*ଶିଶୁ* ******* ଶିକ୍ଷୟିତ୍ରୀ ନୀହାରିକା ପଣ୍ଡା *************** କ୍ଷୁଦ୍ର ବୀଜଟିଏ ବର୍ଦ୍ଧିତ ହୋଇଲେ ମହାଦ୍ରୁମ ରୂପ ନିଏ ଜଳ ,ବାୟୁ ସହ ସୂର୍ଯ୍ୟାଲୋକ ପାଇ କ୍ରମେ ଅଙ୍କୁରିତ ହୁଏ। ମାଟି ମାଆ ସ୍ପର୍ଶ ଢାଳଇ ପୀୟୂଷ ଚାରାରୁ ଦିନେ ସେ ବୃକ୍ଷ କୁନି ହାତ, କୁନି ଆଖି, କୁନି ମୁଣ୍ଡ ଅସୀମ ସପନ କକ୍ଷ। କୁନି କୁନି ସବୁ
ଅନୁଶୀଳନ
ଅନୁଶୀଳନ ସଂଗୀତରେ ପ୍ରତିଫଳିତ ଫେରନ୍ତା ପକ୍ଷୀର ଗୀତ ମାଟିରୁ ଆକାଶ ଅନନ୍ୟ ଅନୁଭୂତିର ପ୍ରେରଣା ଚିତ୍ରିତ ଅନ୍ତଃପ୍ରେରଣା ବିନା କବିତା ରଚନା ଅସମ୍ଭବ ତାପରୁ ତାପମାତ୍ରା,ଲୁଣରୁ ଲାବଣ୍ୟ, ସତରଞ୍ଜର ସରଞ୍ଜାମ ବି କଡଲେଉଟାଇବା ସମ୍ଭବ। ସୁଖ -ଦୁଃଖ, ହାନି -ଲାଭ ଆଦିରେ ମଣିଷ ଜୀବନର ଅନେକ ମୋହ ଅନେକ କୋହ ହାତୀର ଦାନ୍ତପରି ଭଦ୍ରମୁଖାପିନ୍ଧିଥିବା ଅଭଦ୍ରପଣିଆର
ସ୍ନେହମୟୀ ସେହି ମାଆ ହାତଗଢା ଘର ସୁନାର ସଂସାର ଅମରାବତୀ ଯା’ କୋଳ ପଣତକାନି ଯା’ ପିପିଲି ଚାନ୍ଦୁଆ ଆବେଗ ଯା’ ଗଙ୍ଗାଜଳ। ହାଣ୍ଡିଶାଳେ ଯିଏ ସାଜେ ଅନ୍ନପୂର୍ଣ୍ଣା ସୁସ୍ୱାଦୁବ୍ୟଞ୍ଜନ ପାଇଁ ମଧୁ ବୋଳା ବାଣୀ ପୀୟୂଷ ବର୍ଷିଣୀ ଖରାବେଳେ ସାଜେ ଛାଇ। ଯା’ର ପଦକ୍ଷେପ ପ୍ରଭାତୀ ସୂରୁଜ ପ୍ରାଣ ସୁଶୀତଳ ଜହ୍ନ ଯା’ର ହୃଦତଟ ବାଞ୍ଛା
ତୁମେ କ’ଣ? ତୁମେ କ’ଣ ପ୍ରାନ୍ତ ପ୍ରହସନ ଆଶା ଓ ଅଶେଷ ତୁମେ କ’ଣ ବିକ୍ଷୋଭ ସଂଖ୍ୟାନ ଇଷ୍ଟ ଓ ଆଶିଷ ? ତୁମେ କ’ଣ ଜନତାର ମତ କର୍ମ ବିପରୀତ ତୁମେ କ’ଣ ଜାହ୍ନବୀ ଜନ୍ମର ପୁଣ୍ୟ ମୂର୍ତ୍ତିମନ୍ତ ? ତୁମେ କ’ ଣ ଶୁଭ ଅଶୁଭର ଇଚ୍ଛାର ସଂପଦ ତୁମେ କ’ଣ ମୁଦ୍ରିତ ନୟନ
ସ୍ମୃତି ତୁମ ଅପାଶୋରା ସାହିତ୍ୟ ଆକାଶ ଉଜ୍ଜ୍ବଳ ଜ୍ୟୋତି ହେ ନାମ ଯେ ରଜତ କର ରାଶି ରାଶି ଶୁଭ୍ର ରଜତ ଜ୍ୟୋତ୍ସ୍ନାର କୀରତି ଭାସ୍ୱର ଭାର। ବାଗ୍ମୀ ବିଦ୍ୟାବାନ ପ୍ରଜ୍ଞାର ମନସ୍ୱୀ ମର୍ତ୍ତ୍ୟରେ ଜନମ ନେଇ ରଚିଦେଇଗଲ ଅକ୍ଷୟ କୀରତି ସ୍ମୃତି ଅଭୁଲାର ପାଇଁ । କାଳର କରାଳେ ବେଳ ବୁଡିଗଲା ସମୟ ଆହ୍ବାନ ନେଇ
ସ୍ମୃତି ତୁମେ… ସ୍ମୃତି ତୁମେ ….. ସୁସଜ୍ଜିତ ଶବ୍ଦ ଅନୁବାଦ ନୀତି ସାଉଁଟା ସମୟ ଅଭିନବ ରୀତି। ସ୍ମୃତି ତୁମେ….. ସମୃଦ୍ଧ ସୂଚନା ସମ୍ମୋହନୀ ଗୀତି ବିବିଧ ବ୍ୟୁତ୍ପତ୍ତି ଅନୁଭବ ପଂକ୍ତି । ସ୍ମୃତି ତୁମେ ….. ପ୍ରଜ୍ଞା ସଂକଳନ ସ୍ପଷ୍ଟ ପରିଚିତି ଶବ୍ଦ ଚୟନର ଯଥାଯଥ ଉକ୍ତି। ସ୍ମୃତି ତୁମେ …… ସଂଶୋଧନ ଶୈଳୀ
କର୍ମଫଳ ମନେପଡେ ଆଜି ମାନବ ଜୀବନ ଅଭୟ କାହାଣୀ ମନେ ଉତ୍କଳର ମଣି ଅନୁଭବ ବାଣୀ ବଞ୍ଚିବାର ଉପାଦାନେ। ମାନବ ଜୀବନ ନୁହଁଇ କେବଳ ବର୍ଷ ମାସ ଦିନ ଦଣ୍ଡ କର୍ମେ ଜୀଏଁ ନର କର୍ମ ଏକା ତା’ର ଜୀବନର ମାନଦଣ୍ଡ । ସତ୍କର୍ମ ସାଧନେ ଜୀବନ ସଫଳ ସଦା ବିଜୟର ଟୀକା କୁକର୍ମ ଟାଣେନା ଯଶକୀର୍ତ୍ତି ପାଇଁ
ଅନୁଭୂତିରେ ସଂପର୍କର ସଂଜ୍ଞା ଶିକ୍ଷୟିତ୍ରୀ ନୀହାରିକା ପଣ୍ଡା ସଂପର୍କ ମଧୁଝରା ମିଠା କଥାରେ. .. କବିତା ବନିତା ଲତାଟିଏ ପରି ବିନାଶ୍ରୟେ ବଞ୍ଚିବା ଅସମ୍ଭବ…. ବିଶ୍ୱାସର ବନ୍ଧନରେ….. ତାରାଫୁଲ ସମ ହୃଦୟ ଆକାଶରେ ନିଃସର୍ତ୍ତରେ ଫୁଟି ପାରେ……। ମମତାର ମଧୁର ମହକ ଢାଳି ଚିରସ୍ରୋତା ନଦୀସମ ଆର୍ଦ୍ର କରେ ହୃଦୟ କେଦାର….. ଚିରସ୍ଥାୟୀ ସାଜିବାକୁ
ଅତି ଆପଣାର ଶିକ୍ଷୟିତ୍ରୀ ନୀହାରିକା ପଣ୍ଡା ପକ୍ଷୀର କାକଳି ନଦୀ କୁଳୁକୁଳୁ ଆପଣାର ସାଥୀମେଳ ଖରାବେଳ ଛାଇ କୋକିଳର କୁହୁ ପିଲାବେଳ ଧୂଳିଖେଳ। ଆକାଶରେ ତାରାଫୁଲ ମନୋହର ଚାନ୍ଦିନୀ ରଜନୀ ଚାନ୍ଦ ଅନେକ ସ୍ମୃତିରେ ଦିନରାତି ବିତେ ହସକାନ୍ଦ ଭଲମନ୍ଦ। ତୁଳସୀ ମୂଳରେ ସଞ୍ଜବତୀ ଜାଳେ ଓଡିଆଣୀ କୁଳବଧୂ ଜେଜେ ମାଆ ଗପ ବୁଢୀଅସୁରୁଣୀ ଜଳରାଶି
ନିମଜ୍ଜିତ ଚେତାବନୀ ଶିକ୍ଷୟିତ୍ରୀ ନୀହାରିକା ପଣ୍ଡା ସଂପତ୍ତି ବିଦ୍ୱାନ ବ୍ୟକ୍ତିର ବିଦ୍ୟା ହିଁ ସଂପତ୍ତି ପୂଜା ଦେଶ ବିଦେଶରେ ସଂପତ୍ତିର ମୋହ ସଂପର୍କକୁ ଆହା ସର୍ବୋକ୍ତୃଷ୍ଟ ସୃଜିପାରେ! ଆୟୁଷ ଅଗ୍ନିର ସମାନ ଆୟୁ ତେଜୀୟାନ୍ ବାୟୁସମ ଗତିଶୀଳ ପୃଥିବୀପରିକା ସୁଦୃଢ ଛାତିରେ ପୁଣ୍ୟତୋୟା ଗଙ୍ଗା ଜଳ। ପ୍ରତାପ ସଞ୍ଜ ନଇଁଗଲେ ବେଳ ବୁଡିଯାଏ ସୁରୂଜ ପ୍ରତାପ ହ୍ରାସ
ମୋ ଗାଆଁ ନୀଳ ଆକାଶର ଚିକିମିକି ତାରା ମୋର ଗାଆଁ ଦେଖି ହସେ ମାଟିର ମମତା ମହାନ ମୂଲକ ଝରଣା ତଟିନୀ ଦେଶେ। ପ୍ରଭାତକାଳୀନ ସୂରୁଜ ଉଦୟେ ପ୍ରାଚୀର ଲଲାଟ ଶୋଭା ବର୍ଷା, ବସନ୍ତ ଓ ବୈଶାଖ ବେଳାରେ ଭିନ୍ନା ଭିନ୍ନ ସ୍ମୃତି ବିଭା। ମୋ ଗାଆଁ ସୁନ୍ଦର ମମତା ପାଇଁ କି ଯେଉଁଠି ଶିଖିଛି ଚାଲି ବାହାର
ଅନୁଭବରେ ଦିବ୍ୟସତ୍ତା ହେ ମହୀମଣ୍ଡଳ ଜଗତର ବନ୍ଦ୍ୟ ଭକ୍ତି ମୁକ୍ତି ପ୍ରୀତି ଖଣି ସଂସାର ସାଗର ତାରଣ ତତ୍ପର ସୃଷ୍ଟି ସ୍ଥିତି ଚୂଡାମଣି। ଉଦୟ ଅସ୍ତରେ ଦିବସ ରଜନୀ ଭାବୁକ ସୃଜକ ତୁମେ ପ୍ରେମ ସୁଧାଢାଳି ବାଢେ ଶ୍ରଦ୍ଧାଞ୍ଜଳି ଅନ୍ତର ଆତ୍ମସ୍ଥ ନମେ। ନିୟମେ ଗମନ୍ତି ନୀଳାକାଶେ ଜ୍ୟୋତି ଆହା ତବ ଇଙ୍ଗିତରେ ବିଭିନ୍ନ ବିଶ୍ବାସ ବିଷୟା
ବାପା! ବାପା ! ତୁମେ ହିଁ ତ ଏକାକୀ ମହାନୁଭବତାର ମମତାରେ ନିଜର ସନ୍ତାନର ଚରିତ୍ରକୁ କର ଚିତ୍ରିତ ଅବୁଝା ଅଝଟମନର ବୁଝାମଣା ନେଇ କେବେ ହେଲେ ହୁଅନାହିଁ ବ୍ୟସ୍ତ କି ବିବ୍ରତ। ପ୍ରୀତିପ୍ରତିଦାନେ ପାଳନପୋଷଣ ତୁମର ପଟୁତା ବିନାଦ୍ୱିଧାରେ ଶରୀରରୁ ନିଗାଡିଦିଅ ବୁନ୍ଦା ବୁନ୍ଦା ସ୍ୱେଦରୂପୀ ଶୋଣିତର ଧାର ଅମାୟିକ ତୁମ ମାନବିକତା। ଇଚ୍ଛାରେ
*ମୂର୍ତ୍ତିର ମୋହ* ହେ ଶିଳ୍ପୀ ପ୍ରବର! ନିହାଣ ମୁନରେ ଯେତେ କଷ୍ଟ ପଛେ ଦେଉଛ ଦିଅ ପ୍ରତିଟି ପ୍ରାଣୀର ପ୍ରୀତି ପରଶରେ ପୂଜା ପାଉଥିବି ସାଜି ମୁଁ ଦିଅଁ। ମୋର ଶରୀରର ଶୋଣିତର ଧାର ସହିଯିବ କ୍ଳେଶ ଧୈର୍ଯ୍ୟର ସହ ପଥରରେ ନୁହେଁ ପ୍ରତିମା ପୂଜାରେ ସଫଳତା ଶ୍ରେୟ ପ୍ରାପ୍ତି ନିଶ୍ଚୟ । ପୟର ମୋ ପରା
*ସଲିଳ ସସ୍ମିତା* ଝୁରି ହୁଏ ଭାରି ଜହ୍ନ ସ୍ମୃତି କଇଁ ସଞ୍ଜ ଆସିଗଲେ ନଇଁ ଧରଣୀ ଗାଲିଚା ବିଶ୍ରାମ ବେଳାରେ କଇଁ ହସେ ଜହ୍ନ ଚାହିଁ । ଭଗ୍ନ ହୁଏ ସବୁ ନୀରବ ଖେଦ ତା’ ପ୍ରୀତି ଶିହରଣ ଜାଗି ପ୍ରେମ ପରଶର ପ୍ରତୀକ୍ଷାର ସାକ୍ଷୀ ସଲିଳ ତରଙ୍ଗ ଭାଙ୍ଗି । ରଜନୀ ପରଶେ ସ୍ମୃତି ଶତଗୁଣା
*ଶୀତର ପରଶ* ଶିକ୍ଷୟିତ୍ରୀ ନୀହାରିକା ପଣ୍ଡା **********””””””””********* ଧୀରେ ଧୀରେ ଛୁଏଁ ଶୀତର ପରଶ ସୃଷ୍ଟି ସର୍ଜନାର ଭୂଇଁ ସ୍ୱଗତୋକ୍ତି ତୋଳେ ପ୍ରକୃତି ସମ୍ଭାର ବିସ୍ମୟ ଫାଟକ ଦେଇ। ଧୂଆଁଳିଆ ଶୋଭା ଚତୁଃପାର୍ଶ୍ବ ବିଭା କାକର ଶୁଭ୍ରତା ଭରି ଶୀତଳ ସମୀର ରୋମାଞ୍ଚ ପରଶେ ଶରୀର ଉଠେ ଶିହରି । ପ୍ରତ୍ୟୁଷକାଳୀନ ପ୍ରାତଃ ଭ୍ରମଣରେ ଆଳସ୍ୟ ହିଁ ଦୂରୀଭୂତ
ଟିକିଟିକି* ଶିକ୍ଷୟିତ୍ରୀ ନୀହାରିକା ପଣ୍ଡା ଟିକି ପିଲାଟିକୁ ଭଲ ବହି ଦେବା ପଢିବା ପାଇଁ ଟିକି ଗଛଟିର ଯତ୍ନ ନେବା ଆମେ ବଢିବା ପାଇଁ । ଟିକି କଥାଟିକୁ କହିବାନି କେହି ଅଧିକ କରି ଟିକି ଚଢେଇର ଶୃଙ୍ଖଳା ନ ଭାଙ୍ଗ ପଞ୍ଜୁରୀ ଭରି। କୁନି ପିଲାଟିକୁ ଦେବା ନାହିଁ ଗାଳି ରାଗରେ ଜମା ଟିକିଏ ଦୋଷରେ କ୍ରୋଧିତ