Odia Poem
ଶାନ୍ତି ମିଳୁ ଜୀବନେ ଶାନ୍ତି ଜୀବନରେ ନ ମିଳିଲା ଦିନେ ହେଲା ମୋ ସତୁରୀ ବର୍ଷ ଗୃହର ଜଞ୍ଜାଳେ ଘାଣ୍ଟି ହେଇ ଅଛି ଜୀବନେ ନାହିଁଁରେ ହର୍ଷ !! ଶାନ୍ତି ଜୀବନରେ………. ସବୁତ ଜାଣିଛୁ ତୁହିରେ କାଳିଆ କିଅବା କହିବି ମୁହିଁ ଏ ଜୀବନ ତୋର ଭାଗ୍ୟ ଲେଖିଅଛୁ କିଛି କହିବାର ନାହିଁ !!
କର୍ମ ଭୂଇଁ ଏହୁ କିପରି ଜୀବନ ଦେଲୁରେ ଠାକୁର ଜନ୍ମରୁ କଷ୍ଟକୁ ଭୋଗେ ଡାକେ ଦିବାରାତ୍ରୀ କାଳିଆ ତତେରେ ଯନ୍ତ୍ରଣା କିପରି ଲାଗେ। ଅତି କଷ୍ଟକର ହେଉଛି ଅସହ୍ୟ ଯନ୍ତ୍ରଣାରେ ମୁଁ ପୀଡିତ, ତଥାପି ନଜର ନପଡେ କାଳିଆ କରେ ତ୍ରାହି ତ୍ରାହି ଆର୍ତ୍ତ। କର୍ମ ଯାତନଟା ଜୀବନେ ଅସଲ ଆଉତ ସବୁ ନକଲ,
ସୁନ୍ଦରେ କି ଅଛି ଲାଭ ରୂପ ଅଛି ଗନ୍ଧ ନାହିଁ,ନାହିଁ ବାସ ତାର, କିଛି ମୂଲ୍ୟ ନାହି ତାର, ନାହିଁ ଟି ଆଦର। ବିଦ୍ୟା ନାହିଁ ଜ୍ଞାନ ନାହିଁ ନାହିଁ କର୍ମ ତାର, ନର ଜନ୍ମ ତାର ଅତି ହୁଏଟି ଅନ୍ଧାର।।୧। ପଲାସ ଫୁଲଟା ଦିଶେ ଅତି ହିଁ ସୁନ୍ଦର,
ବିଚ୍ଛିନ୍ନାଞ୍ଚଳ ଓଡ଼ିଆ ଜାଗ୍ରତ ହୁଅ ବିଚ୍ଛିନ୍ନ ଓଡ଼ିଆ ଅଟେ ସିଂହଭୂମି ଆମ ବଢ଼ିଆ ତ୍ୟାଗକରି ବନ୍ଧୁ ଅଛ ନିଶ୍ଚିନ୍ତେ ନାହିଁ ଟି ନଜର ଆମ ନିମନ୍ତେ କରି ଅଛ ଦୂର ଧ୍ୟାନକିଛି ନହିଁ ଭାଇ ଉତ୍କଳର !! ଓଡ଼ିଆ ଶିକ୍ଷକ ତିନିହେ ହଜାର ଦିଅନ୍ତି ଶିକ୍ଷା ସେ ମାତୃଭାଷାର ଦୁଇ ବର୍ଷ ହେଲା ଟଙ୍କା ପାଇନି
ଦେଖି ଲାଗେ ଖୁସି ନୁହେଁ ମୋର ଖୁସି ନିଜସ୍ଵ ପାଇଁରେ ଆନନ୍ଦ ବିଚ୍ଛିନ୍ନାଞ୍ଚଳ ଓଡ଼ିଆ ମୁଁ ଜଣେ ସମ୍ମାନ ପାଉଛି କରିଛି ଭିନ୍ନ ଉତ୍କଳ !! ଛାଡି ନାହିଁ ଏଠି ନିଜ ମାତୃଭାଷା ଭୁଲି ନାହିଁରେ ଉତ୍କଳ ରହି ପଛୁ ପରା ଭାଗ୍ୟ କୁ ଆଦରି ଯନ୍ତ୍ରଣା ସହି ସକଳ !! ଶିକ୍ଷା
ନାହଁ ମାତୃଭାଷା ଶିକ୍ଷା ଉତ୍କଳର ଭୂମି ବିଚ୍ଛିନ୍ନାଞ୍ଚଳ ରେ କାହିଁ ମାତୃଭାଷା ଶିକ୍ଷା। କାହିଁ ଓଡ଼ିଆ ଶିକ୍ଷକ, କାହିଁ ଓଡ଼ିଆ ବହିର ମୁଦ୍ରଣ। କାହିଁ ଓଡ଼ିଆ ଙ୍କ ମାନ ସମ୍ମାନ।ରୋଦନ କରୁଛି ଆର୍ତ୍ତନାଦେ ମାତୃଭାଷା ଶିକ୍ଷା ପାଇଁ, ଗୁହାରି କରୁଛି ଉତ୍କଳକୁ, ଗୁହାରି କରୁଛି କେନ୍ଦ୍ର ଶିକ୍ଷା ମନ୍ତ୍ରୀ ଧର୍ମେନ୍ଦ୍ର ପ୍ରଧାନ ଙ୍କୁ। ଉତ୍କଳର ସ୍ବାଭିମାନ କାହିଁ
ଜୀବନ ଜୀବନ ଟା ନୁହେଁ ଟୁକୁରା କାଗଜ ଅଶେଷ ପୃଷ୍ଠାର ଲିପି ଜୀବନଟା ନୁହେଁ କ୍ଷଣିକ ସପନ ମୁଦ୍ରିତ ଭରା ଆଖି। ଜୀବନଟା ନୁହେଁ ଅୟସର କ୍ଷେତ୍ର ଖାମଖିଆଲିଆ ଢଙ୍ଗ ଜୀବନଟା ନୁହେଁ ଚିର ଯୌବନ ଭରା ଲାଳିତ୍ୟର ରଙ୍ଗ। ଜୀବନଟା ନୁହେଁ ଖେଳଣା କଣ୍ଢେଇ କାହା ହାତେ କ୍ରୀଡନକ ନିଜ ସ୍ଵାଧୀନତା ଜାହିର୍ ପଣିଆ ଅଭିବ୍ୟକ୍ତି
କାହାକୁ ଚିହ୍ନିବା କେମିତି ଗାଈକୁ ଚିହ୍ନିବା ଦୁଧରୁ ମଣିଷ ଚିହ୍ନଟ ହୃଦରୁ ଫଳରୁ ଗଛକୁ ଚିହ୍ନିବା ଗୀତିକାର ଗୀତେ ଜାଣିବା। ଚନ୍ଦ୍ର ର ମଣ୍ଡଳେ ନକ୍ଷତ୍ର ମେଘ ଆଗମନ ସୂଚିତ। ଗାଁ ପରିମଳ ତୋଠରୁ ବନ୍ଧୁ ସୌଜନ୍ୟ ଓଠରୁ। ଘରର ଚିହ୍ନଟ ଏକତା ଜାତୀୟତା ଭାବ ମିତ୍ରତା। ଦେଶ ପ୍ରେମୀ ଭାବ ଉତ୍ସର୍ଗ ସନ୍ୟାସୀ ର ଚିହ୍ନ
ସାଧୁ ସାବଧାନ ସୁକୁଟି ମାଉସୀ ଆମ ଗାଁ ର ଚାରି ଖଣ୍ଡେ ନାଁ ଡ଼ାକ ତାହାର।। ଘର ସେ କରିଛି ମହଲ ପରି ରହିବାକୁ ତହିଁ ମାତର ଚାରି।। ବୁଢ଼ୀ ଘର ପଡ଼ି ରହିଛି ଫାଙ୍କା ଭଡ଼ା କମ ନିଏ ମାଉସୀ ଏକା।। ସହରୁ ଆସିଲେ ସୁର ମଉସା ଭଡ଼ା ଖୋଜୁଥିଲେ ସିଏ
ପ୍ରତୀକ୍ଷାର ତୀରେ ପ୍ରତୀକ୍ଷାର ତୀରେ ତୃଷିତ ଅନ୍ତରେ ହୃଦୟର ପାରାବାରେ, ଜଳୁଥାଏ ନିତି ଅନ୍ତର ଦୀପାଳି ପ୍ରଣୟର ଜ୍ୟୋତି ଧାରେ l ବେଦନାର ସ୍ପର୍ଶ କରେ ଉଦ୍ଜୀବିତ ବାସ୍ନାୟିତ ସ୍ମୁତିରାଜ୍ୟ, ପ୍ରୀତି ସମ୍ମୋହନେ ନିମଗ୍ନ ନିଶ୍ଚଳ କଳ୍ପନା ଭାବ ସାମ୍ରାଜ୍ୟ l ଭୂମିଠାରୁ ଭୂମା ପ୍ରଣୟ ନୀଳିମା ସ୍ନିଗ୍ଧ ଅନୁଭବ ଜାଗେ, ଦଗ୍ଧଭୂତ ସ୍ମୃତି ଜ୍ୟୋତ୍ସ୍ନା ଭିଜା
ପ୍ରଭାତରେ ମୋ ଆଧ୍ୟାତ୍ମିକ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ନିଶି ହେଲେ ଅନ୍ତ ପ୍ରାତ ହୁଏ ପ୍ରକଟ ବାଜେ ଶଙ୍ଖ ଘଣ୍ଟା ଖୋଲେ ମନ୍ଦିର ମଠ। ନିଦରୁ ଉଠି ମୁଁ ପ୍ରଣମି ପିତା ମାତେ ଗୁରୁ ପାଦ ସ୍ମରି ଭଣେ ଗୁରୁଙ୍କୁ ସତେ। ନିତ୍ୟ କର୍ମ ସାରି ତୋଳେ
ମନ ରହିଯାଏ ଲାଖି ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ସୃଷ୍ଟି କେତେ ଯେ ବିଚିତ୍ର ତାହାର କଳନା ନାହିଁ ଯେତେ ଦେଖୁଥିଲେ ସେ ରୂପ ମାଧୁରୀ ମନ ଜମା ପୁରେ ନାହିଁ l କେତେ କଣ ସବୁ ସୃଷ୍ଟି କରିଛନ୍ତି ଏ ସାରା ସଂସାର ପାଇଁ ଗଢିଛନ୍ତି ପୁଣି କେତେ ନଈ, ନାଳ ଆମରି ସୁବିଧା ପାଇଁ l ମଣିଷ ବୁଦ୍ଧିକୁ
ପୋକରା ଡାଳ ମୋ ଉପରେ ନାଚିଲ, କୁଦିଲ, ଡିଆଁ ଡେଇଁ ବି କଲ ମାଙ୍କଡ଼ ଠାରୁ ଫାଜିଲ ଷୋହଳ ବୟସୀ ଝିଅ ଦୋଳି ଖେଲିଲ, ଗୀତ ବି ଗାଇଲ l ମୁଁ ରାଗ ଶୁଝେଇବି କହ କାହା ଉପରେ? ଝଡ଼ ଧକ୍କା ଦେବା ଆଗରୁ ଉପଦ୍ରଵ ସବୁ ନିଦେଇ ଗଲେ ମୁଁ ମିଶିଗଲି ମାଟି ଉପରେ
ସୀତା ଠାବ ଅଞ୍ଜନା ନନ୍ଦନ ହନୁ ଚିନ୍ତା ମଗ୍ନ ହୋଇକି ଶିଂଶପା ବୃକ୍ଷେ ବସିଲେ କପି ରୁପ ଧରିକି ନିରେଖି ନିରେଖି ଦେଖି ଭାବୁଥିଲେ ବସିକି ସନ୍ଦେହ ମୋଚନ ହେବ ପ୍ରତୀକ୍ଷାର ଅନ୍ତେକି | ଏସନେ ତ୍ରିଜଟା ଆସି କହୁଛନ୍ତି ସତୀକି ଅଶୋକ ଉଷା କରିବ ଚାଲ ନିର୍ଝରିଣୀକି ତଟିନୀ ତଟକୁ ଚାଲି ସଖି ହାତ ଧରିକି
ତୁମ୍ଭ ପଦେ ରହୁ ମତି ପ୍ରଭୁ ହେ ତୁମ୍ଭେ ତ ଜଗତ ପତି ପ୍ରଭୁ ହେ ତୁମ୍ଭେ ତ ଜଗତ ପତି ତୁମ୍ଭରି ଆଜ୍ଞା ରେ ରବି ଶଶି ତାରା ଉଇଁ ଥାନ୍ତି ନିତି ନିତି। ପ୍ରଭୁ ହେ ତୁମ୍ଭେ ତ,,,,,,, ତୁମ୍ଭେ ତ ଦେଇଛ ହଲଦିବସନ୍ତ ଆଖି ରେ କଜଳ ଗାର ଗୁଣ୍ଡୁଚି
ଅହଙ୍କାର ସବୁଠାରୁ ନିଚ୍ଚ ଭାବନା ଯେ ଅଟେ ମଣିଷର ଅହଙ୍କାର ବସା ବାନ୍ଧେ ଯଦି ଜୀବନରେ ଆସି କରେ ସବୁ ଛାରଖାର ଅହଙ୍କାର ଟିକୁ ନାଶିବାକୁ ହେଲେ ଆବଶ୍ଯକ ଯେ ସଂସ୍କାର ଦୟା ଧର୍ମ କ୍ଷମା ହୃଦେ ଭରା ସଦା ସଂସ୍କାର ଯେ ମଣିଷର ମାନ,ଅଭିମାନ, ହିଂସା-ଦ୍ବେଷ, କାମ, ଲୋଭ, ଅଟେ ଅହଙ୍କାର ହୃଦୟେ
ଘଟେ ଘଟେ ନାରାୟଣ ଶ୍ରୀଯୁକ୍ତ ଅଜିତ କୁମାର ରାଉତ ନୁହେଁ କେହୁ ଜଣେ ସହିବା ପଣରେ ସହିବାରେ ଦୀନବନ୍ଧୁ ନାମ ଦୟାନିଧି ଜଗତେ ବିଦିତ ଭକ୍ତ ଧ୍ୟାନେ କୃପାସିନ୍ଧୁ !! ନୁହେଁ କେହୁ ଜଣେ…………. ମର୍ତ୍ତ୍ୟବାସୀଙ୍କର ଆରାଧ୍ୟ ଦେବତା ଦିଶୁ ଥାଉ ନେତ୍ରେ ତାଙ୍କ, ନୀଳା ଶ୍ରୀକ୍ଷେତ୍ରରେ ଭକ୍ତହେ ଦେଖନ୍ତି ଦୂର କରୁ ପାପ
ଘନ ଅନ୍ଧକାରେ ତୁମେ ଚାନ୍ଦ ଛୁଇଁଲେ ତଵ ପାଦ,କଟେ ସର୍ବ ବିପଦ ଜାଣେ ମୁଁ ଆହେ ଆଦିକନ୍ଦ, ସବୁରି ଭଲ ମନ୍ଦ,ଜାଣ ତୁମେ ଗୋବିନ୍ଦ କେହି ନ ଜାଣେ ତୁମ ଛନ୍ଦ, ହେ ରାଧା ଗୋବିନ୍ଦ,ହେ ରାଧା ଗୋବିନ୍ଦ, ଘନ ଅନ୍ଧକାରେ ତୁମେ ଚାନ୍ଦ।1 ସର୍ବ ଘଟରେ ବସ ଆହେ ନାରାୟଣ, ଆଦି ଅନାଦି ଦେଵ
ଜଳ ଜଳ ନୀର ବାରି ଜୀବନ ସବୁ ଗୋଟିଏ ସତ ଦୁଇଟି ଗ୍ୟାସୀୟ କଣିକା ମିଶି ହୁଅଇ ଯାତ ପୁଣି ଦୁଇଭାଗ ଉଦ୍ଜାନ ଭାଗେ ଅମଳଜାନ ଏକତ୍ର ହୁଅନ୍ତି ଧରାରେ ଅନ୍ୟ ନାମ ଜୀବନ ଯାବତ ଦରବ ମହୀରେ ଦେଇଅଛି ଦଇବ ଅତି ଅନୁପମ ଗୁଣ ତା ଅବା କିଏ କହିବ ସରିତ
ଜଳ ହିଁ ଜୀବନ ଜଳ ବିନା ହତ ଏ ସାରା ଜଗତ ଜଳ ହିଁ ଜୀବନ ଆମ ସେହି ଜଳ ପାଇଁ ଜୀଵନ ମିଳଇ ଜଳ କେତେ ଯେ ମହିମ….୦ ନର, ପଶୁ, ପକ୍ଷୀ ଜଳ ପାଇଁ ସୁଖୀ କୀଟ, ତରୁଲତା ମାନେ ହୁଅନ୍ତି ଅଲ୍ଲାଦ ଦୂରରେ ପ୍ରମାଦ ଜୀବନ ପାଇ ସେମାନେ ଅପବ୍ୟବହାର