*ଜୀବନ ଚକ୍ର – ପ୍ରିୟମ୍ବଦା ରାଉତ*

ଜୀବନ ଚକ୍ର

ପ୍ରିୟମ୍ବଦା ରାଉତ

********””””****””””******

ସମୟ ଓ ସ୍ରୋତ ଅପେକ୍ଷା କରେନି ଅବିଶ୍ରାନ୍ତ ଚାଲିଥାଏ,

ଜୀବନର ଚକ ଗଡି ଗଡି ଚାଲେ ଜନ୍ମରୁ ମରଣ ଯାଏ l

ଜନନୀ ଜଠରୁ ଭୂମି ସ୍ପର୍ଶ କଲି କୁଆଁ କୁଆଁ ରାବଦେଇ,

ଅଭ୍ୟାସରେ ବଳେ ଗୁରୁଣ୍ଡି ଗୁରୁଣ୍ଡି ପୁଣି ମୁହିଁ ବସିଥାଇ l

ଉଠିପଡ଼ି ଚାଲେ ବାଲୁରୁ ବାଲୁରୁ କଥା ମୁହିଁ ହୋଇଥାଏ,

ମୋର କଥା ଶୁଣି ଖୁସି ହୋଇଥାନ୍ତି ମନ ମୁହିଁ ମୋହି ଥାଏ l

ଚାରିବର୍ଷ ଯାଏ ଶଯ୍ୟାରେ ପରିସ୍ରା ତିନ୍ତି ଥାନ୍ତି ବାପାମାଆ,

ବୁଝି ପାରିଥାଏ ଆଠ ବର୍ଷେ ସବୁ ଘରକୁ ଫେରଇ ଏକା l

ବାର ବର୍ଷ ବେଳେ ସାଥୀ ଖୋଜିଲି ମୁଁ ଖେଳକୁଦ କେତେ କଲି,

ଅଠର ବରଷେ ସାବାଳକ ହୋଇ ଗାଡି ଲାଇସେନ୍ସ ପାଇଲି l

ସ୍ୱାଧୀନଚେତା ଯେ ହୋଇଗଲି ମୁହିଁ ପାଦ ଥାପି ଅଠରରେ,

ତେଇଶି ବରଷେ ମନ ପ୍ରଜାପତି ଉଡେ ବୁଲେ ଏଣେତେଣେ l

ସେହି ବୟସରେ ଦେଶ ଦୁନିଆଁର ସବୁ କଥା ମୁଁ ଜାଣିଲି,

ଉଚ୍ଚ ଡିଗ୍ରୀଧାରୀ ହୋଇଣ ମୁହିଁ ଯେ ସପନ ଦେଖି ଚାଲିଲି l

ପଚିଶ ବରଷେ ରୋଜଗାର ପାଇଁ ପନ୍ଥା ମୁହିଁ ବାଛି ନେଲି,

ତିରିଶି ବରଷେ ସଂସାର ଗଢ଼ିଲି ମାୟା ବନ୍ଧନେ ପଡିଲି l

ପିଲାଛୁଆ ମେଳେ ମାୟା ଜଞ୍ଜାଳରେ ନିଜକୁ ଭୁଲିଗଲି,

ଯୌବନର ଅନ୍ତେ ପଇଚାଳିଶିରେ ଶରୀରରେ ଯତ୍ନ ନେଲି l

ପଚାଶ ଆଗମେ ପିଲାମାନଙ୍କରଭଲମନ୍ଦ ମୁଁ ବୁଝିଲି l ପଂଚାବନ ଯେଣୁ ଆଗତ ହୋଇଲା ଆପେ ଦେହ ଯତ୍ନ ନେଲି l

ଷାଠିଏ ବରଷେ ସପନ ଦେଖିଲି ବିତିଥିବା ବୟସର,

ସତୁରି ବରଷେ ହରିନାମ ମୁଖେ ସଦା ରହିଲା ମନର l

ପଞ୍ଚସ୍ତରୀରେ ଯେ ନାତି ନାତୁଣୀଙ୍କୁ ଗପ ପେଡି ଖୋଲିଦେଲି,

ନିଜ ଜୀବନର ଅଙ୍ଗେନିଭା ଗପ ସବୁ ବଖାଣି ବସିଲି l

ଏକାଅଶୀଠାରୁ ବିସ୍ମରଣ ହେଲା ବୁଝି ପାରିଲିନି କିଛି,

ଦଣ୍ଡ ଦୁଆରରେ କୁକୁର ପରିକା ନିତି ହେଉଥିଲି ଭୁକି l

ବୃଦ୍ଧ ହେଲା ବାଳ ଛୟାଅଶୀ ବର୍ଷେ ଫେରିଲା ଅତୀତ ମୋର,

ନବେ ବରଷରେ ଆଶ୍ରା ମୁଁ ଖୋଜିଲି ବାଡ଼ି ଧରିଲି ହାତର l

ମୋ ଅତୀତ ଯେବେ ଫେରିଣ ଆସିଲା ଆସିଲା ଯମ ଡାକରା,

ଏନ୍ତୁଡ଼ିର ନିଆଁ ଅନ୍ତିମ ନିଆଁରେ ଶ୍ମଶl ନେ ମୋର ଜଳିଲା l

ସମୟର ସ୍ରୋତେ ଚକା ଭଉଁରୀ ଯେ ଖେଳେ ବୟସ ନଦୀରେ,

ସବୁ ମାୟାମୋହ ତୁଟାଇ ଦିନେ ଯେ ଚାଲିଯିବା କାଳ ବଳେ l

 

ପ୍ରିୟମ୍ବଦା ରାଉତ