Story
ଭାଗ୍ୟ ହାତେ ଡୋରି ଜୀବନ ନାଟକର ରଙ୍ଗ ମଞ୍ଚରେ କେବେ କାହାକୁ କେତେବେଳେ କେଉଁ ରୂପରେ ଅଭିନୟ କରିବାକୁ ହୁଏ କହିବା ଅସମ୍ଭବ।କେତେବେଳେ ଆମେ କାହାର ପୁଅ ରୂପେ ଜନ୍ମ ହୋଇ ପୁଅର ଅଭିନୟ କରୁ ତ କେତେବେଳେ ଆମର ପୁଅଟିଏ ହୋଇ ସାରିବା ପରେ ଆମେ କାହା ଠାରେ ବାପାର ଅଭିନୟ କରୁ।ସମୟର ଗତି ଚଳ ଚଞ୍ଚଳ
ଗଳ୍ପ – ଅଧାଗଢା ସ୍ବପ୍ନ ସନ୍ଦେହରେ ସ୍ବାମୀ ସ୍ତ୍ରୀ ଭଳି ପବିତ୍ର ସମ୍ପର୍କରେ ଦାଗ ଲାଗିବାକୁ ବସିଥିଲା । ଶାଶୁ ସବୁବେଳେ ବୁଝାଉଥିଲେ ଉଭୟ ପୁଅବୋହୁଙ୍କୁ । ଆମର ଗୋଟିଏ ପରିବାର । ରାନୀ କେବେ ତାକୁ ଭଲ ପାଉଥିଲା । ତା ବୋଲି ଏବେ ଛୁଆପିଲାର ମାଆ ହୋଇ ସେମିତି କରିବ । ମୋ ଶ୍ବଶୁର ଅମଳରୁ
ସାମାଜିକ ଜୀବନରେ ଭାଗବତ ଗୀତାର ମହତ୍ତ୍ବ ସୃଷ୍ଟି ନିୟନ୍ତାଙ୍କ କି ମହନୀୟ ମାନବ ଜାତିର ସର୍ଜନା! ଆହାର,ନିଦ୍ରା ଓ ମୈଥୁନ ଏଇ ତିନୋଟି ସମଗ୍ର ପ୍ରାଣୀ ଜଗତ ନିତ୍ଯ କର୍ମମୟ କାଳ ଜୀବନଯାପନ ପାଇଁ ଏକାନ୍ତ ଅପରିହାର୍ଯ୍ୟ।ପ୍ରତ୍ୟେକ ପ୍ରାଣୀଙ୍କର ଅନ୍ତରାତ୍ମା କାମୁକ ପ୍ରବୃତ୍ତିରେ ସନ୍ନିବେଶିତ।ମସ୍ତିଷ୍କରେ ଜ୍ଞାନର ଅଭାବ ଯୋଗୁଁ ପାଶବିକ ଆଚରଣରେ ପ୍ରମତ୍ତ।କିନ୍ତୁ ମାନବ ସେହି ପ୍ରାଣୀ ଜଗତ
ଗଳ୍ପ – ମେରୁଦଣ୍ଡ ଗାଁ ଦାଣ୍ଡ ଠାକୁର ଘର ଅଗଣା ।ଖେଳୁଥିଲେ ଦୁଇ ଜଣ ଭାଇ ଭଉଣୀ ହଠାତ ରାମୁର ଗୋଡ ଖସି ଗଲା । ତଳେ ପଡୁ ପଡୁ ଚିତ୍କାର କରି ଉଠିଲା ହେ..ମାଆ…ମରିଗଲି ।ରିଙ୍କି ଖରତରେ ଯାଇ ଭାଇ ରାମୁଙ୍କୁ ଉଠାଇ ଝାଡି ଝୁଡି ଦେଇ ଲୁହ ପୋଛି ଦେଲା ବେଳେ ହଠାତ ଯେମିତି ରାମୁର
ଆଶା କର୍ମମୟ ଜୀବନର ବ୍ୟସ୍ତତା ହେତୁ କିଛି କରିବା ସମ୍ଭବ ହୁଏନି ସାଙ୍ଗ କୁ ଛୋଟ ଛୁଆ । ଘର, ଅଫିସ ସବୁଠି ସମୟ ଦିଅ ସେ ବି ଟାଇମ ହିସାବରେ । ଚାକିରୀ କରୁଥିବା ମହିଳାଙ୍କୁ ଅନ୍ୟ ମାନେ ଭାଗ୍ୟବତୀ ଭାବନ୍ତି ହେଲେ ସତ କଥାଟି ଅନ୍ୟ ପ୍ରକାର । ଗୃହିଣୀ ମାନେ ଘର କାମସାରି ବସା
*ଗୃହଲକ୍ଷ୍ମୀ* ସଂସାର ଜୀବନରେ ପ୍ରଥମ ଉଚ୍ଚ ସ୍ଥାନଟି ଗୃହ ଲକ୍ଷ୍ମୀର ।କୁହାଯାଏ ସ୍ୱାମୀ ସ୍ତ୍ରୀ କାୟା ଛାୟା ପୁଣି ମୁଦ୍ରାର ଦୁଇ ପାର୍ଶ୍ୱ,ପୁରୁଷ ଲୋକ ରୋଜଗାର କରି ସଂସାର ଚଲାଇବା ବେଳେ ଗୃହ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ରକ୍ଷଣା ବେକ୍ଷଣା ସହ ଭବିଷ୍ୟତ ଦୂରଦୃଷ୍ଟି ରଖି ପ୍ରତି କାର୍ଯ୍ୟର ଗୁରୁ ଦାୟିତ୍ୱ ନିଭାଇ ଥାଏ।ସନ୍ତାନ, ଶାଶୁ ଶଶୁର, ବନ୍ଧୁ ବାନ୍ଧବ ସହ
ଜାହାଜୀ ବାବୁଲା… ଏ ବାବୁଲାଲ ପ୍ରତିହାରୀ ସାଧବ ଘରଟା ଏଇ ପାଖରେ ହେଇଥିବ।ଏଇ ତ ଗାଁ ପାଟପୁର ଦିଶିଲାଣି, ପଚାରିଲେ କାହାକୁ କହିଦେବେ।ନାମଜାଦା ପରିବାର। ଖୋଜିବାକୁ କଷ୍ଟ ହେବନି। ସରକାରୀ ସନନ୍ଦ ଆଉ ଭେଟି ତା’ର ହାତରେ ଧରେଇ ଦେଲେ କାମ ଶେଷ।ଭଲ… ଅଫିସ୍ କାମ ବାହାନାରେ ଗାଁ ବୁଲା ହେବ,ଏ ଅଞ୍ଚଳର ସାଧବ ବଂଶ ର ଶେଷ
ସାମାଜିକ ଜୀବନରେ ଭଗବଦ୍ ଗୀତାର ମହତ୍ତ୍ୱ । ଭଗବଦ୍ ଗୀତାର ମହତ୍ତ୍ୱ ଲେଖନୀ ମୁନରେ ସୃଷ୍ଟି କଲାବେଳେ କାନ ଉଠିବା ପରଠାରୁ ଶୁଣିଥିବା ସେଇ ଅମୃତାନୁଭବ ବାଣୀ ଉଙ୍କିମାରେ – ରୁଚୁ ନରୁଚୁ ଖାଅ ପିତା ବୁଝ ନବୁଝ ପଢ ଗୀତା । ଜୀବନରେ ଯେତେ ଶାସ୍ତ୍ର ଅଧ୍ୟୟନ କଲେ ବି ,ମହାପୁରୁଷମାନଙ୍କ ନୀତିଶିକ୍ଷାର ନୈତିକ ସ୍ରୋତରେ ବାରମ୍ବାର
ବୟସର ତାରତମ୍ୟତା-ଭିନ୍ନ ଏକ ପ୍ରେମ କାହାଣି ପୁରୁଣା ସମୟରେ ଭଲ(LOVE) ଏକ ଏମିତି ଥିଲା, ପ୍ରଥମେ ଆଖିରେ ଆଖି ମିଶୁଥିଲା,ତା ପରେ ସେମାନେ ଦେଖାକରୁଥିଲେ ଏମିତି ଚାଲିଥିଲା।ଏବଂ ସେମାନେ ପ୍ରେମ ପତ୍ର ଲେଖୁଥିଲେ।ହେଲେ ଆଜି କାଲି ସମୟ ପୁରା ବଦଳି ଗଲାଣି।ଆଜି କଲି ସମସ୍ତେ ଇଣ୍ଟେରନେଟ ଯୁଗରେ ଅଛନ୍ତି।ସୋସିଆଲ ମିଡିଆ ଜରିଆରେ ପ୍ରେମ କଥା ଆରମ୍ଭ କରୁଛନ୍ତି।ସୋସିଆଲ ମିଡିଆ
♦ #ବଢି ♦ ***************************** ✍ ତପନ ସାହୁ ଏ ନିଆଁନଗା ମାଙ୍କଡଟା ମୋତେ କ’ଣ ଠାବବାସ ଦଉଛି?ତିନି ଚାରି ଦିନ ହେଲାଣି ମୋତେ ଯାହା ଦହଗଞ୍ଜ କଲାଣି?ନା କହି ହଉଛି,ନା ସହି ହଉଛି?କେତେ ନେହୁରା ହେଇ ଚଗଲା ବୋଉ ଠାରୁ ପାଣି କଖାରୁ ଦିଟା ଆଣିଥିଲି।ୟାଙ୍କୁ ତ କହି କହି ହେଲାନି,ଶେଷରେ ସେ ସନାପୁଅ ମଦନା ହାତରେ
—— ମାନବିକତା—– ***************** ସେଦିନ ଦୀର୍ଘ ରାସ୍ତାର ଯାତ୍ରା ଆରମ୍ଭ କରିଥାଏ।ଟ୍ରେନ ଯୋଗେ ମୁଁ ମୋ ଜିଲ୍ଲାରେ ପହଞ୍ଚିଗଲି।ମୋ ଜିଲ୍ଲାଠୁ ମୋ ଗାଁ ବାଇଶି କିଲୋମିଟର।ଗାଁ କୁ ଯିବା ନିମନ୍ତେ ଗାଁ ବସ୍ ଅପେକ୍ଷାରେ ଥାଏ।ମୋ ଶରୀର ଓଜନର ଅଧାଅଧି ମୋ ଦୁଇ ବ୍ୟାଗ ଥାଏ, ବ୍ୟାଗ ଦୁଇଟି କୁ ସୁରକ୍ଷିତ ନେବା ମୋର କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ଭାବି ହାତ
ମାେ ଅଭୁଲା ସ୍ମୃତି ଜୀବନ ଟା ହେଉଛି ଏକ ପ୍ରକାର ଅସରନ୍ତି ପାହାଚ। ଯାହାର କେବେ ହେଲେ ଶେଷ ନାହିଁ। ଯେଉଁ ପାହାଚ ରେ ମଣିଷ ଗୋଟିଏ ପରେ ଗୋଟିଏ ପାହାଚ ଚଢ଼ି ଚଢି ଆଗକୁ ଆଗ ଚାଲି ଥାଏ। ସେହି ପାହାଚ ଚଡ଼ିବା ରାସ୍ତା ରେ ସେ ଅନେକ ବାଧାବିଘ୍ନ, ହସ ଖୁସି ଇତ୍ୟାଦି କୁ ପାର
ବନ୍ଧୁତା ର ସମ୍ପର୍କ ବନ୍ଧୁ! ବନ୍ଧୁ ର ଅନ୍ୟ ନାମ ହେଉଛି ସାଙ୍ଗ, ମିତ୍ର, ସାଥୀ ଇତ୍ୟାଦି। ଇଂରାଜୀ ରେ ଫ୍ରେଣ୍ଡ୍, ହିନ୍ଦୀ ରେ ଦୋସ୍ତ , ୟାର ଇତ୍ୟାଦି। ଦୁଇଟି ବର୍ଣ୍ଣ ର ସଂଯୋଗ ରେ ଗଢା ଏହି ଶବ୍ଦ ବନ୍ଧୁ ଯାହାର ଅନେକ ପ୍ରତିଶବ୍ଦ ରହିଛି। ବନ୍ଧୁ ଯାହାର ଅର୍ଥ ହେଉଛି କେବଳ ସୁଖ ରେ
ନିଃଶବ୍ଦ ପ୍ରେମ ପ୍ରେରଣା ପାତ୍ର ପୂର୍ଣ୍ଣିମା ରାତ୍ରୀ। ସୁନ୍ଦର ଜହ୍ନ ରାତ୍ରୀର ଆଲୋକ ତଳେ ପ୍ରେମିକ ପ୍ରେମିକା ଦୁହେଁ ବସିଛନ୍ତି। ନିଜ ନିଜର ମନକଥା ଉଭୟକଂ ଆଗରେ ରଖିଛନ୍ତି। ପ୍ରେମିକା ପ୍ରେମିକ ର କାନ୍ଧ ଉପରେ ମୁଣ୍ଡ ରଖି ଶୋଇଛି ଏବଂ ଗୋଟିଏ ପ୍ରଶ୍ନ ପଚାରିଛି ଏହି ସୁନ୍ଦର ଜହ୍ନ ର ରାଣ ଖାଇ କୁହ ତୁମେ ମତେ
ସଂସ୍କାରହୀନ ସନ୍ତାନ ଓ ସାହିତ୍ୟ ସାହିତ୍ୟ ସମସାମୟିକ ପ୍ରଥା ଓ ସମାଜର ଦର୍ପଣ ସଦୃଶ।ଏଥିରେ ପ୍ରତିଫଳନ ହୁଏ ସମାଜର ଭଲ ମନ୍ଦ ଏବଂ ଉପୁଜିଥିବା ସମସ୍ୟାର କଥା। ମୋର ଆଜି ମନେପଡେ ବ୍ୟାସକବି ଫକୀରମୋହନଙ୍କ ଲିଖିତ କ୍ଷୁଦ୍ରଗଳ୍ପ “ଡାକମୁନ୍ସୀ ” । ଏହା ସର୍ବକାଳୀନ ଯୁଗଜୟୀ ଗଳ୍ପ। କାରଣ ସେ ଯେଉଁ ବିଷୟବସ୍ତୁ ଉପରେ ଗଳ୍ପ ଲେଖିଥିଲେ ତାହା
🌾ଅକୁହା କଥା🌾 ============= ସଞ୍ଜ ନଇଁଗଲେ ମିଶ୍ରବାବୁ କାଠ ଚୌକି ଟିଏ ବାରଣ୍ଡା ରେ ପକାଇ ବସିଯାନ୍ତି | ମୃଦୁ ମଳୟ ସାଙ୍ଗକୁ କିଚିରି କିଚିରି ଚଢେଇ ର କାକଳି ଆଉ ଆଉ ଚା କପେ | ହାତରେ ମୋଟା ବହି ଖଣ୍ଡେ କୁ ଆଖିରେ ମୋଟା ଲେନ୍ସ ଵାଲା ଚଷମା | ମାଷ୍ଟ୍ର ଚାକିରୀ ଟିଏ କରିଥିଲେ
ପ୍ରଥମ ଚିଠି ସଞ୍ଜ ନଇଁ ଆସୁଥାଏ। ଦୂର ସରଗଲଗା ନଡ଼ିଆଗଛର ମଥା ଉପରେ ଦିଗବୁଡା କଳାବଉଦ ଦେହରେ ଜରିଧଡ଼ି ବୁଣିଦେଇ ସୂର୍ଯ୍ୟ ବୁଡି ଯାଉଥାନ୍ତି। ସବୁଦିନ ପରି ମାଆ ଚଉରା ପାଖରେ ସଂଜବତୀ ଜାଳିଦେଇ ଆସି ପିଣ୍ଡାରେ ବସିଲା। ମୋ ମନରେ ବସନ୍ତର ଶିହରଣ ଖେଳେଇଯାଉଥାଏ। ମୋ ମନ ଘର ଧରୁନଥାଏ। ମୁଁ ସୁଯୋଗ ଉଣ୍ଡି ଆମ ଛାତ
ଅଲୋଡ଼ାଫୁଲ ବୃଦ୍ଧାଶ୍ରମର ଚାରିକାନ୍ଥ ଭିତରେ ଅଣନିଶ୍ୱାସୀ ହେଇ ଯାଉଥାନ୍ତି ବିନୋଦବାବୁ ।ହଟାତ କେମିତି ସମୟ ସବୁ ଓଲଟପାଲଟ ହୋଇଗଲା ଜଣା ପଡୁନଥିଲା।ଯିଏ ଦିନେ ବିଳାସ ବ୍ୟସନ ରେ ରାଜକୀୟ ଜୀବଜାପନ କରୁଥିଲା ସେ ନିଜକୁ ବୃଦ୍ଧାଶ୍ରମର ଚାରିକାନ୍ଥ ଭିତରେ ସହ୍ୟ କରିପାରୁନଥାନ୍ତି । ବିଧିରବିଧାନ ସତରେ ବଡ ଦାରୁଣ, ସହରୀ ଝିଅକୁ ବାହାହୋଇ ପୁଅ ଅଜୁଟା ଏତେ
ପ୍ରେମର ପରିଭାଷା ************* ଆକାଶ, ଶୁଭେଚ୍ଛା ନେବ। ଏବେ ଆଉ ମୋ ସୁଖ ତୁମ ସୁଖ ନୁହଁ କିମ୍ବା ତୁମ ଦୁଃଖ ମୋ ଦୁଃଖ ନୁହଁ। ଏବେ ଖାଲି ଆମେ ଦୁହେଁ ତୋଫା ଜହ୍ନ ଆଲୁଅରେ ଦେଖା ହୋଇଥିବା ଦୁଇ ଗୋଟି ଚିହ୍ନା ଜଣା ମୁହଁ। ବୋଧହୁଏ ସେଦିନର ସେହି ଜ୍ୟୋସ୍ନାସ୍ନାତ କୁମାର ପୂର୍ଣ୍ଣିମାର ମହକ ଏବେବି ତରଙ୍ଗାୟିତ
ଦୁଃଖ ସୁଖ ******** ପୂର୍ବ ପଟର ଝରକା ଖୋଲିଲି ତ’ ସିନ୍ଦୂରା ଫିଟିଲା।ସୂରୁଜ ମୁରୁକି ହସିଲେ ତ’ ସକାଳ ହେଲା।ଅଳସ ଭାଙ୍ଗି ସାରିଥିଲେ ସାମ୍ନାରେ ଦୃଶ୍ୟମାନ ବିସ୍ତୀର୍ଣ୍ଣ ପଡିଆର ଘାସ ମାନେ। ମୋ ଆଖି ସେମାନଙ୍କ ଉପରେ ପଡ଼ିଲା ତ’ ଅଳ୍ପ ଅଳ୍ପ ହସି ଡାକିଲେ-“ଆସୁନ ! ଟିକେ ଦୁଃଖ ସୁଖ ହେବା। କେଉଁ ଦିନୁ ଆମ ଆଡେ