#ରାତି
******
“ରାତି” ଗଭୀର ହୁଏ ଅରଣ୍ୟରେ…
“ରାତି” ବେଶ୍ ଗଭୀରତାରେ ଶୋଇପଡ଼େ ଅରଣ୍ୟରେ
ନିକାଞ୍ଚନରେ ନଦୀ ପରି ବହେ କାହାର ଚେତନା
ନଦୀ ଅରଣ୍ୟ ହୋଇ ବହେ…।
ଦେବସଭା ବସେ ପାଖ ଶ୍ରୀମନ୍ଦିରରେ
ଗର୍ଭଗୃହ ବିବର୍ତ୍ତନବାଦର ରଙ୍ଗମଞ୍ଚ ସାଜେ
ପୋଖରୀର ମାଛ, କଇଁଛ ପାଲଟିଯାଆନ୍ତି
ମଣିଷରେ !
“ରାତି”, ମାଟିକୁ ସ୍ଵର୍ଗ କରିଦିଏ…।
“ରାତି”, ଜଙ୍ଗଲ ପାହାଡକୁ ଛୁଇଁ
ବେଶ୍ ଗଭୀର ହୁଏ ଶ୍ମଶାନରେ,
ନଦୀ ମହୋଦଧୀରେ ବୁଡ଼ପକାଏ ଅତୀତ
ବର୍ତ୍ତମାନକୁ ଛୁଇଁ ଭବିଷ୍ୟ ଚାଲିଆସେ
“ରାତି”, ସ୍ୱର୍ଗର କବାଟକୁ ଖୋଲିଦେଇ
ଶ୍ମଶାନକୁ ସ୍ଵର୍ଗଦ୍ୱାର କରିଦିଏ
ଅନ୍ଧାରର ଉହାଡ଼ରେ ।
ଅଦୂରରେ ଚେଇଁଉଠେ “ଶବ”, ହସିଦେଇ ଅଭୟ ଦିଏ “ଶିବ”
ରାତି ଘୋର କମ୍ପୁଥାଏ ସାଧକର ଅଭିଷ୍ଟ ତନ୍ତ୍ରଜଳରେ
ରାତିର ଅନ୍ଧାର ସାଧକକୁ ଅଘୋର କରିଦିଏ ।
ଦିବସର ପ୍ରଥମ ସନ୍ଧ୍ୟାରେ
“ରାତି” ଛିନ୍ନ କରେ ଯୋଗୀ ହୃଦୟର
ବୁଢିଆଣି ଜାଲ,,
ଅମଡ଼ାରାସ୍ତାରେ ବାଟ ଦେଖାଏ “ରାତି”
ଶୃଗାଳର ହୁ-କେ-ହୋ, ଶ୍ବାନର ଭୋ-ଭୋ,
ଅଶରୀରିର ଭୀଷଣ ଅଟ୍ଟହାସ୍ୟ ଡାକରେ ।
“ରାତି”… ରହସ୍ୟ ସବୁକୁ ଖୋଲିଦିଏ
“ମାନସରୋବରରେ” !
“ରାତି” ପୁଣି ପିଇଯାଏ
ଚିବୁକର ଲୁହ, ହୃଦୟର କୋହ,
ଦେହର ଉତ୍ତାପ, କାମନାର ଖର ନିଶ୍ୱାସ,
ବିରହୀର କଅଁଳ ମନର ବୟସ ।
“ରାତି” ପିଏ… “ରାତି” ବେଶ୍ ପିଏ…
“ରାତି” ସବୁକୁ ଖାଇ ପିଇ ମନ୍ଥିଦିଏ
ଅଜଗର ପେଟରେ !
ସକାଳେ ତା’ ଲାଲ୍ ଟହଟହ ଜିଭରେ
ସୂର୍ଯ୍ୟ ବେଶ୍ କମନୀୟ ଉଏଁ ।
“ରାତି”,
ସମୟ ପିଠିର ବନ୍ଧା ପୁଟୁଳିରେ
ମୁଠାଏ ଆଲୋକ ?,
ନା’ ଭିତରର ମୁଢ଼ପଣ ?,
ନା’ ଚେତନାଲୋକର ଉତ୍ସ ?
..
.
“ରାତି”, କଣ କେଜାଣି !
#ଜ୍ଞାନେନ୍ଦ୍ର ପଣ୍ଡା..✍️
