ମାଟିର ମଣିଷ ଘରୁ ତରବରରେ ଏକରକମଦୌଡ଼ିଲାପରି ବାହାରିଯାଇ ଗାଡ଼ିରେ ବସିଲା ରୂପଶ୍ରୀ l ଟିକିଏ ଆଗରେ ଏତେ ରାସ୍ତା ଭିଡ଼ ଯେ ଅଟକିବାକୁ ପଡିଲା ତାକୁ l ବାରମ୍ବାର ଘଣ୍ଟାକୁ ଦେଖୁଥାଏ, ପାଖାପାଖି ଦଶ /ପନ୍ଦର ମିନିଟ ଅପେକ୍ଷା କଲାପରେ ଘଟଣା କଣ ଜାଣିବା ପାଇଁ ଭିଡ଼ ଭିତରକୁ ଆଡେଇ ପଶିଲା ଶୁଭଶ୍ରୀ l କିଛି ସ୍ତ୍ରୀ
ମାଟିର ମଣିଷ (ଗଳ୍ପ) କେଉଁ ଏକ ଅପନ୍ତରା ଇଲାକାର ଗାଁ ଟିଏ ରଟପଙ୍ଗ ।ସହରୀ ସଭ୍ୟତା ର ସ୍ପର୍ଶ ଠୁ ବହୁତ ଦୂରରେ।ଗାଁ ଟିରେ ୩୫ କି ୪୦ଟି ଘର। ତନ୍ମଧ୍ୟରୁ କାଶୀରାମର ଘର।ତା ଘରେ ମାତ୍ର ତିନୋଟି ପ୍ରାଣୀ।ଘରଣୀ ବନାନୀ ଓ ପୁଅ କଳ୍ପତରୁ କୁ ନେଇ ତା ଛୋଟିଆ ସଂସାର।ବୃତ୍ତିରେ ସେ କୁମ୍ଭାର।ନିଜ
ବନ୍ଧୁ ତୁମେ… ଆଁ….. ! ଇଏ କଣ… ! କେମିତି ହେଲା….. ! କଣ ହୋଇଥିଲା…. ! ଆହା…..ହା………..! ଭଗବାନ ଏମିତି ସଂସାରକୁ ଉଜାଡି ଦିଅନ୍ତି କେମିତି ? ମାନିନୀ ପୁଅର ମୁଖପୁସ୍ତିକାରୁ ଜାଣିବାକୁ ପାଇଲା ତା’ର ହୃଦଘାତ ସମ୍ପର୍କରେ l ସଜ ସକାଳଟା ଦୁଃଖଦ ଖବର ପାଇ ବ୍ୟତିବ୍ୟସ୍ତ ହୋଇଉଠିଲା, ସୃଷ୍ଟିକର୍ତ୍ତା ହୋଇ ସୃଷ୍ଟିକୁ ଭାଙ୍ଗିବାକୁ
ବନ୍ଧୁ ତୁମେ କାଳର କରାଳ ଗତି ନଦୀର ସ୍ରୋତ ପରି ଆଗକୁ ଆଗକୁ ବହିଚାଲିଥାଏ।ସୁଅ ମୁହଁରେ ପତର ପରି କିଏ କେଉଁଆଡ଼େ ଭାସିଯାଏ ତ କିଏ ଘାଇରେ ପଡ଼ି ଛଟପଟ ହେଉଥାଏ।ସମୟ କାହାପାଇଁ ରାଜଗାଦିର ବ୍ୟବସ୍ଥା କରିଥାଏ ତ କାହା ନିକଟରୁ ଛିଡା ହବାର ସାମର୍ଥ୍ୟ ଛଡାଇ ନେଇଥାଏ। ଦରିଦ୍ର ପଣିଆ ମଣିଷକୁ ଏପରି ରୋଗ ସମ
ବନ୍ଧୁ ତୁମେ ଅମାବାସ୍ଯାର ଘନ ଅନ୍ଧାର ରାତି। ତୁହାକୁ ତୁହା ବର୍ଷା ସମଗ୍ର ପରିବେଶ କୁ ଜଳରେ ଆଚ୍ଛାଦନ କରି ନେଇଛି। ଆକାଶ ରେ ଥରକୁ ଥର ବିଜୁଳିର ଚମକ ସାଥେ ଅଶନୀର ଭୀମ ଗର୍ଜନ ମନରେ ଶଙ୍କା ଜାତ କରୁଛି। ବେଙ୍ଗ ମାନଙ୍କର କେଁ କଟର ଶବ୍ଦ ସାଙ୍ଗକୁ ଝିଙ୍କାରୀ ର ଝିଁ ଝିଁ ଶବ୍ଦ
ବନ୍ଧୁ ତୁମେ ≈≈≈≈≈≈≈≈ ଆରେ ଆରେ ଟିକେ ଶୁଣିଲୁ ତୋର ତ ବହୁତ ସାହସ ମୁଁ ଦେଖୁଛି l କଣ କହିଲୁ ମୁଁ ତୋତେ ସାହାର୍ଯ୍ୟ କରିବି ତୋର ଔକାତ କେତେ କହିଲୁ ଯେ ମୁଁ ତୋତେ ସାହାର୍ଯ୍ୟ କରିବି l କଉଠୁ ଚାଲି ଆସିଲା ଆସି କହିଲା କଣ ନା ମୋତେ ଟିକେ ସାହାର୍ଯ୍ୟ କରନ୍ତୁ l
ବନ୍ଧୁ ତୁମେ ବିକାଶ ଓ ପ୍ରକାଶ ଗାଆଁ ବିଦ୍ୟାଳୟର ଗୋଟିଏ ଶ୍ରେଣୀରେ ପାଠ ପଢନ୍ତି । ପିଲାଟି ଦିନରୁ ଦୁଇ ଜଣଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଅଭେଦ୍ୟ ବନ୍ଧୁତ୍ବ। ସେମାନଙ୍କ ମିଳାମିଶା କୁ ଅନ୍ୟ ସାଙ୍ଗମାନେ ସହଜରେ ଗ୍ରହଣ କରିପାରନ୍ତି ନାହିଁ।ଏକତ୍ର ପାଠ ପଢିବା,ଖେଳିବା, ବୁଲିବା ସାଥି ହୋଇ ଖାଇବା ଏମାନଙ୍କର ନିତିଦିନିଆ କଥା। ବିକାଶ ବାପାଙ୍କର ଅଚଳାଚଳ ସମ୍ପତ୍ତି।
ବୁନ୍ଦାଏ ଲୁହ ହସ୍ପିଟାଲ ର ଲେବର୍ ରୁମ୍ ରେ ଗାୟତ୍ରୀ ଦେବୀ ପ୍ରସବ ବେଦନା ଭୋଗୁ ଛନ୍ତି। ବାହାରେ ସ୍ବାମୀ ଅଜୟ, ଶାଶୁ ଦାମିନୀ ଦେବୀ ଅପେକ୍ଷାରତ। ଆସନ୍ନ ପ୍ରସବା ବୋହୂ ର ମଙ୍ଗଳ କାମନା କରି ଦିଅଁ ଦେବତାଙ୍କୁ ହାତ ଯୋଡିବାରେ ବ୍ୟସ୍ତ। ଗାୟତ୍ରୀ ଦେବୀ ପ୍ରସବ ବେଦନା ରେ ଛଟପଟ ହୋଇ ମନେ ମନେ
ବୁନ୍ଦାଏ ଲୁହ “ଜୋତା ପିନ୍ଧିଲୁ କି ନାହିଁ ମ!!ଭାଷଣ କାଗଜଟା ମନେ କରି ବ୍ୟାଗରେ ରଖ।ଟେବୁଲ୍ ଉପରୁ ଗୋଲାପ ତୋଡା ଆଣେ ବୋଲି ରୋଜା ମ୍ୟାମ ନିଜ ଝିଅ ନିକିକୁ କହୁଥା’ନ୍ତି। ନିଜ ଛୋଟ ଝିଅକୁ ନେଇ ସ୍କୁଲ୍ ବାହାରୁ ବାହାରୁ ନିଜ ଘରେ କାମ କରୁଥିବା କାଞ୍ଚନର ବାର ବର୍ଷର ପୁଅକୁ ରୋଜା ମ୍ୟାମ କହିଲେ,”ବଜାର
ବୁନ୍ଦାଏ ଲୁହ ଆରେ ବାପରେ ପାଣି ମୁନ୍ଦେ ଦେଲୁ ,ଘଣ୍ଟାରେ କେତେ ଟା ବାଜିଲାଣି କି ? ଏତିକି କହି କହି ଦୁଆର ମୁହଁକୁ ବାହାରି ଆସିଲେ ରାମଚରଣ ବାବୁ ଅଦିନିଆ ମେଘ ପରି ଆଖିରେ ଲେଞ୍ଜରା ର ପହଳ।ଚଷମା ଟାକୁ ଗଞ୍ଜି ରେ ପୋଛିଦେଇ ପିନ୍ଧିଲେ ଦାଣ୍ଡ ଦୁଆରେ । ବିରକ୍ତ ହୋଇ ପୁଣି ଥରେ
ବୁନ୍ଦାଏ ଲୁହ ସାବିତ୍ରୀ ଦେବୀ ସକାଳୁ ସକାଳୁ ଅଗଣାରେ ବସି ନାତି ନାତୁଣୀଙ୍କୁ ଗୀତ ଶୁଣାଉ ଥାନ୍ତି। ପାଖରେ ବି ଶରତ ବସିଥାଏ । ସୁମନ ରୋଷେଇ ଘର ଭିତରୁ ତିନି କପ୍ ଚା ଧରି ଆସିଲା ସାବିତ୍ରୀ ଦେବୀ ଶରତ ଆଉ ନିଜ ପାଇଁ ,ସେ ବି ସେଠି ବସି ପଡ଼ିଲା, ଆଉ ପିଲାଙ୍କ ଉପରେ
ବୁନ୍ଦାଏ ଲୁହ ଅନ୍ଧୁଣୀ ମାଆଟିର ଏକମାତ୍ର ପୁତ୍ର ବ୍ୟତୀତ ସଂସାରରେ ଆଉ କେହି ନିଜର ନଥାଏ। ବୁଢ଼ୀ ପ୍ରତିଦିନ ପୁଅକୁ ବିଦ୍ୟାଳୟ କୁ ସାଥିରେ ଧରି ଯାଏ, ପୁଣି ପାଠ ପଢା ଶେଷ ହେଲେ ସାଥିରେ ଧରି ଘରକୁ ଫେରେ। ଦିନକର ଘଟଣା ବିଦ୍ୟାଳୟରୁ ଫେରିବା ଉତ୍ତାରୁ ପୁଅଟି ମାଆକୁ କହେ, କାଲିଠାରୁ ତୁ ଆଉ ମୋ
ଗଳ୍ପ- ବୁନ୍ଦାଏ ଲୁହ ରଘୁନାଥ ବାବୁ ଭାରି ଅହଙ୍କାରୀ ମଣିଷଟିଏ । ପାଖରେ ପୁଳାଏ ଟଙ୍କା ଅଛି ବୋଲି ଇନ୍ଦ୍ର ଚନ୍ଦ୍ର ମାନନ୍ତି ନାହିଁ । ଗରିବ ଲୋକଙ୍କୁ ପୋକମାଛି ଭଳି ବ୍ୟବହାର କରନ୍ତି । କାହାରିକୁ ବି ଖାତିରି ନାହିଁ । ବଡ଼ ଲୋକ ବୋଲି ଦେଖେଇ ହେବାକୁ ଭାରି ପସନ୍ଦ କରନ୍ତି । ବଡ଼
ବୁନ୍ଦାଏ ଲୁହ ଅକ୍କାନ୍ତ ଶ୍ରମର ଅନେକ ମାଇଲ ଖୁଣ୍ଟ ଅତିକ୍ରମ କରି ଶର୍ମିଷ୍ଠା ସ୍ଥାଣୁ ପାଲଟି ଗଲାଣି। ବାଲ୍ୟ ,କୈଶୋର, ଯୌବନ ଏସବୁ ଯାତନା ଭିତରେ କେତେବେଳେ ଅତିବାହିତ ହୋଇଗଲା ତା’ର ସଠିକ ସ୍ୱାଦ ଚାଖିବା ତା’ଲାଗି ସମ୍ଭବ ହେଲାନାହିଁ। ବିଧି ତା’ପାଇଁ ତିଆରିଥିବା ବିଧାନକୁ ଆକଣ୍ଠ ଗରଳ ପରି ପାନକରି ନୀଳକଣ୍ଠଙ୍କ ପରି ନିଜ କାୟାକୁ
#ସଜ_ସକାଳ “ମାମା ! ଆଉ ଟିକେ ଶୋଇବାକୁ ଦିଅ ନା,” କହି ମୁହଁ ଉପରେ କମ୍ବଳ ଘୋଡ଼େଇ ହେଇଗଲା ପରୀ । ମାମା ବ୍ୟସ୍ତ ହେଉ ଥାଆନ୍ତି, “୧୦ ଟା ରୁ ସ୍କୁଲ୍ ଆରମ୍ଭ, ଏବେ ଆସି ୯.୩୦ ବାଜିଲାଣି, ବାହାରିବୁ ଆଉ କେବେ ?” ପରୀ ସବୁଦିନ ଏମିତି କରେ, ଡେରିରେ ଉଠିବା ଯୋଗୁଁ
‘ସୂର୍ଯ୍ୟୋଦୟ ପାକ୍ଷିକ ଗଳ୍ପ ପ୍ରତିଯୋଗିତା’ ‘ସଜସକାଳ’ ମାଁ…. ମାଁ… ମାଁ ଲୋ, ଦେଖିଲୁ ମୁଁ କେମିତି ଦେଖା ଯାଉଛି??? ଜୋର୍ ରେ ସୌଭାଗ୍ଯ ଦେବୀଙ୍କୁ ହଲାଇ ଦେଲା ଲିଲି। ଝିଅ ର ଡାକରେ ଭାବନା ରାଜ୍ଯ ରେ ପୂର୍ଣ୍ଣଚ୍ଛେଦ ଟାଣି ପ୍ରକୃତିସ୍ଥ ହୋଇଗଲେ ସେ। ସମ୍ମୁଖ ରେ ପୋଲିସ୍ SI ପୋଷାକ ରେ ଲିଲିକୁ ଦେଖି
ସଜ ସକାଳ ରାତି ଦୁଇଟା ସେ ସେଇଠି ସେମିତି ପଡି ଚିତ୍କାର କରୁଥାଏ l ଆଖିରେ ଲୁହ ନୁହଁ ଲହୁ ର ଅଶ୍ରୁ l ରକ୍ତର ନାଲ ଛୁଟି ଚାଲୁଥାଏ, ତା ମୁଣ୍ଡରୁ,ତାର ଡେବିରି ଗୋଡ଼ରୁ l ଓଃ… କି ଯନ୍ତ୍ରଣା l ଏମିତିଆ ବି କଷ୍ଟ ହୁଏ କି? ମୃତ୍ୟୁ ହେଲେ ହଇଯାନ୍ତା!!!l ସକାଳ
ସଜ ସକାଳ ଆଜି ମୋର୍ନିଂ ୱର୍କ ରେ ଗଲାବେଳେ,ବାଟସାରା ଲୋକ ଟୁପୁରୁଟାପୁରୁ ହେଉଥାନ୍ତି। ଠାଏ ଠାଏ ଭିଡ଼ ଭିତରୁ ଭାସି ଆସୁଥିଲା “ସେ ଯୋଉ ସ୍ତ୍ରୀ ଲୋକଟା ନୁହେଁ”…..!!ମୁଁ ମନେ ମନେ ଭାବୁଥାଏ କିଏ ହେଇଥିବ ସେଇ ସ୍ତ୍ରୀ ଲୋକଟା।କିଛି ଦୂର ଆଗକୁ ଯାଇ ଦେଖେ ତ ଟ୍ରେନଲାଇନଟା ଲୁଚିଯାଇଛି ମେଞ୍ଚେ ଲୋକଙ୍କ ଭିଡ଼ରେ।ଲାଇନ ଲାଗିଛି କୋଉଠୁ
ସଜ ସକାଳ ଛୋଟ କୁଡିଆ ତା ସାଥେ ମାଟି କାନ୍ଥ ରେ ଲିପା ହୋଇଥାଏ ଭଳିକି ଭଳି ଚିତ୍ର l ଦେଖିଲେ ଜଣାପଡେ ଆଦିବାସୀ ଅଞ୍ଚଳ କିନ୍ତୁ ଦୁନିଆ ର ସବୁ ଶାନ୍ତି ବୋଧେ ପ୍ରକୃତି ସେଇଠି ଢାଳି ଦେଇଥିଲା l ସକାଳ ର ସିନ୍ଦୂର ଫଟା କିରଣ ଯେବେ କୁଡିଆ ର ଚତୁର୍ଦ୍ଦିଗ ରେ ପଡେ କାକର
ସଜ ସକାଳ କଟକର ସକାଳ ଯେ କେତେ ଚଳ ଚଞ୍ଚଳ ତାହା କାହାକୁ ବା ଜଣା ନାହିଁ!! ଯିଏ ଦେଖିଛି ସେ କହିବ ଲୋକଠୁ ନେଇ ଜନ୍ଦା ପିମ୍ପୁଡ଼ି ବି ଦଉଡୁଥା’ନ୍ତି ଅବିରତ, ରାତି ହେଲେ ଯାହା ଗୋଡ଼ ମୁଣ୍ଡକୁ ବିଶ୍ରାମ ଦିଅନ୍ତି।ହେଲେ ପଳାଶ ଦିନରାତି ସବୁବେଳେ ଚାହିଁ ରୁହେ, ସେ ବସେନି।କୋଉଠି ରାସ୍ତା କଡ଼ରେ ମଲା କୁକର