ଅନୁଭୁତିରେ ମୋ ବିଦ୍ୟାଳୟ
କ୍ଷୁଦ୍ର ଗଳ୍ପ।
*************************
ଯେବେ ମୁଁ ଶିକ୍ଷକ ହେଲି ,ଶିକ୍ଷାଦାନରେ ରତ ରହିଲି ସେତେବେଳେ ମୋ ପିଲାଦିନ ପାଠପଢା ମନକୁ ଆସିଲା। ଆଜିର ଶିକ୍ଷାନୀତି ଆଉ ଆମ ବେଳର ଶିକ୍ଷା ନୀତି ତଥା ଶିକ୍ଷାଦାନ ଶୈଳୀ ବହୁତ ଫରକ।ଆମ ଶିକ୍ଷା ନୀତିରେ ସମଗ୍ର ଓଡିଶାର ଶିକ୍ଷା ଗୋଟିଏ ପ୍ରକାର ଥିଲାବେଳେ ଛୁଟିର ସମୟ ଭିନ୍ନଭିନ୍ନ
ଥିଲା।ଜାହା ଆଞ୍ଚଳିକ ଭିତ୍ତିରେ ହେଉଥିଲା।ଆଞ୍ଚଳିକ ଅଧିକାରୀ ପ୍ରଦାନ କରୁଥିଲେ।ଶିକ୍ଷାଦାନ କ୍ଷେତ୍ରରେ ଶିକ୍ଷ ସମ୍ପୁର୍ଣ୍ଣ ସ୍ବାଧୀନ ଥଲେ।ଛାତ୍ରଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଗୁରୁ ଗୁରୁଜନ ଭକ୍ତି ପୂର୍ଣ୍ଣମାତ୍ରାରେ ଥିଲା।
ଆଜି! ଛାତ୍ର ସ୍ବାଧୀନ ଶିକ୍ଷକ ପରାଧୀନ।
ମୋ ପଢା ବେଳେ ମୋ ଗୁରୁଜୀ ଅତି ଭୋରରୁ ଆମ ଗାଁକୁ ଆସିଯାଉଥିଲେ।ଆମ ଗ୍ରାମର ତିନୋଟି ପରିବାର ଚହା ବ୍ୟବହାର କରୁଥିଲେ। ଯେଉଁ ପରିବାର ଚାହାପାନ ନିମନ୍ତେ ଗୁରୁଜୀଙ୍କୁ କହୁଥିଲେ ସେଠି ଗୁରୁଜୀ ଚାହାପାନ କରି ବିଦ୍ୟାଳୟକୁ ଚାଲିଯାଉଥିଲେ।
ବିଦ୍ୟାଳୟ ଘଣ୍ଟି ବାଜି ଉଠୁଥିଲା।
ପିଲାଏ ବହି ବସ୍ତାନିଧରି ବିଦ୍ୟାଳୟକୁ ଯାଉଥିଲୁ।ପାଳିଆ ପିଲାଟି ତାର ସଞ୍ଚା ଧରି ଯାଉଥିଲା।
ବିଦ୍ୟାଳୟରେ ଗୁରୁଜୀ ପ୍ରଥମରୁ ପଞ୍ଚମ ଶ୍ରେଣୀଯାଏଁ ସମସ୍ତ ପିଲାଙ୍କୁ ଶିକ୍ଷା ଦେଉଥିଲେ। ଆମେ ପ୍ରାୟ ଶହେଜଣ ଛାତ୍ର ଛାତ୍ରୀ ଥିଲୁ।
ପ୍ରତିଦିନ ପ୍ରଥମରୁ ତୃତୀୟ ଶ୍ରେଣୀଯାଏ ସବୁ ପିଲା ନୀୟମିତ ଅକ୍ଷର ଲେଖାସାଥେ ଡାକ ହେଉଥିଲା ସାଥେ ଅଙ୍କ ଓ ପଣକିଆବି ଡକା ଯାଉଥିଲା।
ଚତୁର୍ଥ,ପଞ୍ଚମ ଶ୍ରେଣୀ ପିଲାଙ୍କୁ ଇଁରାଜୀ ବ୍ୟତୀତ ଅନ୍ୟ ସମସ୍ତ ଶିକ୍ଷା ପ୍ରଦାନ କରୁଥିଲେ।ସେକୁହନ୍ତି ମୋତେ ଇଁରାଜୀ ଜଣା ନାହିଁ।ସତରେ କିନ୍ତୁ ସେ ଭିରି ଜ୍ଞାନୀଥୂଲେ। ସମୟ ୯ଘଣ୍ଟା ହୋଇଗଲେ ପିଲାଙ୍କୁ ଛାଡି ଦେଉଥିଲେ।ପିଲାମାନେ ନିତ୍ୟ କର୍ମସାରି ପୁଣି ବିଦ୍ୟାଳୟକୁ ଆସୁଥିଲେ।ଏହିସମୟରେ ଗୁରୁଜୀ ସଞ୍ଚାକୁ ରୋଷେଇ କରି ନିଜେ ଭୋଜନ କରି ବଳକାତକ ମଧ୍ୟାହ୍ନ ଭୋଜନ ନିମନ୍ତେ ସାଇତି ରଖିଥା’ନ୍ତି।
ବିଦ୍ୟାଳୟ ସମୟ ହେଲେ ଅନ୍ୟ ଦୁଇଜଣ ଗୁରୁଜୀ ଆସନ୍ତି।
ତା’ପରେ ନିତ୍ୟ ନୈମିତିକ ଶୈକ୍ଷିକ କ୍ରିୟା ଆରମ୍ଭ ହୋଇଇ ମଧ୍ୟାହ୍ନ ଭୋଜନ ବୀରତି ହୁଏ।ସେହିସମୟରେ ଆମକୁ ବଲ୍ ଗର କ୍ଷିରୀ ଓ କ୍ଷୀର ପିଇବାକୁ ଦିଆଯାଉଥିଲା।ହେଲେ ପାଳିଆ ପିଲାଟି ଗୁରୁଜୀଙ୍କ ସାଙ୍ଗରେ ମଧ୍ୟାହ୍ନ ଭୋଜନ କରୁଥିଲା। ପରେ କ୍ଷୀର ପିଉଥିଲା।
ହେଲେ ଆଜିର ମଧ୍ୟାହ୍ନ ଭୋଜନରେ ସେମିତି ମଜା ନାହିଁ।
ଆମ ସମୟରେ ପ୍ରଥମ ଶ୍ରେଣୀରେଶପଢୁଥିବା ପିଲା ଷ୍ପଷ୍ଟ ଭାବେ ତାର ବହି ପଢିପାରୁଥିଲା। ତା’ସହ ଲେଖିବି ପାରୁଥିଲା।ହେଲେ ଆଜି ସ୍ନାତକର ଛାତ୍ରଛାତ୍ରୀ ହୋଇଥିଲେ ମଧ୍ୟ ମାତୃଭାଷା ଷ୍ପଷ୍ଟଭାବେ ପଢିପାରୁ ନାହାନ୍ତି,କହିପାରୁ ନାହାନ୍ତିକି ଲେଖିବି ପାରୁ ନାହାନ୍ତି। ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ଲାଗେ ମୋତେ। କାରଣ ମୋ ନିଜକୁ ନିଜେ ତୁଳନା କରୁଛି।
ଆଜି ଦକ୍ଷତାବୃଦ୍ଧି କରିବାକୁ ସହଜ,ଉତ୍ଥାନ,ଉତ୍କର୍ଷ ଭଳି ଅନେକ ଯୋଜନା ମାନ କାଗଜରେ ଗଢି ସମାଜରେ ଛାଡି ବାହାବା ନିଅନ୍ତି ।ଫଳ ଶୂନ୍।
ସହଜରେ ୭୦ଜଣଛାତ୍ର ଛାତ୍ରୀ ନେଇ ଦୀର୍ଘ ଛ”ମାସରେ ୫୦ଜଣଙକୁ କୃତକାର୍ଯ୍ୟକରି ପାରିବା ବେଳେ
ଅନ୍ୟ ୨୦ଜଣଙ୍କ ନିକଟରେ ନିଜେ ପରାଜୟ ସ୍ବୀକାର କଲି ।
“କାରଣ ଛାତ୍ର ସ୍ବାଧୀନ ,ଶିକ୍ଷକ ପରାଧୀନ”।
ଭାଷା ଶିକ୍ଷାରେ ଯେତେ ପ୍ରଣାଳୀ ଆଜିଯାଏଁ ଦେଖି ଆସିଲି ପ୍ରଚୀନ ପ୍ରଣାଳୀଟିହିଁ ଉପଯୁକ୍ତ ଥିଲା।ମଧୁ ବର୍ଣ୍ଣ ବୋଧଟି ପ୍ରଥମ,ଦ୍ବିତୀୟ ଶ୍ରେଣୀର ଭିଷାନିମନ୍ତେ ଯଥେଷ୍ଟ ଥିଲା।ତହାର ଦକ୍ଷତା ହାସଲ କରିଗଲେ ଜଣେ ସହଜରେ ଲେଖା ପଢା କରିପାରିବ।ଭାଷାରେ ପୋଖତ ହୋଇପାରିବ।ସେ ପଛକୁ ଫେରିବ ନାହିଁ।
ଶିକ୍ଷାକ୍ଷେତ୍ରରେ ପ୍ରାଥମିକ ଶିକ୍ଷାହେଲା ମୂଳଦୁଆ/ନିଅଁ।ମାଧ୍ୟମିକ ଶିକ୍ଷା ସାଧାରଣ ଗେହ।
ବିଶ୍ବବିଦ୍ୟାଳୟ ଶିକ୍ଷା ମହଲା।
ମହଲା ନିର୍ମାଣ କରିବାକୁ ହେଲେ ମୂଳ ଦୂଆକୁ ଶସକ୍ତି କରଣ ନକରି ମହଲା ନିର୍ମାଣ କଲେ ତାହା ଅଚିରେ ଭୁଷୁଡି ପଡିବ।ତେଣୁ ମୂଳ ଦୁଆକୁ ସୁଦୃଢ଼ କରିବାଆବଶ୍ୟକ।
ଏଥିଲାଗି ଶିକ୍ଷକ ସ୍ବାଧୀନ ହେବା ଆବଶ୍ୟକ ।ଛୁଟି ଅଞ୍ଚଳ ଭିତ୍ତିକ ହେବା ଆବଶ୍ୟକ।ଆଞ୍ଚଳିକ ସ୍ତରରେ ପ୍ରାଥମିକ ଶିକ୍ଷା ହୈଲେ ନିଶ୍ଚିତ ମୁଳଦୁଆ ସୁଦୃଢ଼ ହେବ।
🌷🙏🌷🙏🌷🙏🌷🙏🌷
(ଭାସ୍କର ରାଉତ,ଦେବମାୟା ଭବନ,
ଶେରଗଡ଼,ଗଞ୍ଜାମ।)
#୯୭୭୬୪୮୬୬୨୮#
