*ଦାରିଙ୍ଗିବାଡ଼ି : ଅତୀତର ଏକ ପୃଷ୍ଠା–ଦୀପିକା_ଦାଶ*

#ଦାରିଙ୍ଗିବାଡ଼ି : ଅତୀତର_ଏକ_ପୃଷ୍ଠା
★★★★★★★★★★★★★
ଛାତି ମୋର ରକ୍ତାକ୍ତ କରି
ଦାରିଙ୍ଗିବାଡ଼ି ବକ୍ଷ ଚିରି
ଆଗକୁ ମାଡ଼ିଚାଲିଛି ଗାଡ଼ି,
ଦୁଇପାଖର ଧାଡ଼ି ଧାଡି ଅର୍କିଡ଼ ଫୁଲ
ଓ ତହିଁର ମାଦକତା
ଅଚିରେ ପ୍ରକୃତିର ସେଇ ଅପୂର୍ବ ସବୁଜ ଶାଢ଼ୀକୁ ଉଡାଇନେଲା
ଧୂମ୍ରାଭ ଅତୀତର ଖଣ୍ଡିଆଭୁତ !

ଟିକିଏ ସାହସ ସଂଚରି ଯଦି
ସେହି ଦିନ ବାପାଙ୍କୁ ଦେଇ ପାରିଥାନ୍ତି
ଅବଜ୍ଞା ମୂଳକ ଉତ୍ତରଟିଏ
ଆଜି ହୁଏତ ତୁମ ହାଣ୍ଡିରେ କାଙ୍ଗୁ ରାନ୍ଧୁଥାନ୍ତି ।

ଧନାଢ୍ୟ ସହରିଆ ଢାଞ୍ଚାର
ଦୁର୍ବିସହ ଜୀବନଠାରୁ ଦୂରରେ
ପ୍ରକୃତ ସମ୍ପର୍କର ନିଶ୍ୱାସଟେ ନେଇଥାନ୍ତି
ତୁମ ସହ ଏଇ କଫି ବଗିଚାରେ ।

ତୃପ୍ତି କାହିଁ ସେହି ସହରିଆ ‘ଗ୍ରୀନ୍ ଟି’ ରେ,
ଯେଉଁ ଆତ୍ମତୃପ୍ତିର ଜଳ ଲୁଡୁ ଝରଣାରୁ ବହିଯାଏ ?
ମହୁଲ ପିଠାର ମହକ କାହିଁ
ସହରିଆ “ପିଜା ବର୍ଗର୍” ରେ !

ବାପାଙ୍କ ଏକା ଜିଦ ପ୍ରେମର ଉଷ୍ମତା ଠାରୁ
ପକେଟର ଉଷ୍ମତା ଖୁବ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ବରେ ।

ମୋ ଘରୁ ତୁମ ଘର ଯାଏଁ ପ୍ରଲମ୍ବିତ ପଥ ପାଥେୟ
ହଜିବାକୁ ଏବେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ପ୍ରସ୍ତୁତ
ପଥିକର ନୂଆଁ ନୂଆଁ ବଦଳାଇଥିବା ଠିକଣାରେ ।

ଅସୁସ୍ଥ ହେଲେ ଖୁବ ମନେପଡ଼
ଜାଣିଛ ସେତେବେଳେ କଣ କରେ ?
ନିସଙ୍ଗପଣର ଦୁଇ ଢ଼ୋକ ଲୁହକୁ
ପଥ୍ୟ କରି ନୀରବରେ ଶୋଇଯାଏ ।

ଏବେ ବି କାନରେ ଝାଇଁ ଝାଇଁ କରି ବାଜି ଉଠୁଛି
ବାପାଙ୍କ କ୍ୱାର୍ଟର ପାଖକୁ ଆସି ତୁମେ ଗାଉଥିବା
କୁଇ ଗୀତର ସ୍ୱର…
ଆମ ଵିଵାହର ପୂର୍ବ ପ୍ରସ୍ତୁତିରେ ତୁମେ ବଜାଇଥିବା
ଖଞ୍ଜଣିର ତୀର ।

ଦେଖିଯାଅ ମୁଁ ଏବେ ଐଶ୍ୱର୍ଯ୍ୟଶାଳିନୀ ଅଥଚ ସର୍ବସ୍ୱାନ୍ତ
ମୋର ସ୍ତ୍ରୀ ହେବାର ଅଧିକାର କାହିଁ ଲୁଚିଗଲା
ପ୍ରାଚୁର୍ଯ୍ୟର ଏହି ଅଦମ୍ୟ ଆବରଣରେ ।

ତୁମକୁ ଝୁରିଝୁରି ଏ ଆଖି ଖୁବ କ୍ଳାନ୍ତ,
ଶୋଇଯାନ୍ତି କି ମାଟିରେ ଲୋଟି ପଡ଼ିଥିବା କେନ୍ଦୁପତ୍ର ପରି
ପ୍ରଶାନ୍ତିର ଚିର ନିଦ୍ରାରେ
ଏଇ ଦାରିଙ୍ଗିବାଡ଼ିର ଶାଳ ସଲପ ବଣରେ
ନିଶ୍ଚିହ୍ନ ହୋଇଯାନ୍ତି ତୁମରି ଆତ୍ମାରେ ।

ତୁମର କଣ ମୁଁ ମନେନ’ଥିବି
ଜାଣେ ତୁମ ନିଶ୍ୱାସ ପ୍ରଶ୍ୱାସରେ ମୁଁ
ଝାଉଁବଣର ବିଶୁଦ୍ଧ ଅମ୍ଳଜାନ ହୋଇ ବହୁଥିବି ।

କେହି କେହି କୁହନ୍ତି
ସୁରୁଜ ଅସ୍ତ ହେଲେ କୁଆଡ଼େ
ବିବର୍ଣ୍ଣ ରୂପ ଚକ୍ଷୁ କୋଟରାଗତ ଜଣେ ପାଗଳ
ପୂର୍ବରୁ ତୁମେ ମୋତେ ଶୁଣାଉଥିବା ଗୀତ

“ଅନାଇ ଜୀୟୁ ବିଡୁ…
ଡୋପି ମାଇଁ ଡାଙ୍ଗାଣିଡୁ”

ବାପାଙ୍କ କ୍ୱାର୍ଟର ପାଖ ସିଲବାଟା ଗଛ ତଳେ
କରୁଣ ଚିତ୍କାର କରେ ।
★★★★★★ଦୀପିକା_ଦାଶ