ଚିଠିଟିଏ ଶୁଭ ସକାଳରେ ଶୁଭ ସକାଳରେ ଲେଖୁଛି ଏ ପତ୍ର ଶୁଣିମା ହେଉ ସାଆନ୍ତେ ଚାହୁଁଚି ଯୁଆଡେ ଜଞ୍ଜାଳ ସର୍ବତ୍ର ତୁମେ ରକ୍ଷାକର୍ତ୍ତା ଏଥେ ହେଇ ପାରିଵିନି ଦାସିଆ ବାଉରୀ ହେବିନି ବି ଜ୍ଞାନୀ ଅର୍ଜୁନ ଭାବୁଛି ତୁମକୁ ସକାଳରେ ଖାଲି ଦିଅ ସଂସାରର ଜ୍ଞାନ ଜ୍ଞାନ କୌଶଳର ତୁମଠୁ କୁଶଳୀ ଆଉ କିଏ
ଆଜି ଖୋଜୁଛି ତୁମକୁ ଖୋଜୁଛି ବୋଲି କହିପାରିବିନି କାହିଁକି ନା ଖୋଜିବାରେ ବେଳ ନାହିଁ ତୁମକୁ ହଜାଇଛି ବୋଲି କହିପାରିବିନି ହଜାଇଵାରେ କେଵେ ଖୁସି ନାହିଁ ହଁ, ଏଇମିତି କାଇଁକି ମନେ ପଡ ଠିକ୍ କାରଣ କହିପାରିବିନି ଜୀବନରେ ଆସିବ ଏହିଭଳି ଝଡ଼ ନ ଭାବି ହୁଏତ ଶକ୍ତି ପାଇବିନି ସାଉଁଟା ସ୍ମୃତି ମୋ
ନେଇ ଯା ଡାକି ରେ କଳାଵଦନ ବାନା ଉଡାଉଛୁ ପତିତପାବନ ପତିତ ପଙ୍କରେ ଜୀଉଁଛି ଜୀବନ ଜୀବିକା ଥାଇ ବି ମୁଁ ଜୀବନ ଶୂନ୍ୟ ନେଇଯା ଡାକି ରେ କଳାଵଦନ ମୋ ପାଇଁ କାହିଁକି ଏତେ ନିଷ୍ଠୁର ଭାଇଭଉଣୀ ଧରି ତୁ ବଡ଼ଠାକୁର ମୋର ହୋଇ କିଏ ଅଛି ନିଜର ଚାରିଆଡେ ଦିଶେ ଖାଲି ହାହାକାର
ଶୀର୍ଷକ – ସବୁ କିଛି ଭୁଲ୍ ହୋଇଗଲା ପାଦପ ଉପରେ କୁହୁଡି ଚାଦର ଵ୍ରୀଡାଵତୀ ନାରୀ ମୋହିବ ନର ଲଜ୍ଜା ସରମ ଆଜି ନାରୀ ଛାଡିଦେଲା ହିସାବ ସବୁକିଛି ଭୁଲ୍ ହୋଇଗଲା ସହିଵା ପାଇଁ ମୁଁ ଯେତେ ଚେଷ୍ଟା କଲି ଧୈର୍ଯ୍ୟର ପରୀକ୍ଷା ଦେଇ ଦେଇ ମଲି ଦୃରେଇବାକୁ ନ ଚାହିଁ ବି ଦୂରେଇଲା
ଶୀର୍ଷକ – ଖୋଜିଲେ ମିଳୁନି ଟିକିଏ ସୁଖ ଯୁଗ ପରେ ଯୁଗ ଚାଲୁଛି ଚାଲିବ ଲୋକେ ଖୋଜୁଛନ୍ତି ସୁଖ ଚାଳ ଘରେ ଦିନେ ଥିଲା ବହୁସୁଖ ଆଜି ଯେହ୍ନେ ସୁଖ ହୋଇଛି ବିମୁଖ ବନ୍ଦୀଘରେ ଥିଲେ ରାଜନନ୍ଦିନୀ ଦେବକୀ ତଥାପି ସୁଖ ଥିଲା
ଭୁଲିଗଲାଣି ପ୍ରତିବଦ୍ଧତା ଲୋକ ଭୁଲିଗଲାଣି ପ୍ରତିବଦ୍ଧତା ସେଥିପାଇଁ ହୁଏ ଅସୁବିଧା ଯେଉଁ ଗୁଣ ଯୋଗୁଁ ମାନବିକତା ତାହା ପଡ଼ିଯାଏ ଵନ୍ଧା ଭୁଲନ୍ତେ ନାହିଁ ପ୍ରତିବଦ୍ଧତା ହୁଅନ୍ତେ ସିଏ ମହାନ୍ ଭୁଲନ୍ତି କିନ୍ତୁ କଥାଟି ସିନା ହୁଅନ୍ତି ହିନୀମାନ୍ ଭାବନ୍ତେ ଯଦି, ଟିକିଏ କଷ୍ଟ ହୁଅନ୍ତା ସିନା ଭାଇ କଷ୍ଟ ସହିଲେ ମିଳନ୍ତି କୃଷ୍ଣ ଜାଣନ୍ତି
ଶୀର୍ଷକ – ଦେବଦାସୀ କେଉଁ ଜନମର ପୁଣ୍ୟଫଳ ଯୋଗୁଁ ହୋଇଲି ମୁଁ ଦେବଦାସୀ ନାଚି ନାଚି କେବେ ଥକେ ନାହିଁ ମୁଁ ମୁଁ ପରା ତୁମ ପ୍ରେୟସୀ ସଜେଇ ହୋଇଛି ତୁମ ପାଇଁ ପରା ଆଖିରେ କଜଳ ନାଇ କାନରେ କୁଣ୍ଡଳ ମସ୍ତକରେ ଟିକା ହାତରେ କଙ୍କଣ ଦେଇ ହାତକୁ କରିଛି ନାଲି ନାଲି
ତୁମେ ଭାରି ମନେପଡ ତୁମେ ନ ଆସିଲେ ବି ମୋତେ ଦିଶିଯାଅ ଚହଲା ପାଣିରେ ସ୍ନେହ ଶ୍ରଦ୍ଧାର ବଳୟ ଭିତରେ କୃଷ୍ଣଚୂଡ଼ା ଗଛର ଚାନ୍ଦିନୀରେ ଦୁଃଖ ସୁଖର ଛକାପଞ୍ଝା ଖେଳରେ ତୁମେ ନ ଥିଲେ ବି ଆସିଯାଅ ମୋ ଭାବନାର ଅଳନ୍ଧୁ ଭିତରକୁ ଜାଡୁଆ ଶୀତର ଅନାବନା ଜାଳେଣୀ ପାଖକୁ ସେଇ ଜହ୍ନମାମୁଁର ରୂପାଜହ୍ନ
ସକାଳ ଜଣାଣ *********** କଳ୍ପନା ରାୟ ********** ମନ ମୋର ଆଉ ଲାଗୁନି କେଉଁଠି ନେଇଯା ମୋତେ ତୁ ଶିରିମନ୍ଦିର ବାଇଶି ପାହାଚେ କରିଵି ମୁଁ ସ୍ତୁତି ଭାବିବିନି ଆଉ ଘର ପରିବାର ତୋର ମନ୍ଦିରରେ ରଖିଛୁ ସଭିଙ୍କୁ ଆମ ଘରେ କାହିଁ ଲଗାଉ କଳି ଭଲ ଲାଗେ ହାତଯୋଡି ଡାକିବାକୁ ଭାବରେ ତୁ
ଆ କା ମା ବୈ ଆ ରେ ଆଷାଢ଼ କା ରେ କାର୍ତ୍ତିକ ମା ରେ ମାଘ ଆଉ ଵୈ ରେ ବୈଶାଖ ଏବେ ବର୍ଷସାରା ବେପାର କରେ ସାଧବ ସେତେବେଳେ କିନ୍ତୁ ଏଇ ଚାରି ମାସ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଆଣିବାକୁ ଯାଉଥିଲା ସେ ଜାଭା ସୁମାତ୍ରା ବିକି କିଣି ପୋଷୁଥିଲା ନିଜ ଛୁଆପିଲା ସାରା ବର୍ଷ
କନ୍ୟା ଦିବସରେ ଏକ କନ୍ୟାର ଅନ୍ତଃଵେଦନା ମୁଁ ଯେଉଁଦିନ ଝିଅ ହୋଇ ଜନ୍ମିଲି ସମସ୍ତେ କହିଲେ ମୁଁ ପୁଅଟିଏ ବୋଲି ସେମାନଙ୍କ କଥା କର୍ଣ୍ଣରେ ଶୁଣିଲି ପୁଅଟିଏ ଭଳି କର୍ମ କରି ମୁଁ ଚାଲିଲି ପାଠପଢା ସାଙ୍ଗରେ ସାଠ କୁ ନେଇ କାମ କରୁଥିଲି ମୁଁ ଥାକ ଦେଇ ଗୋଡ଼ ମୋଡିବାଠାରୁ ଗଛ ଚଢିବା
ବାପାଙ୍କୁ ଚିଠିଟି ଏ (୧୧) ପୂଜ୍ୟପୂଜା ବାପା, ଅୟୁତ ଅୟୁତ ଦଣ୍ଡବତ । ସେଠାରେ ଥିବା ମାନ୍ୟଗଣ୍ୟ ବ୍ୟକ୍ତି ଓ ଗୁରୁଜନଙ୍କୁ ମୋର ଭକ୍ତିପୂତ ପ୍ରଣାମ ଜଣାଇ ଦେବ । ସନ୍ଧ୍ୟା ଆସିଛି କି ଘନ କଳା ନିଶିଥିନୀଙ୍କ ପ୍ରବେଶ ହେଲାଣି ମୁଁ ବୁଝିପାରୁ ନାହିଁ ବାପା । ସନ୍ଧ୍ୟା କଥା କାହିଁକି କହିଲି ତାପରେ
କହ ଚକାଡୋଳା କେତେ କଷ୍ଟ କରି ବାପାଙ୍କ ସଂସାର ନିଜ ସଂସାର ଭାବିଲି କହ ଚକାଡୋଳା, ରହିଲା କି ଦୋଷ ଚିନ୍ତାରେ କାଳ କାଟିଲି ଭାଇଭଉଣୀଙ୍କ ସୁଖ ଭୋଗ ପାଇଁ ତ୍ୟାଗ କରି କରି ଯତ୍ନ କଲି ଏକାଠି ଧରିଛୁ
ଶୀର୍ଷକ – ସ୍ବପ୍ନ ଥିଲା ପ୍ରିୟା ପାଇଁ ସେଦିନ ଯାଇଛି ପ୍ରିୟା ବି ହଜିଛି କେଉଁ ଆଡେ ଗଲା କାହିଁ ସ୍ମୃତି ସାଗରରେ ତାକୁ ସଜେଇଛି ଯାହା ଥିଲା ସ୍ବପ୍ନ ପ୍ରିୟା ପାଇଁ ପ୍ରିୟା ସାଥେ
ଗଳ୍ପ – ନେଡ଼ିଗୁଡ଼ କହୁଣୀକୁ ବୋହି ଯିବା ପରେ ଶାନ୍ତିଦେଵୀ ନିଛକ୍ ମଣିଷପ୍ରେମୀ । ସରଳଵିଶ୍ବାସୀ, କର୍ଭଠ ମହିଳା ।ତାଙ୍କର ତ୍ୟାଗ ଯିଏ ଦେଖିଛି ବାଃ ବାଃ ନ କହି ରହି ପାରିନି । ବାହାହେଇ ଆସିଲା ପରେ ସିଏ ଆଉ ତାଙ୍କ ସ୍ଵାମୀଙ୍କୁ ନେଇ ତାଙ୍କ ପରିବାର । ସ୍ବାମୀ ବିଦେଶରେ ।
ଶୀର୍ଷକ – ଛବି ବହି ଛବି ବହି ମୋର ଆଜି ବି ମନେ ଅଛି ଯାହା ଥିଲା ପିଲାଦିନର ଅମୂଲମୂଲ ରଙ୍ଗ ନାଁ ପରା ସିଏ ଆମକୁ ଚିହ୍ନାଇଛି ଯାହା ଥିଲା ଜୀବନର ପ୍ରୀତି ଫୁଲ ଛବି ଦେଖି ଦେଖି କହି ଯାଉଥିଲୁ ଜଣାପଡେ ଯେମିତି ଛୁଆ ଅପଢା ପଣ୍ଡିତ ଚକ ଅଖଠାରୁ ଆମ୍ବ
କର୍ମଫଳ କଳ୍ପନା ରାୟ ଦେବତା ହେଉ କି ଯକ୍ଷ କିନ୍ନର କର୍ମଫଳ ନିଶ୍ଚେ ଭୋଗିଵ ନର ଜନ୍ମ ପରେ ଜନ୍ମ କେତେ ଜନ୍ମ ଯିବ ହିସାବ କରୁଛି କିଏ ସେ କାଳିଆ ଅଜଣାତେ ଅହଲ୍ୟା କରିଲେ ଦୋଷ ପଡି ରହିଲେ ସେ ପଥର ଭଳିଆ ରାମ ରୂପେ ତୁମେ ଧରାକୁ ଆସି ସୁନ୍ଦରୀ ରୂପକୁ ତାଙ୍କ ଦେଲ
ଆହେ ଜଗଦୀଶ, କପଟ କାହିଁକି ଆହେ ଜଗଦୀଶ, କର ହେ ଆଶିଷ ଡ଼ାକି ନିଅ ତୁମ୍ଭ ପାଶ ଲୋହିତ ଚର୍ମ, ଗଳିତ ଦନ୍ତ କରି କି ପାରିବି ତୁମ ଦିଆ କର୍ମ ଛିଡ଼ା ହେବା ପାଇଁ ଗୋଡେ ବଳ ନାହିଁ ଅଣ୍ଟା ଠାରୁ ଗୋଡ଼ କରେ ଝାଇଁ ଝାଇଁ କଷ୍ଟ କରି କରି ଏତେ ବାଟ ଆସିଲି ତୁମକୁ
ତ୍ରିଜଟା ହେଉ ପଛେ ଗୋଲାମୀ କରୁଥିଲି ଶ୍ରେଷ୍ଠ ପଣ୍ଡିତ ରାବଣଙ୍କର କେତେକଙ୍କ ଆଖି ଚାହୁଁଥିଲା ଦେଖିବାକୁ ସତୀ ସୀତାମାତାଙ୍କୁ ଯାହାକୁ ଦେବାକୁ ପଡ଼ିଥିଲା ଅଗ୍ନିପରୀକ୍ଷା, ମର୍ଯ୍ୟାଦା ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ରାମଙ୍କ କଥାରେ ତାଙ୍କର ସତୀତ୍ଵକୁ ମୁଁ ଦେଖିଛି ଏକମାତ୍ର ଦୂଵରେ ଅଟକାଇଥିଲେ ଦଶାନନ ମନ୍ଦୋଦରୀପତି ମହା ପରାକ୍ରମଶାଳୀ ରାବଣକୁ ରାବଣର କଥାରେ ହେଉପଛେ ଖାଇବାକୁ ଦେଇଥିଲି ମାଆ ହୋଇ ଅଝଟିଆ
ରାଧାପାଦ ଦର୍ଶନ ତୁମରି ଚରଣେ ରହୁ ମୋ ନୟନ ତୁମଠାରେ ମୋର ଭକ୍ତି ତୁମରି ସେନେହ ଆଦର ସୋହାଗ ରହୁ ମୋର ଅନୁରକ୍ତି ଏ ଛନ୍ଦା ଚରଣ ଦେବଙ୍କ ମନନ ଘୁଙ୍ଗୁରର ରୁଣୁଝୁଣୁ ପାଦ ଶବ୍ଦ ଶୁଣି ମୁରଲିଧରଙ୍କ ବାଜିଉଠିଥାଏ ବେଣୁ ବରଷ ଯାକରେ ଭକ୍ତଙ୍କ