March 28, 2024
11 11 11 AM
*ମାନବିକତା ବନାମ ସ୍ୱାର୍ଥପରତା –ରିଙ୍କୁ ମେହେର*
*ସହର ସୁନ୍ଦରୀ କ’ଣ ଗାଁ ର ମହକ ବୁଝି ପାରିବ–ଟିଲି ମଲ୍ଲିକ*
ବାପାମାଆ ମାନେ ଏବେ କୁଆଡେ ଭାରି ଅଦରକାରୀ–ବାଦଲ ପଲେଇ
*ଗାଁ ର ପାଣି ପବନ, ଉଚ୍ଚ ଶିକ୍ଷିତ ବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କ ଲାଗି ଲାଞ୍ଛନା-ସୋନାଲି ନାୟକ*
“ଉଷ୍ଣ ଅପରାହ୍ନ” ଆଜିର ସମାଜକୁ ଏକ ଶକ୍ତ ଚାବୁକ- ଝୁନୁ ଦାସ
ଆଧୁନିକତାର ଅନ୍ଧ ପୁଟୁଳି-ପୂଜାରାଣୀ ଦାସ
ସମୟର ମୂଲ୍ୟ ମାନବର ମାନବିକତା ଓ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ -ଅରୁଣ ଡାକୁଆ
*’ମୃତ୍ୟୁ ସର୍ବଗ୍ରାସୀ’ ଏକ ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର ଉପସ୍ଥାପନା- ଶାଶ୍ଵତୀ ନନ୍ଦ*
“ଉଷ୍ଣ ଅପରାହ୍ନ” ଏକ ଆକଳନ- ତୃପ୍ତିମୟୀ ରାଉଳ
ସମ୍ପର୍କର ମାନେ(ଆଲେଖ୍ୟ ରଚନା)- ପ୍ରିୟଙ୍କା ପ୍ରିୟଦର୍ଶିନୀ ସ୍ୱାଇଁ
Allusions Of Longing–Manoj Kumar Panda
ALLUSIONS OF PELLUCID–Manoj Kumar Panda
Allusions Of God’s Legacy–Manoj Kumar Panda
ALLUSIONS OF MY ROUTE –Manoj Kumar Panda
ALLUSIONS OF MY CLOSED EYES–Manoj Kumar Panda
ALLUSIONS OF TEARDROPS-Manoj Kumar Panda
ALLUSIONS OF FORTUNE–Manoj Kumar Panda
Our Volunteers For Suryodaya Shanti Soumitri Sammilani -2023
ALLUSIONS OF TENDENCIES – Manoj Kumar Panda
ALLUSIONS OF SHINE- Manoj Kumar Panda 
Latest Post
*ମାନବିକତା ବନାମ ସ୍ୱାର୍ଥପରତା –ରିଙ୍କୁ ମେହେର* *ସହର ସୁନ୍ଦରୀ କ’ଣ ଗାଁ ର ମହକ ବୁଝି ପାରିବ–ଟିଲି ମଲ୍ଲିକ* ବାପାମାଆ ମାନେ ଏବେ କୁଆଡେ ଭାରି ଅଦରକାରୀ–ବାଦଲ ପଲେଇ *ଗାଁ ର ପାଣି ପବନ, ଉଚ୍ଚ ଶିକ୍ଷିତ ବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କ ଲାଗି ଲାଞ୍ଛନା-ସୋନାଲି ନାୟକ* “ଉଷ୍ଣ ଅପରାହ୍ନ” ଆଜିର ସମାଜକୁ ଏକ ଶକ୍ତ ଚାବୁକ- ଝୁନୁ ଦାସ ଆଧୁନିକତାର ଅନ୍ଧ ପୁଟୁଳି-ପୂଜାରାଣୀ ଦାସ ସମୟର ମୂଲ୍ୟ ମାନବର ମାନବିକତା ଓ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ -ଅରୁଣ ଡାକୁଆ *’ମୃତ୍ୟୁ ସର୍ବଗ୍ରାସୀ’ ଏକ ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର ଉପସ୍ଥାପନା- ଶାଶ୍ଵତୀ ନନ୍ଦ* “ଉଷ୍ଣ ଅପରାହ୍ନ” ଏକ ଆକଳନ- ତୃପ୍ତିମୟୀ ରାଉଳ ସମ୍ପର୍କର ମାନେ(ଆଲେଖ୍ୟ ରଚନା)- ପ୍ରିୟଙ୍କା ପ୍ରିୟଦର୍ଶିନୀ ସ୍ୱାଇଁ Allusions Of Longing–Manoj Kumar Panda ALLUSIONS OF PELLUCID–Manoj Kumar Panda Allusions Of God’s Legacy–Manoj Kumar Panda ALLUSIONS OF MY ROUTE –Manoj Kumar Panda ALLUSIONS OF MY CLOSED EYES–Manoj Kumar Panda ALLUSIONS OF TEARDROPS-Manoj Kumar Panda ALLUSIONS OF FORTUNE–Manoj Kumar Panda Our Volunteers For Suryodaya Shanti Soumitri Sammilani -2023 ALLUSIONS OF TENDENCIES – Manoj Kumar Panda ALLUSIONS OF SHINE- Manoj Kumar Panda 

ବୟସର ଅପରାହ୍ଣ ରେ

ଜୀବନ ରେ ନିଜର ପ୍ରଥମ ପ୍ରେମ କୁ ଭୁଲିବା ସହଜ ନୁହେଁ | ମନେ ପଡ଼ିଗଲେ କେତେବେଳେ ଦୁଃଖ ଲାଗେ ତ କେତେବେଳେ ଖୁସି | ଆଉ କେତେବେଳେ ଆଖିରୁ ଅନୁତାପ ର ଲୁହ ଝରିପଡ଼େ | ମନକୁ ଆସେ ସେତେବେଳେ ସେ ଭୁଲ୍ କୁ କ୍ଷମା କରିଦେଇଥାନ୍ତି କି ! ତାଙ୍କୁ ଭୁଲ୍ ବୁଝି ନ ଥାନ୍ତି କି ! ଏମିତି କେତେ କ’ଣ ….
ସେମିତି ଏକ ଘଟଣା କୁ ନେଇ ମୋର ଏ କ୍ଷୁଦ୍ର ଗଳ୍ପ :-
(ବୟସର ଅପରାହ୍ଣ ରେ )
●●●●●●●●●●●●●●

🍁 ବୟସ ର ଅପରାହ୍ଣ ରେ 🍁
*************************
ଅନେକ ବର୍ଷ ପରେ ପୁଣିଥରେ ସେଇ ସାଗର ତଟରେ ଛିଡ଼ା ହୋଇ ନିଜର ଅତୀତ କୁ ମନେପକାଉଥିଲେ ମିହିର୍ ବାବୁ | ସେଦିନ ଆଉ ଆଜି ଭିତରେ କେତେ ତଫାତ୍ ! ଆଜି ସେ ବୟସ ର ଅପରାହ୍ଣ ରେ | କେଶ ଧଳା ହୋଇଯାଇଛି | ଗୋଲ୍,ସୁଠାମ ଚେହେରା ବି ଲୋଚା କୋଚା ହୋଇଯାଇଛି | ଚାହାଣି ରେ ଆଉ ସେ ମାଦକତା ନାହିଁ | ଅଛି ତ କେବଳ କିଛି ହରେଇ ଦେଇଥିବାର ଅବଶୋଷ | ସେଇ ‘କିଛି’ ଟି ଆଉ କିଛି ନୁହେଁ, ତାଙ୍କ ଅତୀତ ର ପ୍ରେମିକା “ଶାନ୍ତି” | ଜୀବନ ଜଞ୍ଜାଳ ଭିତରେ ଜଞ୍ଜାଳି ହୋଇ ସେ ଏକ ପ୍ରକାର ଅଣନିଶ୍ଵାସୀ ହୋଇପଡ଼ିଥିଲେ | ଯେମିତି ଏ ନାମ ସ୍ମରଣ ମାତ୍ରେ ତାଙ୍କୁ ସବୁଥିରୁ ମୁକ୍ତି ମିଳିଗଲା | ଆହା….କେତେ ଶାନ୍ତି ଭରି ରହିଛି ଏ ନାମରେ | ଶାନ୍ତି ନାମ ସତରେ ତାଙ୍କର ମନକୁ,ଆତ୍ମାକୁ ଯେମିତି ତୃପ୍ତ କରିଦେଲା | ଅନେକ ବର୍ଷ ବିତିଯାଇଥିଲେ ବି ସ୍ମୃତି ସବୁ ଗତ କାଲି ପରି ଲାଗୁଛି | ପ୍ରଥମ ଥର ଏଇ ସମୁଦ୍ରକୂଳ ରେ ହିଁ ଦେଖିଥିଲି ତାକୁ | ଛୋଟ ଅବୋଧ ବାଳିକାଟିଏ ପରି ନୀଳ ସାଗର ର ଢ଼େଉ ସହ ଖେଳୁଥିଲା | ନାଚି ନାଚି ସମୁଦ୍ର ର ଲୁଣି ପାଣି କୁ ନିଜ ଉପରକୁ ଛିଟିକା ମାରୁଥିଲା |

ହଠାତ୍ ତାଙ୍କ ମୁହଁ ଉପରେ ସେମିତି କିଛି ପାଣି ର ଛିଟା ପଡ଼ିଗଲା | ହାତରେ ମୁଖରୁ ସେ ଜଳବିନ୍ଦୁ ଗୁଡ଼ିକୁ ପୋଛୁ ପୋଛୁ ଅତୀତ ରୁ ବାହାରି ଆସିଲେ | ଦେଖିଲେ ଛୋଟ ଝିଅ ଟିଏ ଚଞ୍ଚଳ ହରିଣୀ ଟିଏ ପରି ସାଗର ର ଲହଡ଼ି ସହ ଖେଳୁଛି, ଠିକ୍ ତାଙ୍କ ଶାମି ପରି | ଶାମି…. ହସି ଉଠିଲେ ମିହିର୍ ବାବୁ | ଶୁଖିଲା ଓଠ ଦୁଇଟିରେ ସେ ହସ ବେଶ୍ ମାନୁଥିଲା ତାଙ୍କ ମୁହଁ କୁ | କଲେଜରେ ପଢ଼ିବା ସମୟରେ ସାଙ୍ଗମାନେ ଶାନ୍ତି ଆଉ ମିହିର୍ କୁ ମିଶାଇ ‘ଶାମି’ ନାଁ ରେ ଡାକୁଥିଲେ ଶାନ୍ତି କୁ | ସିଏ ବି ଖୁବ୍ ଖୁସି ହୋଇଯାଉଥିଲା ଏ ଡାକରେ | କହୁଥିଲା ଏ ନାମ ଶୁଣିଲେ ମୋତେ ଏମିତି ଲାଗୁଛି ଯେମିତି ତୁମେ ପ୍ରତିଟି ମୂହୂର୍ତ୍ତ ରେ ମୋ ସହିତ ରହିଛ | ଆଉ ସେବେଠାରୁ ସେ ହୋଇଗଲା ‘ଶାନ୍ତି’ ରୁ ‘ଶାମି’ |

ଶାମି….. ଶାମି……
ଚମକି ପଡ଼ିଲେ ମିହିର୍ ବାବୁ | ଏ ନାଁ ! ଶାମି !!!
କିଏ ସେ ଡାକୁଛି ? କାହାକୁ ?
ଦେଖିଲେ, ସେଇ ଛୋଟ ଝିଅଟି ‘ଶାମି’ , ‘ଶାମି’ ଡାକି ଜଣେ ମହିଳା ଙ୍କ ପାଖକୁ ଦଉଡ଼ି ଯାଉଛି | ମହିଳା ଜଣଙ୍କ ବି ବୟସ ର ଅପରାହ୍ଣ ରେ | ଆନନ୍ଦରେ ହସୁଛନ୍ତି ଆଉ ଉପଭୋଗ କରୁଛନ୍ତି ପ୍ରକୃତିକୁ , ତାଙ୍କର ଏ ପରିଣତ ବୟସକୁ | ଯେମିତି ବାର୍ଦ୍ଧକ୍ୟ ତାଙ୍କ ଶରୀରକୁ ଛୁଇଁଥିଲେ ବି ମନ କୁ ତିଳେ ମାତ୍ର ସ୍ପର୍ଶ କରିନାହିଁ | ହାତରେ ଗୋଟିଏ କଲମ ଆଉ ଛୋଟ ଡାଏରୀ ଟିଏ | ଯେଉଁଥିରେ ଚିତ୍ରିତ ହୋଇଛି ଦୁଇଟି ଲାଲ୍ ଗୋଲାପ ର କଢ଼ି, ବିଲ୍ କୁଲ୍ ଶାମି ର ଡାଏରୀ ପରି | ସିଏ ବି ଏମିତି ସମୁଦ୍ରକୂଳରେ ବସି କବିତା ଲେଖିବାକୁ ଖୁବ୍ ଭଲପାଉଥିଲା | ହଜାଇ ଦେଉଥିଲା ନିଜକୁ ସାଗର ର ବେଳାଭୂମି ରେ, ନୀଳ ନୀଳ ଜଳରାଶି ରେ |

ଏ କ’ଣ !
ଶାମି !!!
ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଗଲେ ମିହିର୍ ବାବୁ ହଠାତ୍ ତାଙ୍କୁ ନିଜ ସମ୍ମୁଖରେ ଦେଖି | ସାମ୍ନା ସାମ୍ନି ହେଲାପରେ ଅଜାଣତେ ଦୁହିଁଙ୍କ ଓଠ ରେ ହସ ଖେଳିଗଲା | କିଛି ସମୟ ପାଇଁ ସମୟ ବି ଯେମିତି ଅଟକିଗଲା ସେଇଠି | ପାଖକୁ ଆସି ଅଭିବାଦନ କଲେ ଶାନ୍ତି ଦେବୀ |

ହେଲୋ ମିହିର୍ ! ତୁମେ ଏଠି !! କେମିତି ଅଛ ?
ହଁ….. ହଁ ଭଲ ଅଛି | ଆଉ ତୁମେ ?
ମୁଁ ବି ଭଲରେ ଅଛି |

ତା’ପରେ ଆଉ କ’ଣ କହିବେ କିଛି ଭାବିପାରିଲେନି ମିହିର୍ ବାବୁ | ଅନିଚ୍ଛା ସତ୍ତ୍ୱେ ତାଙ୍କ ମୁଖରୁ ବାହାରି ଆସିଲା – ଏ ଛୋଟ ଝିଅ ଟି କିଏ ? ତୁମ ନାତୁଣୀ ?

ହସି ଉଠିଲେ ଶାନ୍ତି ଦେବୀ |

ତାଙ୍କ ପ୍ରଶ୍ନ ରେ ଏମିତି କ’ଣ ଥିଲା ଯେ ସେ ହସୁଛନ୍ତି, କିଛି ବୁଝିପାରିଲେନି ମିହିର୍ ବାବୁ | କେବଳ ଏକ ଲୟ ରେ ଚାହିଁ ରହିଲେ ତାଙ୍କୁ ଉତ୍ତର ପାଇବା ଆଶାରେ |
ଶାନ୍ତି ଦେବୀ କହିଲେ – ମୁଁ ତ ବାହା ବି ହେଇନି, ନାତୁଣୀ କୁଆଡ଼ୁ ଆସିବ | ଏ ଝିଅ ଟି ମୋ ପାଖ ପଡ଼ିଶା ଘର ର | ମୋ ସହିତ ବୁଲି ଆସିବାକୁ ଜିଦ୍ ଧରିଲା ତ, ସେଥିପାଇଁ ସାଙ୍ଗରେ ନେଇଆସିଲି |

ଉତ୍ତର ଟିକୁ ଶୁଣି ମର୍ମାହତ ହେଲେ ମିହିର୍ ବାବୁ | ନିଜ କୁ ନିଜେ ଦୋଷୀ ମନେକଲେ | ତାଙ୍କ ପାଇଁ ଯେ ଗୋଟିଏ ଝିଅ ସାରା ଜୀବନ ସାଂସାରିକ ସୁଖ ରୁ ବଞ୍ଚିତ ରହିଲା, ଏ କଥାଟିକୁ ସେ ସହ୍ୟ କରିପାରୁ ନ ଥିଲେ |

ମୁହଁ ର ଭାବ ଦେଖି ଜାଣି ପାରିଲେ ଶାନ୍ତି ଦେବୀ |
କହିଲେ – ତୁମେ ଏଥିପାଇଁ ନିଜକୁ ଦାୟୀ କରନି | ତୁମେ ଗଲାପରେ ବି ମୁଁ ସଂସାର ଗଢ଼ି ପାରିଥାନ୍ତି ,କିନ୍ତୁ ତୁମକୁ ଭୁଲିପାରିଲିନି | ପ୍ରେମ ତ କେବଳ ଜଣଙ୍କୁ ହିଁ କରିହୁଏ | ଜଣଙ୍କୁ ମନରେ, ହୃଦୟ ରେ ସ୍ଥାନ ଦେଇହୁଏ | ଆଉ ସେ ସ୍ଥାନ ମୁଁ କେବଳ ତୁମକୁ ହିଁ ଦେଇଥିଲି | ଚାହିଁଥିଲେ ବି ଆଉ କାହାକୁ କେବେ ଭଲପାଇ ପାରିନଥାନ୍ତି |
ଅପରାଧ ବୋଧରେ ଭାରାକ୍ରାନ୍ତ ମନ କୁ ଯଥା ସମ୍ଭବ ନିୟନ୍ତ୍ରଣ କରି ମିହିର୍ ବାବୁ କହିଲେ –
ଶୁଣ, ମୋତେ କ୍ଷମା କରିଦିଅ | ଛୋଟ ଗୋଟେ ଭୁଲ୍ ବୁଝାମଣା ପାଇଁ ମୁଁ ସେଦିନ ତୁମକୁ, ତୁମ ଭଲପାଇବା କୁ ପାଦରେ ଆଡ଼େଇ ଦେଇ ଚାଲିଆସିଲି | ପ୍ରକୃତ କଥା କ’ଣ ଜାଣିଲା ପରେ ଶୁଣିଲି ତୁମ ବାହାଘର ଆଉ କୋଉଠି ଠିକ୍ ହୋଇଯାଇଛି | ଭାବିଲି ତୁମ ପାଇଁ, ତୁମ ପ୍ରେମ ପାଇଁ ମୁଁ ଯୋଗ୍ୟ ନୁହେଁ | ସେଥିପାଇଁ ତୁମ ଠାରୁ ଦୂରେଇ ଯିବାକୁ ନିଷ୍ପତ୍ତି ନେଲି | କିନ୍ତୁ ତୁମେ ଯେ ମୋ ପାଇଁ ଏମିତି…….

ମିହିର୍, ଦୟାକରି ସେ ପଛ କଥା ଗୁଡ଼ିକୁ ଆଉ ମନେପକାଅନି | ତୁମର କିଛି ବି ଭୁଲ୍ ନ ଥିଲା | ତୁମ ସ୍ଥାନ ରେ ଯିଏ ବି ଥିଲେ ସେମିତି ଭାବିଥାନ୍ତା | ଯାହା ହୋଇଯାଇଛି ତାକୁ ତ ଆଉ ବଦଳାଇ ହେବନି, ତେଣୁ ଭୁଲିଯାଅ | ଅତୀତ କୁ ଭାବିଲେ କେବଳ କଷ୍ଟ ହିଁ ମିଳିବ |

କିନ୍ତୁ ଶାମି, ମୁଁ ଭାବୁଥିଲି ତୁମେ ଏବେ ବି ମୋତେ ଘୃଣା କରୁଥିବ | ସ୍ୱାମୀ, ପିଲା ଙ୍କ ସହ ସୁଖରେ ସଂସାର କରୁଥିବ | ଭାବି ବି ନ ଥିଲି ଯେ ତୁମେ………

ସ୍ମିତ ହସଟିଏ ହସି ଶାନ୍ତି ଦେବୀ କହିଲେ – ଯାହାକୁ ନିଜ ଜୀବନ ଠାରୁ ଅଧିକ ଭଲପାଉଥିଲି ତାକୁ ଘୃଣା କେମିତି କରିପାରିଥାନ୍ତି ? ତୁମ ଭଲପାଇବା ର ସ୍ମୃତି କୁ ପାଥେୟ କରି ଜୀବନ ଟା ତ କାଟି ସାରିଲିଣି | ଏଇ ତ ଅପରାହ୍ଣ , ସନ୍ଧ୍ୟା ଆସନ୍ନ | ତା’ ପରେ ରଜନୀ | ଜୀବନ ରେ ରାତ୍ରି ର ଅନ୍ଧକାର ଆସିବାକୁ ଆଉ ଅଳ୍ପ ସମୟ ବାକି ଅଛି | ତା’ ପରେ ମୁଁ ବି ସେଇ ଅନ୍ଧାର ରେ ତୁମ ପ୍ରେମ ର ସ୍ମୃତି ସବୁକୁ ଛାତି ରେ ଜାବୁଡ଼ି ଧରି ନିଶ୍ଚିହ୍ନ ହୋଇଯିବି | ଚିରଦିନ ପାଇଁ ଶୋଇଯିବି ଶାନ୍ତି ର ନିଦ୍ରାରେ |

ଏକାଥରକେ ଏତେ ଗୁଡ଼େ କଥା କହିଦେଇ ଦୀର୍ଘଶ୍ୱାସ ଛାଡ଼ିଲେ ଶାନ୍ତିଦେବୀ | ଟିକିଏ ରହିଯାଇ ପୁଣି କହିଲେ – ହେଇ ଦେଖ, ସତ କୁ ସତ ସନ୍ଧ୍ୟା ହୋଇଗଲାଣି | ଏବେ ମୋତେ ଯିବାକୁ ପଡ଼ିବ | ତୁମେ ସବୁବେଳେ ଏମିତି ଭଲ ରେ ଥାଅ | ମୁଁ ଏବେ ଆସୁଛି, କହି ଚାଲିଗଲେ ସେଠାରୁ |

ଅପଲକ ନୟନ ରେ ଚାହିଁରହିଲେ ମିହିର୍ ବାବୁ ତାଙ୍କ ଯିବା ବାଟକୁ | ଲୋତକ ର ଧାରା ତାଙ୍କର ଶୁଷ୍କ ଓଠ ଦୁଇଟିକୁ ଭିଜାଇ ଦେଉଥିଲା | ମନ କୁ ମନ କହିଉଠିଲେ –
” ତୁମେ ସିନା ମୋତେ ଘୃଣା କରିପାରିଲନି ଶାମି, କିନ୍ତୁ ମୁଁ ଆଜି ନିଜକୁ ନିଜେ ଘୃଣା କରୁଛି | ଅନୁତାପ ର ନିଆଁ ରେ ଜଳୁଛି , ପ୍ରତି ମୂହୂର୍ତ୍ତ ରେ ଜଳିବି , ମରିବା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଏମିତି ଜଳୁଥିବି |

ଦୀପଶିଖା ପ୍ରଧାନ
ଗଉଡ଼ପଦା ପାଟଣା, ବାଙ୍କୀ, କଟକ

Loading

3 thoughts on “ବୟସର ଅପରାହ୍ଣ ରେ

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *