‘ଶାନ୍ତିର ସୂର୍ଯ୍ୟ’ ସକାଳୁ ସକାଳୁ ଖୋଲା ବାତାୟନରେ ସୂର୍ଯ୍ୟଙ୍କର ଶୀତଳ ଅରୁଣିମା ଘରର ସମଗ୍ର ପରିବେଶ କୁ ସଂଗୀତମୟ କରି ଦେଉଥିଲା। ଆରାମି ଚେୟାର୍ ରେ ବସି ଚା କପରେ ଚୁଷ୍କି ନେଉ ନେଉ ଅମିତ ବାବୁ ଘରଣୀ ଙ୍କୁ ସମ୍ବୋଧନ କରି କହୁଥିଲେ, ହେଇ ଶୁଣୁଛ ସୀମା, ଖୁବ୍ ଶୀଘ୍ର କୁଆଡେ ଯୁଦ୍ଧ ହେବ। ହେଲେ,
ଶାନ୍ତି – ବିଶ୍ବର ସ୍ପନ୍ଦନ ପରିବର୍ତ୍ତିତ ଆଜି ବିଶ୍ବ ଚିତ୍ରପଟ୍ଟ ଭୀତତ୍ରସ୍ତ ଆଜି ମାନବ ଜୀବନ, ପ୍ରତିଟି ମୁହୂର୍ତ୍ତ ବଞ୍ଚି ରହିବାର ପ୍ରତିଯୋଗିତାରେ ଧାବମାନ ଆଜିର ମଣିଷ । ସୂତାଖିଅରେ ଦୁର୍ଲଭ ଜୀବନ ଚାରିଆଡେ ଦେଖ ଭୟ ଆଉ ଭୟ ପଦ୍ମ ପତ୍ରରେ ଢଳ ଢଳ ଜୀବନ ମରୀଚିକା ମୟ ଏ ସାରା ସଂସାର ।
‘ସବୁଜ ହୀରା’ ଗ୍ରୀଷ୍ମ ର ଝାଞ୍ଜି ରେ ଦେହଟା କେମିତି ଲାଗୁ ଥିଲା। ଚାରିଆଡ଼େ ଖାଲି ପ୍ରଚଣ୍ଡ ଖରାର ରାଜତ୍ବ। ବଗିଚା ର ଗଛ ଗୁଡାକ ଡାଳ ପତ୍ର ମେଲି ମୁଣ୍ଡ ଟେକି ଛନ୍ତି। ସଞ୍ଜ ନଇଁ ନଇଁ ଆସୁଛି। ଗରମ ଦେହରେ ଥଣ୍ଡା ପବନ ବାଜି କେତେ ଆରାମ ଲାଗୁଛି ସତେ। ପିଜୁଳି ଗଛର ବଡ
ମାଟିର ମଣିଷ ଦାନ ମାଝୀ ରାସ୍ତାରେ ବୁଲୁଛି। କେବେ ତା ନୁଖୁରା ମୁଣ୍ତ ରେ ତେଲ ଲାଗିଥିଲା ତା’ ମନେ ନାଇଁ। ଅନାବନା ମୁଣ୍ତ ର କେଶ ସବୁ କାନ୍ଧ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଲମ୍ବି ଯାଇଛନ୍ତି। ମୁହଁ ରେ ଘଞ୍ଚ ଦାଢ଼ି ଓ ନିଶ ଯୋଗୁଁ ଚିହ୍ନିବା କଷ୍ଟ ହେଇ ଯାଉଛି। ଦେହରେ ଚାରି ପାଞ୍ଚ ହଳ ପୋଷାକ।
ବନ୍ଧୁ ତୁମେ ଅମାବାସ୍ଯାର ଘନ ଅନ୍ଧାର ରାତି। ତୁହାକୁ ତୁହା ବର୍ଷା ସମଗ୍ର ପରିବେଶ କୁ ଜଳରେ ଆଚ୍ଛାଦନ କରି ନେଇଛି। ଆକାଶ ରେ ଥରକୁ ଥର ବିଜୁଳିର ଚମକ ସାଥେ ଅଶନୀର ଭୀମ ଗର୍ଜନ ମନରେ ଶଙ୍କା ଜାତ କରୁଛି। ବେଙ୍ଗ ମାନଙ୍କର କେଁ କଟର ଶବ୍ଦ ସାଙ୍ଗକୁ ଝିଙ୍କାରୀ ର ଝିଁ ଝିଁ ଶବ୍ଦ
ବୁନ୍ଦାଏ ଲୁହ ତୁମେ ଗଲା ଦିନୁ ମାଁ ର କପାଳ ଶୂନ୍ୟ ସେ ଆଉ ପାଣିକାଚ ପିନ୍ଧୁନି। ତା’ ଆଖିର ଗଭୀରତାକୁ ମୁଁ ମାପି ପାରୁନି ବାପା। ମାଁ ର ସାତସିଆଁ ଲୁଗାରେ ହଜାରେ ଟାଙ୍କ। ମୋ ଚୁମୁକି ଲଗା ଫ୍ରକରେ ବହଳେ ମଳି। କହରା ମୋ ମୁଣ୍ଡ ବାଳ ଭୋକରେ ଛଟପଟ ହେଲେବି ମୁଁ
ବୁନ୍ଦାଏ ଲୁହ ହସ୍ପିଟାଲ ର ଲେବର୍ ରୁମ୍ ରେ ଗାୟତ୍ରୀ ଦେବୀ ପ୍ରସବ ବେଦନା ଭୋଗୁ ଛନ୍ତି। ବାହାରେ ସ୍ବାମୀ ଅଜୟ, ଶାଶୁ ଦାମିନୀ ଦେବୀ ଅପେକ୍ଷାରତ। ଆସନ୍ନ ପ୍ରସବା ବୋହୂ ର ମଙ୍ଗଳ କାମନା କରି ଦିଅଁ ଦେବତାଙ୍କୁ ହାତ ଯୋଡିବାରେ ବ୍ୟସ୍ତ। ଗାୟତ୍ରୀ ଦେବୀ ପ୍ରସବ ବେଦନା ରେ ଛଟପଟ ହୋଇ ମନେ ମନେ
‘ସୂର୍ଯ୍ୟୋଦୟ ପାକ୍ଷିକ ଗଳ୍ପ ପ୍ରତିଯୋଗିତା’ ‘ସଜସକାଳ’ ମାଁ…. ମାଁ… ମାଁ ଲୋ, ଦେଖିଲୁ ମୁଁ କେମିତି ଦେଖା ଯାଉଛି??? ଜୋର୍ ରେ ସୌଭାଗ୍ଯ ଦେବୀଙ୍କୁ ହଲାଇ ଦେଲା ଲିଲି। ଝିଅ ର ଡାକରେ ଭାବନା ରାଜ୍ଯ ରେ ପୂର୍ଣ୍ଣଚ୍ଛେଦ ଟାଣି ପ୍ରକୃତିସ୍ଥ ହୋଇଗଲେ ସେ। ସମ୍ମୁଖ ରେ ପୋଲିସ୍ SI ପୋଷାକ ରେ ଲିଲିକୁ ଦେଖି
ଅପରାହ୍ନର ଅବଶୋଷ ରାଜ ଉଆସ ପରି ଘର। ଦାସୀ ପରିବାରୀ ଙ୍କ ଗହଳ ଚହଳ ରେ ପୁରି ଉଠୁଥିଲା ସାରା ପରିବେଶ। ବଗିଚାର ରଙ୍ଗ ବେରଙ୍ଗ ଫୁଲ ପରେ ଆଖି ବୁଲେଇ ଆଣୁ ଆଣୁ ଦୀର୍ଘଶ୍ଵାସ ଛାଡୁଥାନ୍ତି, ସେ ଅଞ୍ଚଳର ବିଶିଷ୍ଟ ସଂଭ୍ରାନ୍ତ ବ୍ଯକ୍ତି ଅଜୟ ସାମନ୍ତରାୟ। ଏଇତ ଏଇ ଫୁଲ ଗଛ।ଧର୍ମ ପତ୍ନୀ ଅରୁଣାଙ୍କ
ରଫଖାତା‘ ମାନସିକ ହସ୍ପିଟାଲର ଏକ ନଂ ୱାର୍ଡ ୧୪ ନଂ ବେଡରେ ପଡି ଛଟପଟ ହେଉଥାନ୍ତି ସୁମତୀ ଦେବୀ। ବିକ୍ରୁତ ମସ୍ତିଷ୍କ ରେ ଏଣୁ ତେଣୁ ଗୀତ ଗୁଡିକ ବାହାରି ପଡୁଥାଏ ତାଙ୍କ ପାଟିରୁ। ଚାରିଜଣ ୱାର୍ଡ ବଏ ତାଙ୍କୁ ଜୋର୍ କରି ଟାଣି ନେଉଥିଲେ ଗୋଟିଏ ରୁମ୍ କୁ। ଖଟରେ ସମଗ୍ର ଶରୀରକୁ ବାନ୍ଧି ଦେଇ କରେଣ୍ଟ
// ଆତ୍ମା ଯେବେ ଗାଏ ଗୀତ // ଭାରତୀ ପଣ୍ଡା ***************************** ଶରୀର ପଞ୍ଜୁରୀ ହେଲେହେଁ ନଶ୍ୱର ଆତ୍ମା ରହେ ସୁରକ୍ଷିତ, ମନ ଆଉ ଆତ୍ମା ବିଭୋର ହୁଅନ୍ତି ଆତ୍ମା ଯେବେ ଗାଏ ଗୀତ ।। ଧନହୀନ ଲଭେ ସ୍ୱର୍ଗୀୟ ଆନନ୍ଦ କାମନାରୁ ହେଲେ ମୁକ୍ତ, ନାହିଁ ନାହିଁ ମଧ୍ୟେ ଐଶ୍ୱର୍ଯ୍ୟ ଆନନ୍ଦ ଆତ୍ମା
– ସମୁଦ୍ର କାନ୍ଦୁଛି ଶାନ୍ତ,ଗମ୍ଭୀର ଓ ନିଷ୍କପଟ ମୁଁ ବଇରୀ ସାଜିନି କାହାର କେବେ ପାଦ ପ୍ରକ୍ଷାଳଇ ଧରିତ୍ରୀ ମାତାର ନୀଳ ଉର୍ମିମାଳା କେତେ ସରାଗେ ।। ବିପଣି ମାଳାରେ ତଟ ସୁଶୋଭିତ ପ୍ରେମୀ ଯୁଗଳଙ୍କ ସ୍ଵପ୍ନ ବାଲିଘର ଚୁମି ଦେଉଥାଏ ତରଙ୍ଗ ମାଳାରେ ଦୃଢ଼ତା ବଢାଏ ପ୍ରେମ ପାରାବାର। ମାନବ ରଚିଛି ମୋହରି ଦେହରେ ବାଣିଜ୍ୟର ପାଇଁ
*”ପାଳଭୂତ” କ୍ଲାନ୍ତ ଅବସାଦ ତିମିରିତ ଜୀବନେ ଆଶାର ଆଲୋକ ବର୍ତ୍ତିକା ଟିଏ। ମାନବ ଭଳି ହୁଅଇ ପ୍ରତୀତ ନିର୍ଜୀବ ମୁଁତ କୁଶ ପୁତ୍ତଳିକା ଟିଏ। ମାଟି ହାଣ୍ଡିରେ ମୁଣ୍ଡଟି ଗଢା ହସ୍ତ ପଦ ମୋର ବାଉଁଶ ନଡା। ପୁରୁଣା ଅଲୋଡା ପୋଷାକ ପିନ୍ଧି କ୍ଷେତ ମଝିରେ ମୁଁ ହୁଅଇ ଛିଡା। ସାରା ସଂସାରେ ଦେଶ ବିଦେଶରେ ଚାଷୀର ମୁଁ
`ଆଶା‘ ସେଦିନ ବିଦ୍ୟାଳୟ ରେ ସଅଳ ସଅଳ ଗଣେଶଙ୍କ ପୂଜା ସାରି ,ଆରତୀ ଫେରି ଆସିଥିଲା ଘରକୁ।ସ୍ବାମୀଙ୍କ ସାଥେ କୁନି କୁନି ଦୁଇ ପିଲାଙ୍କୁ ସାଥିରେ ନେଇ,ନବାନ୍ନ ଉପଲକ୍ଷ୍ୟେ ସପରିବାର ଚାଲୁଥିଲେ ସମ୍ବଲପୁର ସହର ଅଭିମୁଖେ।ଶାଶୁ,ନଣନ୍ଦ,ଜା,ଦେଢଶୁର,ଦିଅର,ପୁତୁରା,ଝିଆରୀଙ୍କ ଗହଣରେ ପୁରି ଉଠୁଥିଲା ସାରା ଘର।ବଡ ଜା ଓ ସାନ ଜା ଅପୂର୍ବ ରୂପ ଲାବଣ୍ୟବତୀ।ସେମାନଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ଆରତୀ ଯେମିତି କିଛି
“ତୁମେ ମୋର କୃଷ୍ନଚୂଡା” ଦୂର ଦିଗ୍ ବଳୟରେ ହସୁଥିବା ଜହ୍ନଟିଏ ତୁମେ ମୋ ପ୍ରେମ ପ୍ରଣୟର ମୂକସାକ୍ଷୀ। ମୋ ପ୍ରୀତିର କୃଷ୍ନଚୁଡା। ମୋ ପ୍ରାଣର ପ୍ରାଣ। ମୋ ବିଦଗ୍ଧ ପ୍ରାଣର ତୁମେ ପ୍ରେମ ଫଲ୍ଗୁ। ନାଲି କୃଷ୍ନଚୁଡା ପରି ପ୍ରତିଭାତ ତୁମେ ମୋ ଜୀବନେ। ତୁମ ଆଖିର ଗଭୀରତାରେ ଉଙ୍କି ମାରନ୍ତି ମୋର ସ୍ବପ୍ନସବୁ। ତୁମ ଓଠର ଧାରେ