Poem
ALLUSIONS OF ANONYMITY #allusionseriespoem -15 We waste more times, Who we really are? Trying to get known the other being in depth, We ended up with many times in forgetting The reasons that are worth living for us. We criticize
Allusions of Enormity #allusionseriespoem -14 In this shining deep sea Alone with the sun that reflects, Allusions of Enormity which admires me At where everything is forgotten… Only the waves remind me What makes me perfect for you, I’m a
ALLUSION OF GUILTY… #allusionseriespoem -13 In each wrong step we afforded or when we could barely acts, There is always an allusions of guilt That insists on staying stubbornly which doesn’t want to leave, No matter how humbled you
କୁନି ଫୁଲ ମାନବ ରୂପରେ ଧରାପୃଷ୍ଟେ ଆଗମନ କୋମଳ ପିତୁଳା ସୁରମ୍ୟ ବଦନ ନିରୀହ ଚାହାଣୀ କୁନି ଓଠର ଗୁଞ୍ଜନ ସାର୍ଥକ କର ମାତୃତ୍ୱ ଜୀବନ….. ଶିଶୁ ହୋଇ ଆସ ହସ ହସ ମୁଖ ପ୍ରେମ ଆଉ ଅମାପ ଲୋଭ ର ଭଣ୍ଡାର ଛୋଟ ରୁ ବଡ ସଭିଙ୍କ ଆଦର ଶିଶୁ ରୂପେ ଆହା ସୁନ୍ଦର
ALLUSIONS OF ATTITUDE… #allusionseriespoem -12 Conquered material distributed by death, Legacies that stayed by those, Who has conquered them, Life memories remains same with time…. In time are diluted, relegated to oblivion Who once marked attitude in that moment… Some rely on
ALLUSION OF DARKNESS… #Allusionseriespoem-11 Alone in the night, looking up at the sky, No stars or moonlight there Everything was pitch black looked around, Nothing seems to be visible… As much as I looked the view my reached, As if my eyes
ALLUSION OF REALISM… (#Allusionseriespoem–10) What is real nowadays? Everything seems to be a mere appearance, In which I searched allusions, but not find the consistency What reality would bring… Ephemeral contacts between beings Based on virtual scenarios With different and special people,
ALLUSION OF CRAZINESS… ((#Allusionseriespoem-09) Maybe I have it, and it’s part of me Maybe it’s allusion of craziness For thinking like that, But I don’t want to lose it, not even a little, Because it would be losing part of me… Maybe
ALLUSIONS OF CONDEMNATION… (#Allusionseriespoem-08 What long will the sentence be? How long is the sentence time Applied for the crime of society where we live A mistake while living, as you learn as you grow Walking alone in the paths of life…
ଅପେକ୍ଷା ଅପେକ୍ଷା ର ଅନ୍ତ ହେବ କୀ ନହେବ ତାହା ଜଣା ନାହିଁ ମତେ ତଥାପି ରହିଛି ତୁମ ବାଟ ଚାହିଁ ଅମାନିଆ ମନ ସତେ ଦେଇଛ ଗଭୀର ଯନ୍ତ୍ରଣା ଯେ ମତେ ଉପଶମ ତାର ନାହିଁ ବିଦିର୍ଣ୍ଣ କରିଛ ଆତ୍ମାକୁ ମୋହର ନିଆଁ ରେ ଘିଅ କୁ ଢାଳି ଅପେକ୍ଷା ମୋହର ଅଶାନ୍ତ ସମୁଦ୍ର ଅନ୍ତ
ଏକତା ହିଁ ବଳ ଏକତା ହିଁ ବଳ ବାନ୍ଧିବାକୁ ଥଳ ଯୋଗାଏ ସାହସ ଶକ୍ତି ବିଶ୍ବାସ ରଜ୍ଜୁରେ ଅସୀମ ଧୈର୍ଯ୍ୟରେ ଭରି ଉତ୍ସାହ ଜାଗୃତି ଅସାଧ୍ୟକୁ ସାଧନ ସେଥିପାଇଁ ପରା ସର୍ବେ ହୋଇ ତୋରା ସମାଜ ହିତରେ ଧ୍ୟାନ ଶୁଭ ଫଳ ଲାଭ ନିତିଦିନ । ଅରି ଦର୍ପ ଚୂନା ଜାଗେ ସଦ୍ଭାବନା ତୋଳିଲେ ଏକତା
ଆତ୍ମା ନନ୍ଦିଘୋଷେ ଶ୍ରୀ ଜଗନ୍ନାଥ ଆତ୍ମା ନନ୍ଦିଘୋଷ ଅଦୃଶ୍ୟ ଅଟ ଇ ତହିଁ ବିଜେ ଜଗନ୍ନାଥ ଭାବର ଠାକୁର ଭକ୍ତିର ପରୀକ୍ଷା ନେଇଥାନ୍ତି ଅବିରତ। ଭାବ ର ରଜ୍ଜୁ ରେ ଭିଡି ଦ ଉଡ଼ି କୁ ଆତ୍ମା ରେ ଥାପି ବିଗ୍ରହ କାମନା ବାସନା ଏଡାଇ ଦୂରରେ ଭଜେ ତାଙ୍କୁ ଅହରହ। ଯେହୁ ଗୂଢ ଜ୍ଞାନୀ
ଉଠ ଉଠ ନୀଳମଣି ପ୍ରାଚୀ ଗଗନ ରେ ଉଦେ ହେଲେ ଦିନମଣି କାକ ପୀକ ରାବିଲେ ଣୀ ଉଠ ଉଠ ନୀଳମଣି ଉଠ ଉଠ ନୀଳମଣି,,,, ଝରି ରେ ରଖିଛି ସୁବାସିତ ଜଳ ଶ୍ରୀ ମୁଖ ଦେବି ପଖାଳି କ୍ଷୀର ସର ସଙ୍ଗେ ଖଣ୍ଡ ଶାକର କୁ ରଖିଛି ମୁଁ ସରପୁଳି ନିଧନ ସଙ୍ଖାଳି ମୋର ଗଳା
ପ୍ରକୃତି ଈଶ୍ବର ରଚିଲେ ଏ ସୁନ୍ଦର ଧରା ପ୍ରକୃତି ତାଙ୍କର ଦାନ ପ୍ରକୃତି ଆମର ଜୀବନର ଗାଥା ଆମ ପାଇଁ ବରଦାନ। ତା’ପାଣି ପବନ ଆମର ଜୀବନ ଫଳ ପୁଷ୍ପ ଶସ୍ଯ ପ୍ରାଣ ତାହାର ସୁରକ୍ଷା ଆମର କର୍ତ୍ତବ୍ଯ ତା’ବିନା ଆମେ ନିଷ୍ପ୍ରାଣ। ଅରଣ୍ଯ ବନାନୀ ପର୍ବତ ନିର୍ଝର ଶୋଭା ସତେ ଭରପୁର ବିହଙ୍ଗ କାକଳୀ ସୁମନ
କାଳିଆ ଭରଷା କେତେ ଡାକିବି ରେ ତୋତେ କହ କାଳିଆ, ଆରେ ନୀଳା ଚଳିଆ,ସଜ ଫୁଲ ରସିଆ ଶୁଣୁ ଯଦି ସବୁ କଥା ଥରେ ତୁ ଆ ।0 ତୋ ପାଦ ପଡ଼ିଲେ ଘର ପବିତ୍ର ହେବ, ତୁଳସୀ ଦୟଣା ସମ ଏଠି ଵାସିଵ, ନୁହେଁ ଏ ଶ୍ରୀମନ୍ଦିର, ଭଙ୍ଗା ମାଟି କୁଟୀର ଥରେ ବୁଲି
କାମନାର ବିନାଶରେ ଦୁଃଖର ବିନାଶ ସଂସାରରେ ମାୟା ବିସ୍ତାରିଛି କାୟା ସୁନ୍ଦର ଦିଶେ ସଭିଙ୍କୁ ପଡ଼ି ତା ପଛରେ ଜୀବନ କାଳରେ ଇଚ୍ଛାକରେ ପାଇବାକୁ। ଆଶାର ସେ ନଈ ବୈତରଣୀ ସେହି ପାରିହେବା କଷ୍ଟକର ପଶି ତା ଭିତରେ ପଡ଼ି ଭଉଁରୀରେ କରଇ ଖାଲି ଚିତ୍କାର। ଛଟପଟ ହୋଇ ଜୀବନ ତେଜଇ ହୋଇ ଅତ୍ୟନ୍ତ ବିକଳ ଉଦ୍ଧାରିବା
ସେ ତ ଭକତ ଭାବରେ ବନ୍ଧା ଭକ୍ତର ଭାବରେ ବନ୍ଧା ଯେ ଠାକୁରେ ଯୁଗେ ଯୁଗେ ପ୍ରମାଣିତ , ଦିଅନ୍ତି ଭକ୍ତରେ ସ୍ଥାନ ଅନ୍ତରରେ ଏକଥା ଜନ ବିଦିତ । ଭକ୍ତଗଣ ଭାବ ପ୍ରହଲ୍ଲାଦ ଧୃବ ସ୍ବୟଂ ସମର୍ପିତ ହୋଇ , ପ୍ରଭୂଙ୍କ ହୃଦରେ ସ୍ଥାନ ପାଇବାରେ ହୋଇଛନ୍ତି ମୃତ୍ଯୁଞ୍ଜୟୀ । ଆଉ ଜଣେ ଭକ୍ତ ବଳରାମ
ଝିଅ ଜନମ ପର ଘରକୁ ଅତି ସୁକୁମାରୀ ଦୁହିତା କୁମାରୀ ଦୁଇ କୁଳକୁ ସେ ହିତ କନ୍ୟାଦାନ ଅଟେ ସବୁଠାରୁ ପୁଣ୍ୟ ଭାଗ୍ୟବନ୍ତେ କନ୍ୟା ପ୍ରାପ୍ତ। ବାପ ଘରର ସେ କୁଳ ଚନ୍ଦ୍ରମା ଶାଶୁ ଘର କରେ ସ୍ବର୍ଗ ସମୟ ଆସିଲେ ପରଘର ଯାଏ ଭଲ ଶାଶୁଘର ଭାଗ୍ୟ। ଶିକ୍ଷା ଲାଭେ ଯୋଗ୍ୟା ହେଲେବି ଝିଅଟି ବିବାହ
ଅପରା଼ହ୍ନ ଅପରାହ୍ନ ତୁମେ ଦିବସ କାର୍ଯ୍ୟର ବେଳ ଲେଉଟାଣି ଦୃଶ୍ୟ ଅପରାହ୍ନ ତୁମେ ଯୌବନ ପର ଶିଥିଳ ଅବସ୍ଥା ବେଶ। ଅପରାହ୍ନ ତୁମେ ବିଷର୍ଣ୍ଣ ବିଷାଦ କର୍ମରେ ଅନାସକ୍ତ ତୁମେ ଅପରାହ୍ନ ଜୀବନ ଦର୍ଶନ ନିରୁତା ଗୂଢ ତତ୍ତ୍ବ। ଅପରାହ୍ନ ତୁମେ ଜାଗତିକ ସତ୍ୟ ମ ଉଳା ଖରାର ଛାଇ ଉଦ୍ଦୀପନା ହୀନ ଯୌବନ ପରେ ଥୁଣ୍ଟା
କବିତା ଗହନ ବନର ବହଳିଆ ଚାଷ ଉତୁରି ଆସିଲେ ଭାବ କଲମ ମୁନରେ ସାଦା କାଗଜରେ କବିତା ର ଆବିର୍ଭାବ। ଶବ୍ଦକୁ ଶବ୍ଦ ସହିତ ଯୋଡିବା କବି ସିଏ ପଟୁକାର କେତେ ପରକାରେ ସଯତନେ ଦିଏ ରୂପ ତାହାର ସାକାର। କବି ମନ ଗଢା ସୁକୁମାରୀ ଝିଅ ନାଁ ତା’ର ଅପରୂପା ଛନ୍ଦ ଅଳଙ୍କାର ଖଞ୍ଜି ତା