IMPALPABLE DREAMS! Dreams became poison… Looking slowly on my heart… Destroying all the memories… Is it tearing us apart… Is it over now! Some people fill.. Their lives with empty nights… And day that slip way… Search till end of time… But
Title:- A WELCOME GUEST When the moon was full And the stars shone bright He knocked at my door With the exciting visage of a comforting traveller. And he penetrated into my face And I sighed And I saw my uninvited guest,
ଭକ୍ତି ଏ ଜଗତ ଈଶ୍ୱର ସୃଷ୍ଠି କର୍ତ୍ତା ତମେ ଦୁନିଆର ରୀତି ନୀତି ଅନୁସାରେ ଚାଲି ଆସିଛି ସବୁ କିଛି ଭକ୍ତ ଟିଏ କରେ ହୃଦୟରୁ ସଦା ଭକ୍ତି ଭାବନାର ତେଜ ଯାହା ମୁଁ ଦେଖିଛି ତମର ତ ସୃଷ୍ଟି କି ଦେଇ ପୂଜିବି ତମକୁ ସବୁଜ ଧରଣି ସବୁ ତ ତମରି ପକ୍ଷୀ ପଶୁ ସବୁ ତମରି
ଜୀବନ ର ଜଳଛବି ଜୀବନ ନଉକା ସଦା ଟଳମଳ ଭବ ତରଣୀର ବୁକେ ସମୟ ସ୍ରୋତରେ ଭାସି ଭାସି ଯାଏ ଅପେକ୍ଷା କରେନି ଟିକେ। ଜୀବନ ବୃକ୍ଷକୁ ସଜାଇଣ ଦେବା ଖୁସି ର ପରଶ ଦେଇ ସଫଳ ହୋଇବ ଏ ମର ଜୀବନ ଅପରର ଦୁଃଖ ନେଇ। ଜୀବନ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଶିଖର ଛୁଇଁଲେ ପରତ୍ମାମା ପଦେ ରହି ସବୁ
ଲୁହ ର ଶ୍ରାବଣୀ ଲୁହ ସାଗରକୁ ସାଇତି ରଖିଛି ନିଭୃତେ ହୃଦ କନ୍ଦରେ ଉଦାସେ ହଜିଲେ ଝରି ଝରି ଯାଏ ଆଶ୍ଵାସି ଦିଅଇ ବାରେ। ସୁଖର ଦୁଃଖର ସୀମା ରେଖା ପରେ ଲୁହ ର ଝରଣା ଥାଏ ଅନ୍ତର ତଳେ ରହିଥାଏ ଛପି ଅତି ଆପଣାର ସିଏ। ଲୁହ ର କୋହକୁ ସାଇତି ରଖିଛି ମନର ଫରୂଆ ପରେ
କବିତାର ଶୀର୍ଷକ:-ପିଲାଦିନ ●●●●●●●●●●●●●●● କେଉଁଠି ହଜିଲା ସେ ଦିନ କିଏସେ ନେଲା ତାକୁ ଚୋରାଇ, ଯେତେ ଖୋଜିଲେବି ହବନି ପିଲାଦିନ କୁ ଫେରି ପାଇ।। ସାଙ୍ଗ ସାଥି ମେଳ ସେ ଲୁଚକାଳି ଖେଳ, ଫେରିବକି ଆଉ ଭାଇ ଏବେ ସବୁ ଭାବନା କେବଳ।। ସେ ପିଲାଦିନେ ସେ ଅବାସ୍ତବ ସପନ, ଆଇ ମାଆ ଗପରେ ଖୁସି ହେଉଥିଲା ଆମ
” ଅବିବେକ ” ଥିରୀ ଥିରି ଚାଲେ ସାଧବ ବୋହୂ ଲୋ ଆକାଶେ କଳା ବଉଦ ଅମାନିଆ ପ୍ରେମ ଭାବନା ଅଧିକା ଖସି ଯାଉଥାଏ ପାଦ ।। ପାଦ ଥାପି ପ୍ରଭୁ ବଳିକୁ ଚାପିଲେ ମୁକ୍ତି ହେଲା ଦାନବେନ୍ଦ୍ର ଆମାବାସ୍ୟା ରାତି କୁଆଁରୀ ମନରେ ସତେକି ଦ୍ଵିତୀୟା ଚନ୍ଦ୍ର ।। ଚନ୍ଦ୍ର ଜଳୁଅଛି ରବି କିରଣରେ ଧରାକୁ ଦିଏ
।।।ମାଁ।।। ମାଁ ଗୋଟିଏ ଅକ୍ଷରରେ ନାମଟି ତୋର । ସେହି ଗୋଟିଏ ଅକ୍ଷରରେ ଯୋଡ଼ି ରହିଥାଏ ସଂପର୍କ ର ଡୋର । ଦଶମାସ ଦଶଦିନ ଗର୍ଭରେ ଧାରଣ କରି ଏ ଧରା ପୃଷ୍ଠରେ ଜନମ ଦେଲୁ ତୁହିଁ ମୋତେ। ଛାତି ଚିରି ମୋତେ କ୍ଷୀର ପିଆଇଲୁ ପୁଣି, ହାତ ଧରି ମୋତେ ଚାଲି ଶିଖାଇଲୁ ।। ତୋ ପଣତ
-: ପରିଚୟ :- ଆସିଛି କୋଉଠୁ ଅଟଇ କିଏ ମୁଁ କଣ ଅଟେ ମୋର ପରିଚୟ ବିଶାଳ ସଂସାରେ ମାତା ପିତାଙ୍କୁ ନପାଇ କାନ୍ଦୁ ଅଛି ମୋର ହୃଦୟ I ଯୁଆଡେ ଚାହିଁଲେ ଦିସୁ ନାହିଁ କିଛି ଆଜି ଘୋଟି ଯାଇଅଛି ଅନ୍ଧକାର ବାଳୁତ ଶିଶୁ ମୁହିଁ ବୁଝିକି ପାରୁନି କଣ ଥିଲା ଭୁଲ ମୋର I ମାରିବାର
ରାସ୍ତା ****** ଏବେ ଆଉ ରାସ୍ତା ବଦଳେଇବା ଦରକାର ନାହିଁ ଯିଏ ଯେଉଁ ରାସ୍ତାରେ ଯାଉ ସେ ତ ଫେରିବ ନିଜ ଘରକୁ ll ରାସ୍ତା ଆଉ ଅଜଣା ହେଇ ନାହିଁ ସମୟ, ବଦଳିବା ସହ ଆମ ଚାଲି ଚଳଣି, ଜୀବନର ରାସ୍ତା ବଦଳିଯାଇଛି ଯଦିଓ, ଏବେ ରାସ୍ତା ବଦଳିବା ଦରକାର ନାହିଁ ll ଏବେତ ସବୁ ରାସ୍ତାକୁ
ସବୁ ପାଇଲା ପରେ *************** ସବୁ ଶିଖିଲା,ଜାଣିଲା ଓ ପାଇଲା ପରେ ବି ଆହୁରି କଣ ବାକିରହିଲା ଯେ -?? ତୁମେ ଅସହଣୀ ଭବିଷ୍ୟତରେ ଠିଆହୋଇ ବିତୃଷ୍ଣl ଆକାଶ ଆଡେ ଅନାଇ ଖାଲି ଅନ୍ୟମନସ୍କତାକୁ ଆବୋରି ନିଜକୁ ଶେଷ କରିବାର ଦୁର୍ବାର ଇଛାପୋଷଣ କରୁଛ, ଆଉ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଅବିଶ୍ୱାସର ଜାଲରେ ଛନ୍ଦି ମାୟାମୟ କଳ୍ପନାରେ ଭାସୁଛ ! ସମୟ
ମୋ ପ୍ରିୟତମ ବସନ୍ତର ମଳୟ ପବନ ଛୁଇଁ ଗଲା ଶରୀରକୁ ଅଦୃଶ୍ୟ ହୋଇ ଆସି ତମେ ଜାଗ୍ରତ କରିଲ ମୋ ଶିହରଣ କୁ। ଧସେଇ ପଶି ଆସିଲା ତୁମେ ହଠାତ୍ ମୋ ଭାବନା ରାଇଜକୁ ତୁମର ସେ ଲାଜୁଆ ଓଠ ଆଉ କଳାମେଘୀ କେଶରେ ବାନ୍ଧି ନେଇଗଲା ସ୍ବପ୍ନ ଦୁନିଆକୁ। ଅଭିମାନୀ ପ୍ରିୟା ମୋର ଅଳିଅଝଟ ସବୁ ସହେ
ଶୀର୍ଷକ:-ପ୍ରେମ ତୁମେ କାହାର ସତ କୁହ ପ୍ରେମ ତୁମେ କାହାର ? ଜନନୀର ସ୍ନେହ,ପତ୍ନୀର ପ୍ରେମ ସନ୍ତାନର ବାତ୍ସଲ୍ୟ,ଭଗ୍ନୀର ଶ୍ରଦ୍ଧା ଅବା ବନ୍ଧୁର ସହୃଦୟତା ।। ତୁମେ କ’ଣ ବିହଙ୍ଗର କାକଳି ? ଚାନ୍ଦର ଚାନ୍ଦିନୀ,ଫୁଲର ଫଗୁଣ ବୈଶାଖର ତାତି,ଶ୍ରାବଣର ବର୍ଷାପାତ ଅବା ବସନ୍ତର ନବ ଉଚ୍ଛ୍ୱାସ ।। ତୁମେ କ’ଣ ଆକାଶର ନିଳୀମା ପବନର ହିଲୋଳ,ଅରଣ୍ୟର ଶ୍ୟାମଳିକା
ପ୍ରେମ ତୁମେ କାହାର ************************* ଶୁଣ ଶୁଣ ପ୍ରେମ ପଚାରେ ପ୍ରଶ୍ନଟି ପ୍ରେମ ଅଟୁ ତୁ କାହାର? କହ କହ ଆଜି ତୋ ମନ କଥାଟି ମନଟି ଘୁରୁଛି ମୋର | କହିଥିଲି ତୋତେ ଶୁଣ ଧନ ମୋର ଯିବୁ ତୁହି ପ୍ରିୟା ପାଶକୁ ଶୁଣିଲୁନି ତୁହି କଥାକୁ ମୋହର ଗଲୁନାହିଁ ତା’ର ପାଶକୁ | ଦେଇ ନ
ପ୍ରେମ ତୁମେ କାହାର ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, ପ୍ରେମ ତୁମେ ଅମର ତୁମେ ଅତୁଳ ନୂଆ ର ଠେଉ। ଜାଗରଣେ ମନେ ଉଙ୍କି ମାରେ ପ୍ରେମ ର ଠେଉ। ପ୍ରେମ ତୁମେ ସାରା ଜୀବନ ମୋ ପାଇଁ ଆକାଶ ଛୁଇଁଆ ନେଇ ଆଣିଛ ଫୁଲ ର ବାଷ। ପ୍ରେମର ସୁବାଷ ନାଟକ ରଚନୀ ମନ ମୋର ଭରା ସୁବାଷ। ଜେତେ ତମେ
*ପ୍ରାରବ୍ଧ* ଅନ୍ତଃ ହୀନ ଭାବନା ଅନିର୍ବାଣ ତୃଷ୍ଣା ମାନସ ମନ୍ଥନ ର ନିର୍ଯାସ ସବୁ କିଛି ହାରି ଯାଏ, ପ୍ରାରବ୍ଧ ର ଶକ୍ତ ଶିକୁଳି କୁ କାଟି ଦେଇ ପ୍ରାଣ ପ୍ରାଚୁର୍ଯ୍ୟ ର ପ୍ରତିଷ୍ଠା ଏତ ଦିବା ସ୍ବପ୍ନ ର ପରିକଳ୍ପନା, ସମସ୍ତ ସମ୍ଭାବନା କୁ ଆହୁତି ଦେଇ ନିଶ୍ୱ ସାଜିଲା ପରେ ତଥାପି କମୁନାହିଁ ସ୍ବପ୍ନ ର
# ବନ୍ଦେ ଉତ୍କଳ ଜନନୀ # ଉତ୍କଳ ଭୁବନେ ମୋହର ଜନମ କଳିଙ୍ଗ ମୋହରି ମାତା ସଭ୍ୟତା ସଂସ୍କୃତି ଜାତୀୟ ସଂହତି ଓଡିଶା ସବୁରି ଦାତା | ସୁଜଳା ସୁଫଳା ଶସ୍ୟର ଶ୍ୟାମଳା ଓଡିଶା ଆମର ଭୂଇଁ ଉତ୍କଳ ସମାନ ସ୍ନେହ ଯଜମାନ ଜଗତେ କେଉଁଠି ନାହିଁ | ମଳୟ ପବନ ସୁର ସୁର ଗାଏ ଉତ୍କଳ ଭୂଇଁର
ଆମେ ସ୍ଵାଧୀନ! କଣ ଆମେ ଆଜି ସତରେ ସ୍ଵାଧୀନ ଯାହା ଅର୍ଥ ସ୍ଵ-ଅଧିନ ନା ସ୍ଵାଧୀନତାର ଖୋଳପାରେ ପରାଧୀନର ଜୀବନ ! ଶାସନ ନାମରେ ଶୋଷଣ ଚାଲିଛି ପାଟି କଲେ ମିଳେ ଦଣ୍ଡ ଗଣତନ୍ତ୍ର ନାମେ ଜଣ ତନ୍ତ୍ର ଏଠି ଭାବିଲେ ବୁଲାଏ ମୁଣ୍ଡ ! ହଜାର ହଜାର ଦାଦନ ଖଟନ୍ତି ଛାଡି ନିଜ ମାଟି ଘର ଦୁର୍ଦିନରେ
ମାଆ ଓ ମାଟି ମାଆର କୋଳ ଛାଡ଼ିବା ପରେ ହିଁ ସାମ୍ନାକୁ ଆସିଲା ସତମିଛର ଦୁନିଆ ତା’ ପଣତ ଛାଡ଼ିବା ପରେ ହିଁ ଅନୁଭବ କଲି ଯେତେ ସବୁ ଦୁଃଖ ଓ ଯାତନା । ଆବୁଡା ଖାବୁଡା ଏଇ ଜୀବନର ଚଲାପଥରେ କେବେ ଝୁଣ୍ଟି ପଡିଲେ ଖୋଜି ହୁଏ ତା’କୁ ଧୂଳି ସବୁ ଝାଡି ଦେବାକୁ କୋଳେଇ ନେବାକୁ
କା ବିଦ୍ୟା! କାନ୍ଦକୁ କରୁଣାରେ ଲୁହକୁ ଲାସ୍ୟମୟୀର ସୁନା ହସରେ ବନ୍ଧନକୁ ମୋକ୍ଷର ମେଘମାଳାରେ ବଦଳାଇ ଦିଏ। ରେଗିସ୍ଥାନରେ ଫୁଟାଏ ପାରିଜାତ ଇର୍ଷାକୁ ଶିଖାଏ ପ୍ରେମର ପରମାର୍ଥ ଗୋଟିକ ପରେ ଗୋଟେ ଦୁଆର ଖୋଲି ଖୋଲି ଠିଆ କରେଇ ଦିଏ ସୁଡ଼ଙ୍ଗ ଶେଷରେ ଯୋଉଠୁ ଆଲୁଅ କି ଅନ୍ଧାର କିଛି ଜମା ଜଣାପଡେ ନାହି। ମାର୍ଗ ହିଁ ମଲା