March 28, 2024
11 11 11 AM
*ମାନବିକତା ବନାମ ସ୍ୱାର୍ଥପରତା –ରିଙ୍କୁ ମେହେର*
*ସହର ସୁନ୍ଦରୀ କ’ଣ ଗାଁ ର ମହକ ବୁଝି ପାରିବ–ଟିଲି ମଲ୍ଲିକ*
ବାପାମାଆ ମାନେ ଏବେ କୁଆଡେ ଭାରି ଅଦରକାରୀ–ବାଦଲ ପଲେଇ
*ଗାଁ ର ପାଣି ପବନ, ଉଚ୍ଚ ଶିକ୍ଷିତ ବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କ ଲାଗି ଲାଞ୍ଛନା-ସୋନାଲି ନାୟକ*
“ଉଷ୍ଣ ଅପରାହ୍ନ” ଆଜିର ସମାଜକୁ ଏକ ଶକ୍ତ ଚାବୁକ- ଝୁନୁ ଦାସ
ଆଧୁନିକତାର ଅନ୍ଧ ପୁଟୁଳି-ପୂଜାରାଣୀ ଦାସ
ସମୟର ମୂଲ୍ୟ ମାନବର ମାନବିକତା ଓ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ -ଅରୁଣ ଡାକୁଆ
*’ମୃତ୍ୟୁ ସର୍ବଗ୍ରାସୀ’ ଏକ ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର ଉପସ୍ଥାପନା- ଶାଶ୍ଵତୀ ନନ୍ଦ*
“ଉଷ୍ଣ ଅପରାହ୍ନ” ଏକ ଆକଳନ- ତୃପ୍ତିମୟୀ ରାଉଳ
ସମ୍ପର୍କର ମାନେ(ଆଲେଖ୍ୟ ରଚନା)- ପ୍ରିୟଙ୍କା ପ୍ରିୟଦର୍ଶିନୀ ସ୍ୱାଇଁ
Allusions Of Longing–Manoj Kumar Panda
ALLUSIONS OF PELLUCID–Manoj Kumar Panda
Allusions Of God’s Legacy–Manoj Kumar Panda
ALLUSIONS OF MY ROUTE –Manoj Kumar Panda
ALLUSIONS OF MY CLOSED EYES–Manoj Kumar Panda
ALLUSIONS OF TEARDROPS-Manoj Kumar Panda
ALLUSIONS OF FORTUNE–Manoj Kumar Panda
Our Volunteers For Suryodaya Shanti Soumitri Sammilani -2023
ALLUSIONS OF TENDENCIES – Manoj Kumar Panda
ALLUSIONS OF SHINE- Manoj Kumar Panda 
Latest Post
*ମାନବିକତା ବନାମ ସ୍ୱାର୍ଥପରତା –ରିଙ୍କୁ ମେହେର* *ସହର ସୁନ୍ଦରୀ କ’ଣ ଗାଁ ର ମହକ ବୁଝି ପାରିବ–ଟିଲି ମଲ୍ଲିକ* ବାପାମାଆ ମାନେ ଏବେ କୁଆଡେ ଭାରି ଅଦରକାରୀ–ବାଦଲ ପଲେଇ *ଗାଁ ର ପାଣି ପବନ, ଉଚ୍ଚ ଶିକ୍ଷିତ ବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କ ଲାଗି ଲାଞ୍ଛନା-ସୋନାଲି ନାୟକ* “ଉଷ୍ଣ ଅପରାହ୍ନ” ଆଜିର ସମାଜକୁ ଏକ ଶକ୍ତ ଚାବୁକ- ଝୁନୁ ଦାସ ଆଧୁନିକତାର ଅନ୍ଧ ପୁଟୁଳି-ପୂଜାରାଣୀ ଦାସ ସମୟର ମୂଲ୍ୟ ମାନବର ମାନବିକତା ଓ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ -ଅରୁଣ ଡାକୁଆ *’ମୃତ୍ୟୁ ସର୍ବଗ୍ରାସୀ’ ଏକ ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର ଉପସ୍ଥାପନା- ଶାଶ୍ଵତୀ ନନ୍ଦ* “ଉଷ୍ଣ ଅପରାହ୍ନ” ଏକ ଆକଳନ- ତୃପ୍ତିମୟୀ ରାଉଳ ସମ୍ପର୍କର ମାନେ(ଆଲେଖ୍ୟ ରଚନା)- ପ୍ରିୟଙ୍କା ପ୍ରିୟଦର୍ଶିନୀ ସ୍ୱାଇଁ Allusions Of Longing–Manoj Kumar Panda ALLUSIONS OF PELLUCID–Manoj Kumar Panda Allusions Of God’s Legacy–Manoj Kumar Panda ALLUSIONS OF MY ROUTE –Manoj Kumar Panda ALLUSIONS OF MY CLOSED EYES–Manoj Kumar Panda ALLUSIONS OF TEARDROPS-Manoj Kumar Panda ALLUSIONS OF FORTUNE–Manoj Kumar Panda Our Volunteers For Suryodaya Shanti Soumitri Sammilani -2023 ALLUSIONS OF TENDENCIES – Manoj Kumar Panda ALLUSIONS OF SHINE- Manoj Kumar Panda 

ପଢନ୍ତୁ ମିନାକ୍ଷୀ ବ୍ରହ୍ମ ଙ୍କ ଗଳ୍ପ — ଅନୁଭୂତିରେ ଜଗନ୍ନାଥ

ଅନୁଭୂତିରେ ଜଗନ୍ନାଥ

           ଯାହାର ନାମରୁ ମନ କରେ ଆନନ୍ଦାମୃତର ଆସ୍ବାଦନ ସେ ବିଶ୍ବସୃକ । ଜୀବ ଅଭିଭାବକ, ଭକତ ମୁନିବ, ନିଳାଞ୍ଚଳ ବାସୀ, ଜୟ ଜଗନ୍ନାଥଙ୍କ ବାରେ ମୁଁ ମୋ ଅନୁଭୂତିରେ କିଛି ଲେଖିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରିଛି ।
              ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ମୁଁ ବହୁ ବିଳମ୍ବରେ ଅନୁଭବ କଲି । ଜଗନ୍ନାଥ ନା ଜଗନ୍ନାଥ, ମହିମା ନଥିଲି ଅବଗତ, ମୁଁ ଛୋଟ ଥିଲି, ଆଠ କି ନଅ ବର୍ଷ ହେବ ବୋଧେ । ମୋ ପିୟୁସୀ ଜଗନ୍ନାଥଙ୍କର ଭକ୍ତ ଥିଲେ । ସମସ୍ତେ ତ ଭକ୍ତ, ହେଲେ ସିଏ ଅଲଗା ।ସିଏ ଜଗନ୍ନାଥଙ୍କର କାଷ୍ଠ ନିର୍ମିତ ତିନି ଭାଇ ଭଉଣୀଙ୍କୁ ସାଙ୍ଗରେ ଧରିଥାନ୍ତି । କୋଥଳୀ ଜାଣିଥିବେ, ସେହି କୋଥଳୀ ଭିତରେ ତାଙ୍କୁ ରଖି ଯୁଆଡେ ଯିବେ ସାଙ୍ଗରେ ନେବେ ।ଦିନେ ଆମ ଘରକୁ ଆସିଥିଲେ । ମୁଁ ଦେଖିଛି, ସକାଳ ହେଲାରୁ ଗାଧୁଆ ନିତ୍ୟ କର୍ମ ସାରି ତୁଳସୀରେ ପାଣି ଦେଇ, ତୁଳସୀ ତୋଳି ଆଣି ଆସିଲେ । ସେ କୋଥଳୀକୁ କାଢି ବସିଲେ । ସେ କୋଥଳୀରୁ ଜଗନ୍ନାଥ, ବଳଭଦ୍ର, ସୁଭଦ୍ରାଙ୍କୁ ବାହାର କରି ପିଢା ଉପରେ ସଜେଇକି ଥୋଇଲେ । ସେ ତିନି ମୂର୍ତ୍ତୀକୁ ଘାଗରା ଆଉ ମାଳି ମୁକୁଟ ପିନ୍ଧେଇ ଦେଲେ । ଫୁଲ, ତିଳକ, ଚନ୍ଦନ ଲଗେଇଦେଲେ । ତାପରେ ବସିକି କାନ୍ଦିଲେ, ହାତ ଯୋଡିକି ବସିଥାନ୍ତି ଆଉ କାନ୍ଦୁଥାନ୍ତି । ଆଖିରୁ ତାଙ୍କର ଧାର ଧାର ଲୁହ ବୋହି ଯାଉଥାଏ । ଲୁହ ପୋଛି ଭୋଗ କୋଥଳୀରୁ କାଢିଲେ । ମିଶ୍ରି ଗୁଣ୍ଡ ଥିଲା ସେ ଭୋଗ । ତାକୁ ତୁଳସୀ ପକେଇ ଭୋଗ ଲଗେଇ, ସେ ଭୋଗକୁ ପିମ୍ପୁଡିମାନଙ୍କୁ ଦେଲେ । ମୁଁ ତାଙ୍କ ପାଖରେ ବସି ସେ ମୂର୍ତ୍ତୀମାନଙ୍କୁ ଦେଖୁଥାଏ । ମତେ ସେ ମୂର୍ତ୍ତୀ ଭାରି ଭଲ ଲାଗୁଥାନ୍ତି । ତାପରେ ପିୟୁସୀ ତିଳକ ସେବା ସାରି ତିନି ଠାକୁରଙ୍କୁ କୋଥଳୀ ଭିତରେ ରଖି କାନ୍ଥରେ ଟାଙ୍ଗି ଦେଲେ । ଚା, ଜଳଖିଆ ଖାଇ ସାହି ଆଡେ ବୁଲିବାକୁ ଗଲେ । ମୋ ମନ ତ ଲାଗିଛି । ମୁଁ ଚେୟାର ପକେଇ ଚଢିଗଲି ଆଉ କୋଥଳୀକୁ କାନ୍ଥରୁ କାଢି ଆଣିଲି । ଜଗନ୍ନାଥ, ବଳଦେବଙ୍କର ଆଗକୁ ହାତ ବାହାରିଛି । କାଠ କଣ୍ଢେଇ ତ ଦି’ କାଖରେ କାଖେଇକି ଖେଳୁଛି । ଏହି ସମୟରେ ମୋ ବାପା ଘର ଭିତରକୁ ପଶି ଆସିଲେ । କହିଲେ ଏ କ’ଣ, ପିୟୁସୀ ଦେଖିଲେ ମାରିବେ ଯେ, ତା’ କୋଥଳୀରୁ ଠାକୁରଙ୍କୁ କାଢି ଏମିତି କଣ୍ଢେଇ ଭଳି ଖେଳୁଛୁ । ତାଙ୍କୁ କଣ୍ଢେଇ ଭାବିଲୁ ନା’ କ’ଣ ? ରଖ ନେଇକି, ହେଇ ତୋ ପିୟୁସୀ ଆସିଲେ ।
              ମୁଁ ଡରିକି ପୁଣି କୋଥଳୀ ଭିତରେ ପୁରେଇ ଥୋଇ ଦେଲି ହେଲେ ବାପାଙ୍କୁ ଛାଡିଲିନି । ସେ ଯୋଉ କହିଲେ କଣ୍ଢେଇ ଭାବିଲୁ ନା’ କ’ଣ ? ସେ ପ୍ରଶ୍ନ ମତେ ବିଚଳିତ କଲା, ମୋ ବାପା ମଧ୍ୟ ଜଗନ୍ନାଥଙ୍କ ଭକ୍ତ, ଈଶ୍ବର ବିଶ୍ବାସି । ମୁଁ କହିଲି, ବାପା ଏ ମୂର୍ତ୍ତୀ କଣ୍ଢେଇ ନୁହଁ ତ ଆଉ କ’ଣ, ଏ କ’ଣ କଥା କହୁଛନ୍ତି, ୟା’ଙ୍କର ଜୀବନ ଅଛି ? ପିୟୁସୀ ମା’ ୟା’ଙ୍କ ଆଗରେ କାନ୍ଦୁଛନ୍ତି । ବାପା କହିଲେ ଏକଲବ୍ୟଙ୍କ କଥା ତତେ କହୁଛି ଶୁଣୁ ସେଥିରୁ ବୁଝିଯିବୁ ମୂର୍ତ୍ତୀରେ ପ୍ରାଣ ନଥାଇବି କେମିତି ଜ୍ଞାନ ଶକ୍ତିକୁ ଜୀବିତ କରେ । ଆରମ୍ଭ କଲେ; କହିଲେ ଗୁରୁ ଦ୍ରୋଣ ଏକଲବ୍ୟକୁ ଶିକ୍ଷା ଶ୍ରମରୁ ବାହାର କରି ଦେଲେ । ଗୁରୁଭକ୍ତ ଏକଲବ୍ୟ ବାହାରି ଆସି ସିଧାସଳଖ କିଛି ଦୂରରେ କୁଡିଆ କରି ତା’ ମଧ୍ୟରେ ଗୁରୁଙ୍କର ମାଟିର ପ୍ରତିମୂର୍ତ୍ତୀ ସ୍ଥାପନ କଲେ । ସେହି ମାଟି ମୂର୍ତ୍ତୀକୁ ଗୁରୁ ମନେ କରି ଭକ୍ତିରେ ସମ୍ମାନ ଦେଇ ବିଦ୍ୟା ଶିକ୍ଷା କଲେ । ସେ ମୂର୍ତ୍ତୀ ହିଁ ତାଙ୍କ ଆତ୍ମବଳକୁ ଦ୍ବିଗୁଣିତ କରିଥିଲା । ଆଉ ସେ ଅସାଧ୍ୟକୁ ସାଧ୍ୟ କରିପାରିଥିଲେ । ମୂର୍ତ୍ତୀରେ ପ୍ରାଣ ନଥିଲେ କଣ ହେଲା ମନରେ ଶକ୍ତି, ଭକ୍ତି, ଏକାଗ୍ରତା ଭରୁଥିଲା । ଇଏ ସେମିତି ଭାବର ଠାକୁର, ତାଙ୍କୁ ଭାବ ଦ୍ବାରା ବାନ୍ଧିପାରେ ଭକ୍ତ । ସବୁଠୁ ବଡକଥା ସର୍ବଦା ସତକଥା କହିବି, ସମସ୍ତଙ୍କ ପ୍ରତି ଦୟାଭାବ ରଖିବା, କାହାର ଅନିଷ୍ଠ ଚିନ୍ତା କରିବନି, ଅହଂକାରକୁ ମନରୁ ଦୂରେ ରଖିବ । ତେବେ ତୁମେ ତାଙ୍କ ସତ୍ତା ଅନୁଭବ କରିପାରିବ ।
           ମୋର ଚପଳମତ୍ତା ବୟସ । ଏ କଥାର ଗୁଢ ତଥ୍ୟକୁ ମୁଁ ଧରି ପାରୁନଥାଏ । ହେଲେ ମୋ ମନରେ ସବୁବେଳେ ଏହି କଥା ଉବୁଟୁବୁ ହେଉଥାଏ । ମତେ ପନ୍ଦର ବର୍ଷ ବୟସ ହେଇଥିବ ବୋଧେ । ଆମ ଗାଁରେ ଉଠା ଚଳଚ୍ଚିତ୍ର ପଡିଥାଏ । ମୁଁ ଦେଖିବାକୁ ଯାଇଥାଏ । ଚଳଚ୍ଚିତ୍ରର ନାମ ଥିଲା, ‘ଭକ୍ତ ସାଲବେଗ’ । ମୁଁ ଆରମ୍ଭରୁ ଶେଷ ଯାଏଁ ଦେଖିଲି । ସେଇଠୁ ମୋ ମନ ଜଗନ୍ନାଥ ପ୍ରେମରେ ଢଳିଗଲା । ବାପାଙ୍କ କହିଥିବା କଥା ମୋ ମନକୁ ଆହୁରି ଶକ୍ତି ଯୋଗାଇ ଦେଲା । ମୁଁ ସେବେଠୁ ଜଗନ୍ନାଥଙ୍କୁ ମୋ ମନ ମଧ୍ୟରେ ଆବୋରି ବସିଲି । ଯାହାକୁ ସେ ହେବେ ସଦୟ, ତା’ ହୃଦୁ ଜ୍ଞାନର ହୋଇବ ଉଦୟ । ମୁଁ ବୋଧେ ତାଙ୍କ କୃପା ଲବ୍ଧ ହେଲି । ମୋ ମନ ଭିତରେ ପ୍ରଘାଡ ଭଲପାଇବା ଜାଗ୍ରତ ହେଲା । ଠିକ୍ ଏତିକି ବେଳକୁ ମୋର ସେହି ପିଉସୀ ତିଳକ ସେବା କଲା ବେଳେ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ପ୍ରଣାମ କରୁ କରୁ ସବୁ ଦିନ ପାଇଁ ଟଳି ପଡିଲେ । ତାଙ୍କୁ ରୋଗ ବେମାର କିଛି ନଥିଲା । ସମସ୍ତ କହିଲେ ସେ ପୂଣ୍ୟବତୀ ଓ ଠାକୁରଙ୍କ ଭକ୍ତ ଥିଲା । ବିନା ଯନ୍ତ୍ରଣାରେ ଚାଲିଗଲା । ମୋ ମନ ଆହୁରି ଦୃଢ ହୋଇଗଲା । ମୁଁ ଜଗନ୍ନାଥଙ୍କୁ ଆହୁରି ଆପଣେଇ ନେଲି । ମୁଁ ମଧ୍ୟ ଜଗନ୍ନାଥଙ୍କ ପାଖରେ ମୋର ସବୁ ଦୁଃଖକୁ ଲୁହ କରି ବୁହାଇଦେଲି । ମୁଁ ପ୍ରତିମୂହୁର୍ତ୍ତରେ ଜଗିର ସତ୍ତାକୁ ଅନୁଭବ କରିଚାଲିଲି । ଜଗନ୍ନାଥଙ୍କ ଫଟୋକୁ ମୋ ପାଖେ ପାଖେ ରଖି ଦୁଃଖ ସୁଖରେ ଭାଗି କଲି । ମନ, ଶରୀରରେ କଷ୍ଟ ହେଲେ ମତେ କିଛି ଜଣା ପଡେନି । କାରଣ ମୋ ପ୍ରଭୁ ମୋର ସବୁ ମୂହୁର୍ତ୍ତରେ ସହାୟକ ।
ତାଙ୍କ କୃପାରୁ ମୁଁ ଆଜି ଲେଖନୀ ଚଳାଇ କାବ୍ୟ କବିତା ସୃଷ୍ଟି କରି ପାରୁଛି । ଲେଖୁ ଲେଖୁ ଅଟକି ଗଲେ ” ଜୟ ଜଗନ୍ନାଥ ସ୍ବାମୀ ” କହି ମୁଣ୍ଡରେ ଲେଖନୀଟି ଛୁଇଁ ଦେଲେ କୁଆଡୁ ପଦ ଆସି ଯୋଡି ହୋଇଯାଏ । ଏହି ମହାମନ୍ତ୍ରଟି “ସାଲବେଗ” ଚଳଚ୍ଚିତ୍ରରୁ ମୁଁ ପାଇଥିଲି । ପ୍ରତ୍ୟେହ ମୂହୁର୍ତ୍ତରେ ମୋ ହୃଦୟର ଭଜନମାଳା ଏହି ମହାମନ୍ତ୍ରଟି । ଏ ମୋର ହୃଦୟର ଅନୁଭୂତି ।

ମିନାକ୍ଷୀ ବ୍ରହ୍ମ
ଖଙ୍କିରା, ଗନ୍ଦିଆ, ଢେଙ୍କାନାଳ
ଫୋନ୍ ନମ୍ବର- ୬୩୭୧୯୫୬୦୦୯

Loading

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *