_*ମଧୁସୂଦନ* ମନୋନେଟ_ଶୈଳୀ ଲେଖିବାର ପ୍ରଥମ ଚେଷ୍ଟା କାହିଁ ଚାଲିଗଲ କୃଷ୍ଣ ଶିରୀକ୍ଷେତ୍ର ଧାମେ ରାଧାରାଣୀ ନିତି ଝୁରି ମରୁଛି ତା ମନେ ସତେକି ଆସିବ କାହ୍ନୁ ଶ୍ରୀକ୍ଷେତ୍ର ଧାମରୁ ଆଶା ବାନ୍ଧି ବସେ ରାଧା ଭୁଲେନି ମନରୁ ବୁଝିଲାନି କେମିତି ସେ ଏଡ଼େ ନିରିଦୟ କିପରି ହେଲା ତା ହୃଦୟ ପାଷାଣ ପ୍ରାୟ ? ଭୁଲିଗଲା ମା’ କୋଳ
*ଉପହାର* ———– ତୁମ ପାଇଁ ମନେ ମୋର ଅନେକ ଆଦର ତୁମେ ମୋର ତ୍ରାଣକର୍ତ୍ତା ପରମ ଈଶ୍ୱର। ତୁମ ପାଦେ ବନ୍ଧା ପଡ଼ିଅଛି ମୋ ଅନ୍ତର ତୁମେ ଅଟ ଅଧୀଶ୍ଵର ସମଗ୍ର ଧରାର। ତୁମ ବିନା ଇଙ୍ଗିତରେ ନହଲେ ପତର କଳିବାକୁ ସାଧ୍ୟ ନାହିଁ ମୁଁ ଛାର କିଙ୍କର। ଯଉବନେ ପ୍ରିୟା ପାଖେ ବ୍ୟକ୍ତକଲି ପ୍ରେମ ପ୍ରୀତି ବଦଳରେ
ବାତ୍ସଲ୍ୟ ମୟୀ ମା ମୋର (ମନୋନେଟ ଶୈଳୀ) ଆସିଥିଲି ମୁଁ ଅଜାଣତେ ଏହି ପୃଥିବୀକୁ ହାତେ ଲମ୍ବା ଦେହରେ ଉଜ୍ଜ୍ୱଳ କରି ଘରକୁ ତା’କୁ ପ୍ରସୂତି ବେଦନା ର ଉପହାର ଦେଇ ଜନ୍ମିଥିଲି ସଂସାରରେ କିଛି ସୁକର୍ମ ପାଇଁ ଡେରାସର-ମନ୍ଦିର-ମସଜିଦ-ଗୁରୁଦ୍ୱାର-ଗୀର୍ଜା ସବୁଠାରେ କରିଛି ସେ ମୋ ପାଇଁ ପୂଜା।। ବିନିଦ୍ର ରଜନୀ କାଟିଛି ସେ ଏନ୍ତୁଡ଼ି ଘରେ ଅଳି
*ବସୁନ୍ଧରା( ମନୋନେଟ ଶୈଳୀ)* ଅଟ ତୁମେ ଆଦ୍ୟା, ଯୋଗାସୀନା ଯୋଗମାୟା କୃଷି ଆଉ କର୍ଷଣ ର ଧେନୁ କମନୀୟା ଗ୍ରୀକ ସଭ୍ୟତାରେ ଉର୍ଜା ପିଣ୍ଡ ଦିମେତାର ବେବିଲୋନ ର ବନ୍ଦନୀୟା ମେଜ ମଦର ତୁମେତ ପଞ୍ଜାବ କୃଷକର ସୁନାଝିଅ ସୃଜନ ର ସ୍ବପ୍ନ ନେଇ ରଜସ୍ଵଳା ହୁଅ।। ବ୍ରିଟେନ ର ତୁମେ ପୂଜ୍ୟା ଜନ୍ମଦାତ୍ରୀ ‘ଦନ୍’ ଜର୍ମାନର ଭୂମିମାତା
*ପ୍ରାଣଦାତା ବାପା ମୋହର* (ମନୋନେଟ ଶୈଳୀ) ତୁମର ଘନଘୋର ଗର୍ଜନ-ତର୍ଜନ ରେ ପ୍ରୀତି ପ୍ରତ୍ୟୟ ଓ ଆଶିଷର ବାରି ଝରେ ଅସହ୍ୟ ଝାଞ୍ଜିବହେ ତୁମ ନିରବତାରେ ହରା ଭରା ପାରିବାରିକ ଚୌହଦୀରେ ତୁମ ଲାଗି ହୃଦୟ ମୋ ପରିବ୍ୟାପ୍ତ ହୁଏ ମଣିଷ ପଣିଆ ମସ୍ତି ଜାଗେ ମୋ ହୃଦୟେ ।। ଶିଖାଇଛ ମୋତେ ଏକା ଚାଲିବାର କଥା ମୋ
*ଲେଖକ* ପ୍ରକୃତିର ଉପାସକ ମାନବ ସେବକ ଭଲମନ୍ଦ କଥା ଯିଏ କରଇ ପରଖ।। ସମାଜ ସଂସ୍କାର କରେ ଜାତିପ୍ରାଣ ଗଢ଼େ ଉପଦେଶ ଛଳେ ଅନ୍ଧ ବିଶ୍ୱାସ କୁ ତଡେ।। ଦୁଃଖ ଦୂର କରି ମନୋ ବଳ କୁ ବଢାଏ ଭାଙ୍ଗି ନପଡ଼ି ଧଇର୍ଯ୍ୟ ଧରିବାକୁ କହେ।। ଅବାଟରେ ଗଲେ ବାଟ ଦିଅଇ ଦେଖାଇ ଭଲପାଇ ଆପଣାର କର ବୋଲି
*ଘାସଫୁଲ* ଇନ୍ଦ୍ର ପୁରେ ସେ ନୁହଁଇ କାନ୍ତ ପାରିଜାତ ନୁହେଁ ସେ ପୁଣି ମର୍ତ୍ତ୍ୟର କାସାର ଶ୍ରୀବାସ। ଦେହେ ତା ନାହିଁ ବଣର ମଲ୍ଲୀଫୁଲ ବାସ ପ୍ରଜାପତି ମାନମୋହେ ତାର ଖିଲି ହସ। ଗୋଲାପ ପରି ମଞ୍ଜୁଳ ତା ରୂପ ନୁହଁଇ ତଥାପି ତା ଆକର୍ଷଣେ ଭ୍ରମର ଆସଇ। ପଳାଶ ପରିକା ତନୁ ବଡ଼ ନୁହେଁ ତା’ର ଫୁଟିଥାଏ