ପାରନ୍ତି ପତିଙ୍କ ଅଵର୍ତ୍ତମାନରେ । କିନ୍ତୁ କ’ଣ ହେବ ନେଡ଼ିଗୁଡ଼ କହୁଣୀକୁ ବୋହି ଗଲା ପରେ ଆଉ ଫେରିବକି ?? ବିଛଣାରେ ପଡି ପଡି ହରିଭଜନ କରନ୍ତି ତାଙ୍କୁ ନେଇଯିବା ପାଇଁ । କିନ୍ତୁ ସେଇ ଦୀନବନ୍ଧୁଙ୍କୁ ହିଁ ଜଣାଥିବ କେବେ ତାଙ୍କ କଷ୍ଟର ପରିସମାପ୍ତି ହେବ …….। ଭାବିବାକୁ ମନହୁଏ, ହଜାର ହଜାର ଭଲକାମ କରି ମଧ୍ୟ ଶାନ୍ତି ଦେବୀଙ୍କ ପାଇଁ ଭଗବାନଙ୍କ ବିଚାର କ’ଣ । ହେ ପ୍ରଭୁ !!! ତୁମେ ତାଙ୍କ ଡାକ ଶୀଘ୍ର ଶୁଣି ତାଙ୍କୁ ମୁକ୍ତି ଦିଅ, ସେ ଅନୁତପ୍ତ । ନର ନାରାୟଣଙ୍କ ସେବା ତ ସେ ଜୀବନ ଯାକ କରିଛନ୍ତି ………..
କଳ୍ପନା ରାୟ, ସହକାରୀ ଶିକ୍ଷୟିତ୍ରୀ,
ଲଇଡା ବାଳିକା ଉଚ୍ଚ ବିଦ୍ୟାଳୟ,
ଲଇଡା, ସମ୍ବଲପୁର ।
