FIND ME IN THIS LOVE POEM When did we meet you and I? Was it when the full moon, earth’s blessings, the sun’s intimacy, the scented ocean breeze and the breath of light opened their hearts? It was when, everywhere in
A SOLDIER’S VOICE NOBODY HEARS Three sides, many sides, define a war, Knife blades, automated greed and hate, You-enemy, me-liberator, money-greed disposable corpses hidden outside cemeteries, hearts of invisible iron, evil wills. Masked sides, words stitched with poison territories without borders
JESUS AND THE STREET PEOPLE About twenty days ago I met an angel in the park, holding a basket full of love. Love spilling over the streets love lighting the park, the benches, the trees the paving stones exhausted by pain people’s
ବସୁନ୍ଧରାର ସ୍ବର କେବେ ତୁମେ ଶୁଣିଛ ବାଡ ଏ ପାଖରେ ଥାଇ ସେ ବସୁନ୍ଧରାର ସ୍ବର! ହଁ, ସେ ବସୁନ୍ଧରାର କେବେ ଶୁଣିଛ ତା’ ଚିତ୍କାର ଋଷିଆ ୟୁକ୍ରେନ ସମରେ ବୁଭୁକ୍ଷୁ ଜାତିର ପ୍ରଳାପ! ଶରଣାର୍ଥୀଙ୍କ ବିଳାପ? ତୁମେ ଯେ ନବବର୍ଷ ବିଗୁଲରେ ମାତାଲ ମଦିରା-ସରରେ ଜଳକ୍ରୀଡାରେ ଲିପ୍ତ। କେବେ ଶୁଣିଛ ସେ ବସୁନ୍ଧରାର ସ୍ବର ଶ୍ରୀଲଙ୍କାର ନବାଗତ
ବସୁନ୍ଧରାର ସ୍ଵର ରେ ମଣିଷ ! କେତେ ଦିନ ଆଉ ମୋ ଛାତିକୁ ରାମ୍ପୁଡ଼ି ବିଦାଡ଼ି କୋଠା ତୋଳିବୁ କେତେ ଦିନ ମୋ ଅନ୍ତରକୁ ଚିରି ଖଣି ଖୋଳିବୁ ଥରେ ତ ଦେଖେ ମୋ ବେଦନା ରେ ମଣିଷ ! ମୁଁ ଜାଣେ ତୁ ମୋତେ ମାଆ ବୋଲି ଭାବୁ ତେବେ କାହିଁକି ଏତେ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଦେଉ ମୋ
ବସୁନ୍ଧରାର ସ୍ୱର କଇଁ କଇଁ ହୋଇ କାନ୍ଦେ ବସୁନ୍ଧରା ଶୁଣି ପାରୁଛକି ସ୍ୱର ଦାରୁଣ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଅସହ୍ୟ ହେଲାଣି ଶୁଭେ କରୁଣ ଚିତ୍କାର ବିକଳେ ବୋଲଇ ଜାଗ ମୋ ସନ୍ତାନ ମୁଁ ପରା ତୁମରି ମାଆ କେତେ ବା ସହିବି ଜଳି ଜଳି ସରେ କେବେ କହିବରେ ଆହା ଶିକ୍ଷା ସାଥେ ମିଥ୍ୟା ପ୍ରଗତି କରୁଛ ପିଟି ମଥାରେ
ବସୁନ୍ଧରା ର ସ୍ବର ମାଆ ବସୁନ୍ଧରା ଲୁହ ଗଡାଉଛି ମଣିଷ ସମାଜ ପାଇଁ ଦାରୁଣ ଦୁଃଖରେ ହୁଏ ଛଟପଟ ମଣିଷ ତ ବୁଝୁନାହିଁ ।। ପରିବେଶ ଅଟେ ଆମରି ଜୀବନ ସେ ତ ଅମୂଲ୍ଯର ନିଧି ସୁସ୍ଥ ଜୀବନ ର ମୂଳାଧାର ଅଟେ ଗଛ ଅଟେ ମହୋଷଧି ।। ସୁସ୍ଥ ବାତାବରଣ ଚାହୁଁଛ ଯଦି ମହାଦ୍ରୁମ କାଟ ନାହିଁ
ବସୁନ୍ଧରାର ସ୍ୱର ହେ ମଣିଷ ଜାତି ଶୁଣ କାନ ପାତି ଦିବାସ୍ଵପ୍ନ ଦେଖି ଭାବନାହିଁ ରାତି, ମୋର କ୍ଷତି ସହ ତୋ ବିନାଶ ଯୋଡା କି ପାଇଁ କରୁଛୁ ନିଜର ତୁ କ୍ଷତି? କର୍ତ୍ତନ କରୁଛୁ ସବୁଜ ବନାନୀ ଜନସଂଖ୍ୟା ବିସ୍ଫୋରଣ କରୁଣ କାହାଣୀ ବା ପା ମା(ବାୟୁ ପାଣି ମାଟି) ଆଜି ପ୍ରଦୂଷିତ କରୁ ନିଜ ମୃତ୍ୟୁ
ଶୀର୍ଷକ – ବସୁନ୍ଧରାର ସ୍ୱର କିଏ ଦେଇଥିଲା ନା ଦେଇପାରେ..? ମାଟିରେ ଚାଲିବାକୁ, ପବନକୁ ଛୁଇଁବାକୁ, ସୂର୍ଯ୍ୟକୁ ଅନେଇବାକୁ, ପାଣିକୁ ପିଇବାକୁ ଆଉ ଜହ୍ନକୁ ଭଲ ପାଇବାକୁ ଅଧିକାର..? କିଏ ଦେଇଥିଲା ନା ଦେଇପାରେ..? ଦେଖ.. ତୁମ ଝରକା ସେପାଖେ ସମ୍ପର୍କମାନଙ୍କର ଗାଢ ନୀରବତା, ଗମ୍ଭୀର ନିର୍ଜନତା.. ହେଇ ଦେଖ.. ମେଘ ମେଦୁର ଆକାଶ, ସନ୍ ସନ୍ ବହୁଥିବା
ସପ୍ତସ୍ୱରରେ ଜୀବନ ଶୋକର ସାଗରେ ଉବୁଟୁବୁ ବେଳେ କେହି ନ ହୋଇଲେ ସାହା ସେହି ସମୟରେ ସଙ୍ଗୀତ କେବଳ ଥାଏ ଏକମାତ୍ର ରାହା । ବେଳେବେଳେ ଆତ୍ମା ହୃଦୟ ପାଇଁକି ହୁଅଇ ଲୋଡା ସଙ୍ଗୀତ ସୁପ୍ତ ସପ୍ତପ୍ରାଣେ ଶକ୍ତିକୁ ସଞ୍ଚାରୀ କରଇ ସେ ଜାଗ୍ରତ । ରଣକ୍ଷେତ୍ରେ ଯେବେ ଲଢିବାକୁ ହୁଏ ପ୍ରଥମେ ଥାଏ ସଙ୍ଗୀତ ସେଇ ସଙ୍ଗୀତର
ହୃଦୟର ଗୀତି °°°°°°°°°°°°°°°° ହୃଦୟର କଥା ଦିଏ ମନେ ବ୍ୟଥା, କହିଦେଲେ ଖୋଲି ନଇଁଯାଏ ମଥା।। ଲିଭିନି ଏ ଯାଏଁ ସେ ଅଭୁଲା ସ୍ମୃତି, ଆଜିବି ହୃଦରେ ରଖିଛି ସାଇତି।। ହୃଦୟ ଭିତରେ ଯନ୍ତ୍ରଣାର ଧ୍ବନି, ଦେଇଥାଏ ସତେ କେତେ ଚେତାବନୀ।। ଯନ୍ତ୍ରଣା ଦେଇଯାଏ କେତେ ଯେ ଶିକ୍ଷା, ସମୟ ସ୍ରୋତେ ମୁଁ ନିଏ ନୂଆ ଦିକ୍ଷା।। ହୃଦୟର
ସାଧାରଣତନ୍ତ୍ର ଦିବସ **************** ସ୍ୱାଧୀନତା ପରେ ଭାରତବାସୀ ଯେ ଚାହିଁଲେ କିଛି ନୂତନ, ହରଷ ଚିତ୍ତରେ ଭାରତ ଗଢ଼ିଲା ଗଣତନ୍ତ୍ର ର ଶାସନ। ଜାନୁଆରୀ ମାସ ଛବିଶି ତାରିଖ ସ୍ମରଣୀୟ ଏହି ଦିନ, ସମ୍ବିଧାନ ଆମ କାର୍ଯ୍ୟକାରୀ ହେଲା ଏହି ଦିବସ ରେ ଜାଣ। ଆମ୍ବେଦକର ଙ୍କ ଚେଷ୍ଟା ରେ ପ୍ରତିଷ୍ଠା ହୋଇଲା ଯେ ସମ୍ବିଧାନ, ଧର୍ମ, ବର୍ଣ୍ଣ,
ସରସ୍ୱତୀ ଜଣାଣ ନମସ୍ତେ ନମସ୍ତେ ବାଣୀ ବିଦ୍ୟା ପ୍ରଦାୟିନୀ, ନମସ୍ତେ ନମସ୍ତେ ଦେବୀ ଅଭୟା କଲ୍ୟାଣି।। ସୁଦୟା ବହିଲେ ମୂର୍ଖେ ଦେଉ ବ୍ରହ୍ମଜ୍ଞାନ, ମୁକ କୁ କରୁ ବାଚାଳ ମୁଖରୀ ତୋ’ ନାମ।। ଅନାହତ ସୂତ୍ରେ ଗଣ୍ଠି ଫିଟାଉ ତୁ’ ହେଳେ, କାଳିଦାସ ଇତିବୃତ୍ତ କୀର୍ତ୍ତି ମହୀତଳେ।। ଦେଲୁ ଅଯାଚିତ ଭାବେ କବିତ୍ୱର ବର, ଗଣ୍ଡମୁର୍ଖ ପାଲଟିଲେ ପଣ୍ଡିତ
ବାକ୍ୟ ଦେବୀ ସରସ୍ଵତୀ _________________ ଶ୍ୱେତ ପଦ୍ମାସନା ସୁରମ୍ୟ ଆନନା ବାକ୍ୟ ଦେବୀ ସରସ୍ଵତୀ, ହଂସବାହିନୀ ହେ ବୀଣାବାଦିନୀ ତୁମ ପାଦେ ମୋ ପ୍ରଣତି ।। ତୁମ ଦୟାବଳେ ଅଧମ ମୂରୁଖ ପାଇଥାଏ ହିତ ଜ୍ଞାନ, ତୁମରି ବୀଣା ଝଙ୍କାରେ ପାଇଥାଏ ଜଡ ଜଗତ ଚେତନ ।। ଧବଳ ବସନେ ତୁମେ ସୁଶୋଭିତା କୁଞ୍ଚିତ କୃଷ୍ଣ କୁନ୍ତଳ, ଗଳାରେ
ଭିନ୍ନ ପରିଭାଷା ତୁମେ କହିଲ ହୃତପିଣ୍ଡ ତାକୁ ମୁଁ କହିଲି ନାଇଁ ନାଇଁ, ହୃଦୟ ତୁମେ କହିଲ ଧକ୍ ଧକ କରେ ମୁଁ କହିଲି ଶବ୍ଦ ତାର ପ୍ରୀତିମୟ । ତୁମେ କହିଲ ସେ ଅଙ୍ଗଟିଏ ମୁଁ କହିଲି ନାଇଁ ନାଇଁ , ଜୀବନ ତୁମେ କହିଲ ରକ୍ତ ବାଣ୍ଟେ ସେ ମୁଁ କହିଲି ନାଇଁ ନାଇଁ, ସପନ।
ନିହାଣ ମୁନରେ ପଥର °°°°°°°°°°°°°°°°°° ଓଡ଼ିଆ ପୁଅ ମୁଁ ଓଡ଼ିଆ ରକ୍ତରେ ପଥରରେ ଲେଖେ ଗୀତି କଙ୍କାଳ ସମ ପଡ଼ି ନରହେ ମୁଁ ମନେ ନଥାଏ ମୋ ଭୀତି,,,, ପଥର ଖୋଳି ଝରାନ୍ତି ତ ପାଣି ମୁଁ ଝରାଏ ଏଠି ସ୍ମୃତି ନିଷ୍ଠୁର କ୍ରୁର ଇତିହାସ ଦେଖି ରକ୍ତ ତୁମ ଯିବ ତାତି,,,, ପଥରରେ ପଦ୍ମ ସଦୃଶ ଏ
କଳା ସଂସ୍କୃତିର ବିନ୍ଧାଣି ******************* କିଏ ସେ ଗଢିଛି ଚିତ୍ର ଚରିତ୍ରକୁ ପଥରେ ଲଗେଇ ଛଣି ହାତର ଯାଦୁରେ ଝଟକେ ସଂସ୍କୃତି କଳା ସ୍ଥାପତ୍ୟର ବିନ୍ଧାଣି ll ମନ୍ଦିର ଦୁର୍ଗରେ ଅଙ୍କିତ ନର୍ତ୍ତକୀ ହସ୍ତି ମୂର୍ତ୍ତି ପ୍ରୀତି ଚିତ୍ର ଯିଏ ଦେଖୁଥାଇ ଆଖିରେ ଲାଖଇ ସୃଷ୍ଟି ଏହା ଏକ ବିଚିତ୍ର ll ଇତିହାସରସେ ଅକ୍ଷୁନ୍ନ ପୃଷ୍ଠାରେ ଜୀବନ୍ତ ଏ
ହେ ଶିଳ୍ପୀ *************************** ତୁମେ ଆଙ୍କିପାର ଶିଳାପଦ୍ମ ସମ କୃତି ଦେଇ ତୁମ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଅନୁଭୂତି, ତୁମେ ହିଁ’ ଲେଖିପାର ଅବ୍ୟକ୍ତ ବକ୍ତବ୍ୟକୁ ଚିରିଦେଇ ପାଷାଣର ଛାତି।। ଅସରନ୍ତି ଭାବନାର ଅବଗାହନରେ ଦେଇ ତୁମ ଶ୍ରମ ସାର୍ଥକତା, ତୋଳିଅଛ ବୈଜୟନ୍ତିପୁର ସମକୃତି ଉଚ୍ଚ କରି ମାତୃଭୂମି ମଥା।। ଲେଖିଅଛ ତୁମେ ପୁଣି ପ୍ରସ୍ତରେ ପ୍ର-ସ୍ତରେ ପ୍ରତିପଦ ଯୌବନାର ଛବି,
ମୂର୍ତ୍ତି କହେ କଥା °°°°°°°°°°°°°°°°° ପାଷାଣ ସତେକି ଜୀବନ ପାଇଛି ହାତୁଡିର ସ୍ପର୍ଶ ପାଇ, ଇତିହାସ ଆଜି ଅଲୋଡା ହୋଇଛି ସମୟ ସାଥିରେ ଯାଇ।। ପଥର ଖୋଦିତ ଭଗ୍ନ ଶିଳା ଖଣ୍ଡ ଗାଏ ସଂସ୍କୃତିର ଗାଥା, ନିହାଣ ମୁନରେ ଅପୂର୍ବ କୀରତି ଦେଖି ବୁଝି ହୁଏ କଥା।। କଳା କୃତି ଆଜି ବିଶ୍ବ ଦରବାରେ ଗୌରବ ଗାଥା ଗାଉଛି,
ମଉନ ମୂର୍ତ୍ତି ମଉନ ମୂର୍ତ୍ତି ଅକୁହା କାହାଣୀ ବୁଝୁଅଛି ଅବା କିଏ ସମସ୍ତଂକ ମନେ ହରସ ଭରେ ଯେ ସେ ନିଜେ ଦୁଃଖରେ ଥାଏ କାହିଁ କେତେ କାଳୁ ଗଢା ସେ ହୋଇଛି ଜୀବନ୍ତ ପରି ତା ରୂପ ସମସ୍ତଂକ ମୁଖେ ହସ କୁ ଫୁଟେଇ ନିଜେ ପାଉଥାଏ ଦୁଃଖ ଇତିହାସେ ଦିନେ ପଢ଼ିଥିଲି ତାକୁ ଦେଖିଥିଲି ଖଣ୍ଡଗିରି